ilginç hayat hikayem

1997 de şizofreni bir çocuk olarak hayata gözlerimi açtım ancak sizofreni olduğum için hayatta hep bir adım geride başladığımı biliyordum okul hayatımda hep sıkıntı çektim ancak bir iyi yanım vardı bir ikizim vardı benle tıpatıp aynı olan bir ikizim bu hayatımda karşıma çıkan problemleri çözmemde yardımcı olacak bir yoldaş
11 yaşındayım hiçbir arkadaşım yok ve çocukluk yılları kendimi tutmaya okulda delirmeyeye çalışıyorum çünkü delirmek için bir çok sebep var ve beni delirtecek bir sebep karşıma çıkmıştı bir çocuk şizofreni olduğumu biliyormuş ve benle dalga geçmeye başladı ancak bu benim için çok ufak bir sebep çünkü hergün başıma geliyor alıştığım bir olay yani ancak anneme küfretmesi beni baştan çıkardı sabır bardağım taşmıştı ve o çocuğun kafasını yere vurarak komaya sokmuştum neyseki çocuk ölmemişti ancak şöyle düşenebilirsiz "benim de anneme küfretse bende döverdim" ancak ben çocuğun kafasını yarmış ve çocuğu 38 gün komada bırakmıştım
15 yaşındayım ikizim ve birkaç arkadaşla bi kahvede oturmuş batak oynuyoruz kahvede bir genç bizim masamıza fazla uzak olmayan bi yerde oturmuş arkadaş grubu ile oyun oynuyor benim hayatta sahip olduğum en değerli varlık ikizimle tartıştılar ve ikizime içi sıcak çay olan çay bardağını fırlattı bende delirdim genci dövdükten sonra kahvenin ocağında bulunan kaynar suyu gencin kafasından aşağı boşaltım ve genç oracıkta can vermişti ancak kahvedi iki masa dışında kimse yok bide kahveci ağabey ben oradan hızla uzaklaştım kamera yok birşey yok beni zanlı olarak görmüşler ve karakola zütürmek için evden almaya polisler gelmişti işte uğruna canıma feda edeceğim ikizim polislerin devildick kim diye sorusuna benim diye cevap vererek karakola gitti çaydanlıktaki parmak izi ikizimdekiyle tutmayınca benim şüphem düştü ve hapishaneye gitmekten kurtulmuştum

şizofreni doğmayı bende istemezdim bende çoğu insan gibi olmayı isterdim bu benim suçum değildi

reserve panpa güzel gidiyon

gitmedim, gidemedim daha doğrusu. benim bu kıza aşırı zaafım var panpalar anlamışsınızdır. peki bundan sonra ne yapacağız dedim cevap vermedi yanına oturdum tekrar ve yüzünü tutup kendime çektim. nefesini kokladım sigara kokuyordu. nerminle özdeşleşen koku buydu. hatta öncelerden bi anım vardır onuda anlatayım kısaca: nermin sigaraya 12 yaşında başladı ben o aralar 14 yaşındayım. dedimki içme baban görecek sonra yine dayak yiyeceksin. dinlemedi beni elindeki sigarayı almaya çalıştım güldü kaçtı benden yola doğru koşmaya başladı peşinden koştum birde baktımki nerminin babası geliyor. nermin farketmedi babasının geldiğini hemen bastım deparı yakaladım nermini aldım elinden sigarayı x amca geldi yanımıza olum o ne elindeki dedi sigara dedim. akşam anneme söylemiş annem inanmadı tabi geldi bana sordu içiyor musun diye yok nermin içiyor desem annem söyler babasına o yüzden içiyorum dedim. bir güzelde dayak yedik.

@211 özet yok bin okuyuver pişman olmazsın

http://imgim.com/goalinmynhead.png

up up up

özet geç

bi sigara yakalım hele efkarlandık yine...

tekrar ağlamaya başladı. sarılmaya yeltendi ittim. biranda sinirlenmiş kendimi yaptıklarımdan dolayı aşağılık gibi hissetmiştim. ayağa kalktım gidecektim evet ya arkama bakmadan gitmek. hayatımdan çıkarmak nermini sonsuza kadar. tam ilk adımı attımki elimi tuttu ve gitme dedi nolur gitme...

en yakın yere oturduk. söze girme cesaretim yoktu. hemende neden diye hesap sormak olmazdı. onun lafa girmesini bekledim. muhabbet aynen şöyle gelişti. ilk olarak o söze başladı.

+bütün bu olanlardan sonra bana hala sarılman o kadar güzelki
-sen aksini düşünerek mi geldin
+evet.
-aslına bakarsan bende aksini düşünerek gelmiştim ama bilmiyorum nermin bilmiyorum. bana yaşattığın onca acıya rağmen neden hala yanındayım neden sarılıyoruz ve hatta neden geldim buraya inanki bilmiyorum. beni o kadar çok yüz üstü bıraktınki beni o kadar çok sattınki. şu haline bak halbuki ben seninle daha güzel anılarım olsun isterdim seni kadınım yapmak her sabah sana uyanmak isterdim. oysa şuanki duruma baksana gözündeki morluk dahi şaşırtmıyor beni. seni gördüğümdeki halini anımsıyorumda her tarafın kan içindeydi şu haline şükretmeli miyim nermin?

anlat hadi lan.

seviyordum panpalar. bana yaptığı bütün herşeye rağmen sırılsıklam aşıktım. ama kendime bir o kadarda kızgındım...

ağlamaya başladı ilk önce gözlerinden yaşlar süzüldü daha sonra hıçkırarark ağlamaya başladı. allahtan etrafımızda fazla kimse yoktu. ansızın neden yaptığımı bilmeden sarıldım ona. kollarımın arasında artık eski mahalle arkadaşım sırıl sıklam aşık olduğum uğruna dayak yediğim aşağılandığım nermin vardı.

bilmiyorum kaç saniye dakika yada saat konuşmadığımızı. konuşacak halimizde yoktu zaten yorgunduk ikimizde. sonra ansızın dudaklarımdan şu sözler döküldü: neredeydin...

en sonunda geldiğini gördüm. zayıflamıştı hayat onu baya hırpalamıştı tamam ama bu kadarıda fazla değil miydi. gözünün altındaki morluk kendini az çok belli ediyordu. yorgundu yüzü bembeyaz olmuştu. elini uzattı elime. tuttu ve yanağına zütürdü. o anki duygularımı anlatacak kelimeler bulamıyorum. sadece kalp atışımı hissediyordum...

devaaaam

rezervuar alalim bari

bekleyeli yarım saat olmuştu ama nermin hala ortalıkta yoktu. belkide gelmeyecekti yine kandırılmış olabilirdim ama bekledim gelir diye...

biraz ara panpalar

belliki okuyan yok ama olsun buraya yazmak içimi rahatlatıyor ve birisinin okuyacak olma ihtimali bile mutlu ediyor
---
her zamanki gibi saatimi 07:15 e kurdum ve erkenden yattım. sabah kalkıp duşumu aldım ve buluşma yerimize gidip beklemeye başladım. beklerken kendime birsürü soru sordum. acaba bunları hak ediyor muydu? cevabını hala bilmiyorum...