öncelikle aylardır girmediğim sözlüğe, sırf canım sıkıldı diye öylesine bakayım diye girdim ve bu başlığı görünce yazmadan duramadım. uzun uzun yazacağım baştan uyarayım. yıllarını dinleri araştırmaya vermiş bir abiniz olarak yazıyorum.

Aynı paragrafta ilk 2 sorunu cevaplayayım. biz hiç birimiz müslüman olmaya hak kazanmadık. tüm dünya'da ki insanlar gibi hiç bir şey bilmeyen bir bebek olarak doğduk. kiminin annesi babası müslüman, kiminin hristiyan iken, kiminin ki müsevidir ya da farklı dinlere mensuptur. zamanla büyüyüp bebeklikten ergenliğe geçtiğin de hayatı her insan sorgular. allah var mı, ben nereden geldim, ölmeden önce ne yapıyordum gibi sorular aklı paramparça eder. o yüzden şans olan nedir biliyor musun? senin bu soruları sorabilmen şansın ta kendisidir. kurandan bir ayetle açıklayayım. zümer suresi 9. ayette 'hiç bilenle bilmeyen bir olur mu' cümlesi göze çarpmaktadır. yani afrika'da kabile de doğan birisi, 4 büyük din'i bilmediği için bizimle aynı kefene konamaz. çünkü adı üzerin de o görmemiş, duymamış ve bilmemiş. lakin, dünyanın diğer bölgelerin de doğan insanlar islam'ı kesinlikle duymuş, en azından bir yer de okuma imkanına erişmiştir. işte senin sorunun cevabı tam olarak bu. duymasına ve okumasına rağmen inanmıyorsa onun bileceği iştir. eğer tüm bu olgulara rağmen, bilmesine rağmen inanmaz ise işte o hiç bir şey bilmeyenden ayrılmış olur. burada da irade devreye girer... sanırım bu yeterli bir cevaptır.

3. soruna gelecek olur isek, farkında olmadan zaten sen de belirtmişsin. Neden her insan acaba hep bir arayış içinde idi? neden bir şeye inanmak istedi? tarihin hangi devresine bakılırsa bakılsın, insan her zaman ve her yerde yüce, kudretli ve ulu bir varlığa sığınma, ona güvenme ve ondan yardım dileme ihtiyacını hissetmiştir. bu duygular insanda öylesine köklüdür ki tarih boyunca bütün insanlar şu veya bu şekilde bir kişi, nesne veya varlığa kutsallık ve yücelik nispet edip bağlanmışlardır. Bu yönüyle yeryüzündeki bütün putlar asıl yaratıcıya işaret ederler. bu sığınma ve güvenme ihtiyacının karşılanması insanın kişilik yapısını ve ruh dünyasını tahrip etmeden gerçekleşmelidir. bu da ancak, ilahi kaynaktan gelen, insan eliyle bozulmamış bir inanca sahip olunması durumunda başarılabilir. Hristiyanlık zamanla asıl kaynağından çıkmış, papazların kafasına göre yazdığı sayfalardan ibaret haline gelmiştir. keza yahudilikte de aynı durum söz konusu. Bunlara rağmen islam'ın kitabı kuran-ı kerim nedense 1 kelimesi bile değişmeden günümüze kadar gelmiş. Gerçekten şaşırtıcı değil mi? Papaz olan birisi kafasına göre incil'i yazarken, bizim inancımız da böyle bir şey olamaz. Şunu demek istiyorum, insanlık en başından beri, dine muhtaçtır. zaten vicdan'ı iyiliği, doğruyu din yani allah dünyaya göstermiştir. düşünsene, ilk insanın oğlu yani hz adem'in oğlu kardeşini öldürüyor? senin baban ilk peygamber, her şeyi biliyorsun ama karşı çıkıyorsun. çok garip değil mi? bundan şunu çıkar kardeşim, duha suresi 3. ayette '' allah seni terk etmedi sana darılmadı da' cümlesi geçer. ne zaman sıkılsam bunalsam bu ayette ki cümle aklıma gelir. umarım sen de düşüne düşüne doğru yolu bulursun.

kuran-ı kerim'i oku. 4 büyük din'in kitaplarını da oku. o zaman benim ne demek istediğimi daha iyi anlayacağına inanıyorum. ben de senin gibi düşünmekten aramaktan bitap düştüm. sonra doğru yolu buldum ve cidden huzurluyum. hadi hayırlı akşamlar.