hayat hikayemi anlatacagım

hayat hikayemi anlatıyorum toplanın

öncelikle buraya yazacagım herşey kelime kilemsine doğrudur inandıgım tüm değerler üzerine yemin ederim.

Ben 1985 yılında doğdum ailemle yaşadıgımız yer doğunun bir ücra köşesiydi babam memur oldugu için bir çok şehir gezdik hayatım hep yollarla geçti oyüzden. neyse ben temiz bir çocukluk geçirdim maddi durumumuz ozamanlar yerindeydi ilk okul çaglarımda kimsede olmayan şeyler bende vardı taaki babam vefaat edene kadar. annesi yada babası ölen ler bilir igrenç bir duygudur bu benim için tam bir tranva etkisi yaratmışdı babamın ölümü inanamıyordum şaka gibi geliyordu kolay degil aq 8 yasındayken babayı kaybetmek

babamın ölümü üzerine şırnakdan ayrılmaya karar vermişti annem haklıydıda bizi oraya baglyan hiçbirşey yokdu babamıda zaten ankaraya gömmüştük. annemle birlikde gidip evimizi topladık ve ankaraya dönüş yaptık. annem ve babam severek evlenmişlerdi annemi aglarken görüyordum hep ve dayanamadıgım tek şey buydu hayatta babamın ölümü beni öylesine gaddar birisi yapmıştıkı 8 9 yaşlarındayken acıma duygumu kaybetmiştim acımıyordum hiç bir şeye ve hiç bir kimseye...

anneanem gilin yanına sığınmıştık dedem yokdu anneannem tek yaşıyordu dedemden kalan bir maaşı ve bir evi vardı evin erkegi olmuştum 9 yaşlarında bir okula yazdırdılar beni okulumu okuyordum kendi halimde içime kapanıktım ve de aşırı kavgacıydım. babam bugün beni şuraya zütürdü babam bana bugün bunu aldı diyen arkadaşlarıma okadar uyuz olurdumki bi kaşık suda boga bilirdim onları. sürekli kavga ediyordum ve annemden sürekli fırça yiyordum babaannem ve dedem arada bir bizi yoklamaya gelirlerdi ama hiç sevemedim onları tek kuruşunu görmemişimdir onların bu zamana kadar. yıllar birbirini kovaladı 15 yaşlarına gelmiştim anneanem çokdan vefaat etmişdi anemle koca dünyada yapa yanlız kalıvermiştik

dinleyen varsa anlatayım gersinide arkadaşlar asıl hikayem buradan sonra başlıyor

koskoca dünyada annem ve ben kalıverdik birbaşımıza maddi durumumuz çok kötüydü annem bazı işlere girip geri çıkıyordu anlıyordum sarkıntılık ettikleri için işden çıktaklarını. anneanemin vefaat ettigini söylemiştim ev kirası vermiyorduk o yüzden iyiydik en azından bir evimiz vardı taki dayımın istanbuldan ankaraya dönüs yaptıgı zamana dek evet dayım karısı ve 2 çocuguda bizde kalmaya baslamışlardı. çocuklarına gıcık olurdum benden yaşca büyüklerdi ve çok ezerlerdi beni annem sesini çıkaramaz oda benim gibi kabullenirdi bana baban nerde dediklerini bile hatırlıyorum. dayım çok iyi birisi degildi soguktu ve hiç savunmazdı beni korumazdı çocuklarına karsı. onlar piknige giderlerdi biz annemle otururduk evde bi başımıza.

artık tek düşüncem çalışıp ayrı bir eve çıkmak ve annemi ömrümün sonuna kadar mutlu etmekdi hayattaki tek amacım okulu bırakmıştım bırakmasamda atacaklardı o gidişle çok hırçındım...

ankarada bir sanayi bölgesi var bilenler bilir yeni yeni dolmaya başlamıştı oralar. gittim ve gördügüm her dükkana soruyordum abi çırak lazımmı diye. yok dediklerinde dünyam başıma yıkılıyordu utanıyordum birazda çekiniyordum ama mecburdum o evde daha fazla kalamaz dayıma karısına ve çocuklarına tahammül edemezdim.en sonunda bir iş buldum bir matbaa atolyesinde çırak olarak başlamışdım işe ozamanlar şimdiki gibi maaş konuşmak yoktu hafta gelince patronun eline verirdi paranı allah berekt versin der kabullennirdin para çokda az olsa

haftalıgım iyiydi yaşıma göre 15 yaşındaydım daha ama it gibi çalışıyordum. annem ise okulu bırakdıgım için bana çok kızmıştı aslında oda biliyordu benim çalışmamın ikimizede iyi gelecegini. işden eve dönüyordum ve ertesi gün izinliydim 4 haftada sadece bir pazar günü izinim vardı ama olsun çalışmak beni mutlu ediyordu annemin mutlulugu benim mutlulugumdu çünki. evet eve geldim bagrış çagrış annem ve dayımın huur karısı kavga ediyordu eve girince anladımki dayım ayırmak yerine annemi suçluyordu o gün dayımın binleri evde yoktu gözüm öyle bir karardıki dayıma tekme tokat girdim annemin oradaki aglayaşı hala gözümün önündedir. evden direk çıkdık hiç birşey almadan. ne kadarda istemesekde babaannemlerin evinin yolunu tutmaya başladık

dedem ve babaanem bizi çok iyi karşıladılar o zamanlar neredeyse onları sevmeye başlamıştım. gün geçtikce bu duygunun ne kadar yanlış oldugunu anlamıştım dedem öylesine para göz bir insandıki utanmasa bizden para isteyeceklerdi evlerinde kalıyoruz diye. haftalıgım bayag bi artmıştı ama genede bize yetmezdi o yüzden dedemlere biraz daha tahammül etmek zorundaydık

15 yaşındaydım daha ama yaşadıklarım 30 40 yaşındaki bir insanın yaşadaklarına eşitti. iş yerinde mutluydum celal abi[patronum] bana çok iyi davranıyordu bunda yetim olamında etkisi vardı heralde sanırım bana acıyordu. acınıcak bir halim yokdu halbuki bana göre. işdeyken aklımda hep annem vardı acaba napıyorlardır gene birşey demişmidir dedem anneme diye düşünmekten alamıyordum kendimi. benim yaşadıklarım annemin yaşadıkları yanında hiç birşey degildi tabikide annem hayaytta tek varlıgı olan bana bende anneme tutunuyordum birbirimizden başka kimsemiz yoktu

inanmayan binler varsa gibtirolup gitsin herkez sizingibi el bebek gül bebek büyümedi bu ülkede amın feryadları

devam etmemi isterseniz yazın şurda birşey paylaşmak istedim amın feryadı çıkdı yırtık dondan çıkar gibi

peki devam ediyorum. düşünsenize hayatta en yakınlarınız bile sırtını dönmüş sizlere bu durum beni ister istemez dışarıdaki insanlara güvenmemeyi öğretti. 3 4 saat öncesinde bana duygu sömürüsü yapıyorsun diyen arkadaş yaşamışmıdır acaba bunları hiç hayattan gol yemişmidir hiç en sevdigi insanlar dönmüşmüdürler sırtlarını onlara. gel zaman git zaman celal abi [patronum] maaşıma zam yaptı çk iyi para kazanıyordum yani yaşıma göre iyi para kazanıyordum maaşımın 3 de birini kendime ayırıyordum geri kalanını ise anneme veriyordum. maaşımı getirip annemin eline verdigim zaman annemin gözlerindeki o sevince hiç bir şeyi degişmezdim o yüzden it gibi çalışıyordum iş yerinde benden başkada çalışanlar vardı tabiki ara sırada sürtüşmeler yaşansada hep alttan alan bendim çünki paraya ihtiyacım vardı

takip eden varmı kendi kendimemi anlatayıorum dıbına koyim

yalan oldugunu düşünen varsa gibtir olup gitsin bu başlıkdan inandıgım her şey üzerine yemin ettim lay lom yapacaksanız gibtirip gidin başka başlıga. hiç delikanlı adam aglamaz muabbetine girmeyecem matbanın tuaveletine her girdigimde aglardım sizede komik gelebilir ama aglardım aq matbadaki tualete her girdigimde:D hayaller kurardım hep şahinin yeni kasası çıkmış ozamanlar ona bindigimi hayal ederdim. babam yaşasaydı ne olurdu diye hayaller kurardım hep bazende yüzünü unuturdum babamın çok kötü birşey yaptıgımı düşünürdüm babamın yüzünü unutmak ona ihanet etmek gibiydi benim nazarımda...

biraz birikmişimizde vardı maaş durumumda iyiydi allaha şükür allah razı olsun patronum eger öldüyse ruhu şad olsun. annemle taşınmaya karar verdik çünki dedemlerde diken üstündeydik hiç insan dedesinin evinde diken üstünde olurmu aq biz öyleydik işde düşene birde onlar vurdular.her neyse annemle şentepe diye bir yer vardı ankarada bilen bilir orada bi gecekondu tuttuk ama güzel evdi bahçeli falan taşındık oraya işyerimede yakındı yürüyerek gidip geliyordum

allaha şükürler olsunki hiç kimseye muhtaç olmadık inanırmısınız biz taşındıkdan sonra dedemler birkez bile kapımızı çalmadılar birkez bile ozamanlar telefon nerede aq bakkala gidip oradan telefon etmen lazım dedemlerdede telefon yokdu o yüzden telefonlada aramadım hiç bir zaman ama çok beddua etmişligim vardır dedeme ve babaanneme. aradan 2 yıl falan geçdi ben hala matbaadayım(: abi o adamın yanında alışmışız çalışmaya ozamanlar 2 katı maaş veren biyer çagırsa gitmezdim yemin ederim babam gibi görürdüm ustamı sagolsun oda beni oglu gibi görürdü. artık çırak falan degildim ustamdan sonra gelen adamdım ben 18 19 yasındaydım 25 yasındaki adamlara emir veriyordum hoşumada gitmiyor degildi:D ve maaşa gelecek olursak çok iyi kazanıyordum annemin kollarını altınla doldurmuştum bile

derken dayımın ölüm haberini aldık hiç üzülmedim sevindimde diyebilirim başında söylemişdim acıma duygusu yoktur bende. dayımın öldügünü duyunca annem zorlada olsa cenazeye zütürdü beni gittik namazını kıldık ama hakkımı helal etmedim! dayım ölünce bende biraz tilki olmaya başlamışdım inceden aradan 1 2 ay geçdikden sonra annemden gizli dayımın yani anneanemin evine gittim. yengem huursu ve o gıcık oldugum veletler evdeydi aynen şunları söyledim ya evin yarı kirasını verin yada çıkın biz oturalım biz verelim yarı kirasını dedim şok oldular. seneler önce gibdikleri çocuk şimdi onları gibecekdi

dayımın çocukları biri 24 biride 27 yaşındaydı ozaman bi baltaya sap olamamış baba parası yiyen tiplerdi okusalar amenna okuyanın asla çalışmaması gerek diye düşünüyorum yani laf meclisten dışarı. Bi söz demişdim ya başlarda baban nerede bile demişlerdi bana. aradan 10 yıl geçmiş bakın hala hatırlıyorum o derece koymuş demmekki bana yaşları küçük olsa 10 12 yaşında olsa çocukluk dersiniz ama bu gaddarlık babamın yoklugunu ilk defa böyle çirkince vurulmuştu yüzüme. Ev hakkında söylediklerimi gibe gibe yapacakladı çünki evin yarı hissesi bizimdi. inanırmısnız onlarla urasarak mutlu oluyordum heralde egomu tatmin ediyordum yoksa paraya ihtiyacımız yoktu allaha şükür