herşeyi bırakıp gitmek

bugünlerde etrafımdaki ben dahil herkesin yapmak istediği eylem. işin tuhafı bunu yapmak isteyenler 30-40'lı yaşlarda, en üretken olacakları, kariyer beklentilerinin olması gereken yaşlarda. ama herkeste bir bıkkınlık, bir bitse de gitsek isteği. herkes sahil kasabalarında ya da uzaklarda sakin bir yaşamın özlemi içinde. ruhumuzun dinginlik istediği açık, kaçılan yerde bu dinginliğin bulunması olasılığı ise şüpheli. nasıl bu kadar tükendik? nasıl bu kadar umutsuz olduk? bilmiyorum. belli ki artık bizlerin toplumsal olarak güzel günlerin yaşanacağına olan inancı kalmadı ve artık bu uğurda kimse emek harcamak, stres yaşamak istemiyor. herkes geri kalan ömrünü kendi küçük dünyasına ayırmayı yeğliyor. bireyselleşmenin dibine doğru olan yolculuğumuz tüm hızla sürüyor.

ikinci nesil yazarın 9 yıllık yazısını okudum. Şuan hayatım ve hislerimi okadar iyi özetlemiş ki gözlerim yaşardı desem yeridir. Artık dayanamaz bir ağırlık var üstümde. içim ise boşluk. Taşıyamıyorum. Artık mutluluk bile ilgimi çekmiyor. Huzurlu olmak istiyorum. Tüm bu hayat gayesinden soyutlanıp ölene kadar huzurlu kalmak istiyorum. 24 yaşımda pek çok şeyi tükettim. Daha ne kadar dayanırım bilmiyorum. Huysegems rumuzlu yazar saygılarımı sunuyorum. Umarım iyidir. Umarım bu karanlıktan çıkmıştır. Saygılar