seneler önce eylül aylarıydı.
yaşadığım ayrılığın etkisiyle yaşama tutunma çabalarım.
dualarım ve ben.
her gece dört duvarın içinde ardı ardına yaktığım sigaralar odayı dumana boğuyordu.

güneşin doğuşuna karşı çıkıyordum.
bugünde mi sabah oldu ?
yine mi kendimi tekrar edeceğim.
havanın kararmasını iple çekerken karadenizin sahilinde içtiğim alkoller geldi aklıma.
sahi unutmak için mi içiyorduk unutamadığımız için mi ?

günlerin birbirini kovaladığı o sıcak günler zaten boğulmakta olan beni daha da boğuyordu.
bayramlar gelip geçiyordu.
sahi bayramları da sevmemeye başlamıştım.
hayatım en zayıf dönemini geçiriyordum belki de.
bu kadar savunmasız kaldığımı hatırlamıyorum.
bir çift göze karşı bu kadar savunmasız kaldığımı hatırlamıyorum.

günler, aylar derken tam toparlandığım dedim vakit karşıma çıkan baygın bakışlı, umursamaz tavırlı bi güzel yeniden bağladı beni hayata.
köprücük kemiğinde ki o güzel dövmesi, omuzuna kadar gelen kıvırcık saçları.
ağır mı ağır konuşma tarzı.
benim kısa hikayemde tam da burda başlıyor

berbat geçen okul döneminin ardından okula nadiren uğradığım bi vakit ders arasında sigara içerken gördüm onu.
farkımda olmadığının farkına varmam pek uzun sürmedi.
adını öğrenmekle yola koyuldum.
bu kadar göz önünde olan bi kızın adını öğrenmem de pek uzun sürmedi.
nalan tabi ya belki de dönüm noktam.
belki geleceğim.
belki geçmişim.

ama gel gör ki zaten savaştan çıkmış gibi duran, asosyalliğin,özgüvensizliğin dibine vurmuş biri için popüler bi kıza aşık olmak hemde platonik aşık olmak çaresizliğin zirvesidir.
varlığı ve yokluğu bile belli olmayan ben nasıl olur da dikkatini çekebilirdim ki ?
düşüncelerin, kafamda yaptığım planların yerini çaresizliğe bıraktığı gecelerde ellerim titreyerek sigaralar yakıyordum.
daha fazla düşünmem gerektiğini hissediyordum.
böyle kalamazdı.
benden haberi dahi olmayan biri için kendimi yıprattığımın farkındaydım.
içten içe yaşadığım korkaklığı atmaya karar verdiğimde şuan düşünce saçma bile gelse aklıma gelen ilk fikiri uygulamaya koydum.
herhangi bir sosyal medya kullanma gereksinimi duymadığım için bi hesabımda yoktu.
ilk iş olarak açtığım sosyal medya hesabımdan 'ders notu'' göndermekle olaya başladım.

mesajı gönderdiğim anı hatırlıyorum.
korkak bi köpek gibiydim.
telefonu kapatarak yatağın üstüne attım.
allahım ne yaptım ben ?
zaten berduş bi durumdayım, dağılmışım.
bi de üstüne ters bi cevap alırsam dört duvarın arasına geri mi dönecektim.
saatler sonra açtım telefonu.
gelen cevap karşısında mutluluktan bağırmak istiyordum.
kibarca ettiği teşekkürü ve devam ettirmek istediği ders muhabbeti sanki benim için bi davetti.
günlerce haftalarca ders çalışarak çıkardığım notları paylaşıyordum.
çabalamaya başladığımı görünce mutlu oluyordum.
sınav muhabbetlerinin artık kapanması zamanı gerektiğini de biliyordum.
derken o anın verdiği özgüvenle yaptığım kahve teklifinin kabul edilmesi benim için nirvanaya ulaşmak gibiydi.
yeniden mi başlıyordum ?

o ana geldiğim an kalbimin yerinden çıkacak gibi olduğunu hatırlıyorum.
karşımdan gelen kişi aylardır platonik olarak sevdiğim kızdı.
merhaba deyip elini uzatışıyla başladı benim eksilmem.

sahi ben benliğimi kaybetmişim.
içimde ki mutluluğu kaybetmişim.
her ne kadar toparlandığımı düşünsem de iki kelam etmek bile beni yormaya başlamış farkında değilmişim.
o kadar soğukkanlıydım ki dayanamadı.
hep böyle soğuk musun yoksa bana özel mi
anlam veremiyorum.
o an engelleniyorum.
bağırmak istiyorum, konuşmak istiyorum.
içimi döksem neler söyleyeceğim.
ama ruhumu kaybetmişim, eksilmişim.
inanın çekimser biri değildim bugüne kadar.
kendimi ifade etmek o duyguları, acıları tekrar hatırlamamak için miydi bilmiyorum yüreğimin istediğine beynim izin vermedi.

sahi bu ben miyim ?
berbat bi ilk buluşmanın ardından bi kaç kez daha buluşmaya, kahve içmeye çağırdım ama olmuyor.
kafamda planladığımı dile getiremiyorum.
bağırmak istiyorum bağıramıyorum.
önce arkadaşlarımdan duydum ne kadar sessiz olmaya başladığımı.
sonra ailem.
sonra o.
her oturuşumuzda bıraksalar destan yazacağım.
sadece bakışlarına kitap yazabileceğim kızın karşısında içime içime ağladım kimse duymadı.
duygularımı zaten anlamıştı.
ama olmuyor dile getiremiyorum.
seni seviyorum diyemiyorum.
ciğerim soluyor ruhumu kaybetmişim içimdeki güzel duyguyu dışa yansıtamıyorum.
ve soğuk biri olarak aklına kazınıyorum.
bu sefer o anlatıyor.
ben tepki veremiyorum.
sessiz kalmak için bana ihtiyacın yok diyor.
en çok sana ihtiyacım var diyemiyorum.
sadece bakışlarıma dökülüyor hislerim.
acı vermiyor mu diyor ?

la böyle hikayemi olur kendi anlatımınla yazsana arkadaşım

geceleri ne yaşadığımı bilsen kendinden utanırsın diyemiyorum.
hayır diyorum.
sahi canım yanıyor.
yüreğim parçalanıyor, hislerimi dökemiyorum.
derken bir kaç buluşma daha.
sonuç yine aynı.
sadece ona değil, herkese karşı sessiz kalmaya başlamışım farkında olmadan.
eksilmişim ki ne eksilme.
tam kafamda planlamışım bu kez çağırıp yüreğimi avucuna koyacağım.
ama dayanamıyor tabi.
olmaz diyor.
çok anlamsız geliyor diyor.
o böyle söyledikçe nefesim daralıyor.
son kez diyorum.
kabul etmiyor.
seninle geçirdiğim vakit ziyandı diyor.
olduğum yerde ruhumu teslim ediyorum.
can havliyle soruyorum.
ne yaptım da bunu reva gördün bana ?
iyi geceler diyor.

bu muydu gerçekten ?
kurduğum o kadar hayalin üstüne gerçekleştirebildiğim bu muydu ?
gerçi o kızında beni kabul etmesini beklemiyordum.
etmedi de zaten.
sessizliğe karanlığa büründüm artık.
iki kelime etmekten aciz kaldım.
yoruldum.
anlaşılmamaktan yoruldum..

korkuyorum oğlum korkuyorum.
hayatım boyunca böyle ekgib kalmaktan çok korkuyorum.
kendimden başkasıyla konuşmuyorum.
sevememekten, sevilmemekten korkuyorum.

şevkimi kaybettim.
yaşama amacımı, sevincimi kaybettim.
depresif bi modda değilim ama gülemiyorum.
eğlenmiyorum.
ruhsuz kalmaktan çok korkuyorum

burda zamanında çok kişiyle dertleştim,sohbetler ettim.
kimi hala buralarda.
kimi kayıplarda.
benim de kaybolma vaktim geldi belki de.
tanıyanım olduğunu sanmıyorum o yüzden vedaya da gerek duymuyorum.
yıllar sonra gelip bakınca tek dileğim ekgib kalmamak.
hayat gayem hep iyi bir insan olmaktı.
ben hayata iyi oldum da hayat bana iyi olmadı.
sağlıcakla kalın.
https://www.youtube.com/watch?v=KmzFDEu2RoA