-Bunu muhtemelen kimse okumayacak ama içimi dökmek istedim.- Hep ileride insanlar tarafından hatırlanmak istedim. Önemli bir insan olmak istedim hatta önemli gibi olmak istedim. Lider olmak istedim ama asla egoist olmadım. iyi bir insandım ben ama kimse bana zerre kadar değer vermedi. Ailem hariç tabii. Zor bir çocukluk geçirdim abim doğuştan %90 engelliydi. Eve gelen misafirlerin acıyan bakışları altında büyüdüm. Ama abimden asla nefret etmedim. Sosyal hayatım olmadan büyüdüm ne gerçek bir arkadaşım vardı ne de yanında rahat hissedebileceğim biri. Sokakta mahalleden birkaç çocukla top oynardık, benimle hep dalga geçer küçük düşürürlerdi. Eve gider ağlardım. Ama ertesi gün -her gün yaptığım gibi- aynı mallığı yapıp gider onlarla oynamaya devam ederdim. Hepsini gerçekten de severdim. Ama onların bana değer vermediğini anlamam çok uzun sürdü. Hayatı hep filmlerdeki gibi sandım. Sihirli bir biçimde insanların bendeki iyiliği görebileceğini sandım. Her zaman umudumu yüksek tuttum, şimdi farkediyorum da hala öyleyim galiba, hala gözüm yükseklerde. Hala bu insanları "kurtarabileceğimi" sanıyorum ama yapamam, güçlü değilim, zeki miyim? Bilmem, tartışılır. Bunu muhtemelen kimse okumayacak ama yazmak istedim, içimi dökmek istedim. Belki birgün bunu görüp "Ne zor zamanlardı vay be." diyebilirim. Umarım öyle olur. Okuduysanız teşekkür ederim, okumadıysanız da gibtir edin alıştım sayılır. Yaşayın anasını satayım benim yerime de zevk alın. iyi geceler.