Evet gülmüyordum. Kalbimde olan sessizlik dünyaya yansımıştı resmen, yanımda kimse yoktu, kafamın içinde sadece ben ve RAHA vardı hoş bir insandı, daha doğrusu ben öyle biliyordum.

Kafamın içindeki düşüncelerle dünyaların beslediği varlıkları koruyordum, onları kafamda yaşatıyordum evet, hem de HiÇ GÜLMEDEN.

Çok karışırdı bana RAHA hem ikilemde bırakırdı o kafamın derinliklerinde beni, atomun en küçük yapı taşı olmadığını söylüyordu bana, evet evet bunu cidden diyordu. Anlam veremiyordum bu haline, beynimdeki zindanların birine hapis ettim onu.

RAHA sakin olmasından ötürü sadece laf söylerdi, hiç susmaz vaaz verirdi koca gün. He sorarsanız mutsuz musun ? Kesinlikle HAYIR.

Çünkü beni düşünen ve değer veren tek o vardı ama sadece RAHA olarak kalmıyacaktı biliyordum onların çoğalacaktı da .