Tamam beyler bir tanede içimi kan ağlatan olayı anlatayım bari
bizim evde hamam böcekleri vardı beyler. evin zeminiyle dikey duvarlar arasıda olan o tahtaya ne gibim diyorsanız işte onların arasında dolaşırlardı. o kadar çoktu ki kankam olan ruhiyi bazen tanıyamazdım ve yanlış böceği beslerdim.
bir gün yine okula gidicem gece altıma işemişim ama tembellikten yıkanmadım öyle sidikli sidikli gittim o gün okula. zaten kurumuştu hem kuruması çokta önemli değildi ki amk okulda son derse kadar mutlaka yine kaçıracaktım altıma. merak etmeyin anlaşılmıyordu işediğim. okul pantolonumu siyah giyerdim kamuflaj olsun diye. çantamı da bahsettiğim tahtaların oraya park etmiştim zaten.
neyse ben yine yaramazlık yaptığımdan yerleştirildiğim tembeller sırası en arkada oturuyorum. (beyler koca sınıftaki konumumu hocanınkiyle ülke sınırlarıyla bağdaştırarak betimlesek ben ardahan olurdum hoca edirne)
hoca gelecek derse biz bekliyoruz. bende öğretmen gelince kızmasın diye defteri kitabı açmak içi döndüm arkama soldan. o esnada sınıfta sevdiğim bir kız vardı; adı dilan, o esnada göz göze geldik çok uzun sürmedi tabii. baktım kız çığlık atıyor sanki göz göze geldiği ben değilimde arkamda ki canavar. ben şaşkınlık ve şüphe içinde dönüm sırtımı duvara ne göreyim amk.
dıbına kodum ruhisi beni takip etmiş çantamın içinden yukarı çıkıp sınıfa kara harekatı düzenleyecek. kızla göz göze gelmemiz uzun sürmedi ama ruhiyle kesişmemiz 70lerdeki ekmek kuyruğu kadar uzun sürdü...
kızın çığlığı, koridordan gittikçe keskinleşen topuklu ayakkabı sesi ve sınıftakilerin bakışlarında ki anlamsız arayış... benim ruh halimi betimleyemem ama sanki cehenneme gelmişim de ateşler kesilmiş gibi beyler. hiçbir belirti yok, ama cehennem olduğu kesin.

keskinleşen ayak sesleri kapıda son buldu, dilan'ın çığlığı ağzından sabah menüsü çıkıncaya kadar sürdü ve sınıftakilerin bakışları yavaş yavaş anlam kazanmaya başlıyordu ki
ruhiye bir daha döndüm... acı dolu bakışlar ve içimden koparttığım sessiz çığlıklar ile ruhiyi ebedi hayata uğurladım... hocaya olanlar anlatıldığında ise dilan'nın karşısında şansım hiç kalmamıştı, hocanın en sevmediği öğrenci olarak zirvedeki yerimi iyice garanti altına almıştım. olayın cerayan ettiği gün eziklikle girdiğim sınıfa bir daha asla ezikliğimi unutmayarak gireceğimin de nihayetine ermiş, kesin gerçeklik olarak öğrenmiştim.

yaz tatillerinde sınıfa gizlice girer, ruhinin benim tarafımdan duvara çizilmiş portresine bakar, hüzünlenirdim... neyse ki görevli emrah abi duvarı boyayana kadar sürdü bu...