inci itiraf

Varoluşum acı vermiyor iyiki yaşıyorum

Hayatımda ilk defa bu kadar çaresiz ve hiçbir şey yapamaz halde hissediyorum. Geleceğim kapkara geliyor gözümün önüne ve tek kurtuluş olarak ölümü görüyorum. Sanki bomboş dört duvar arasındayım, ne bir kapı var ne pencere.

Geleceğimi düşündükçe aniden içimi bir sıkıntı dolduruyor, kalp atışlarım hızlanıyor ve nefes almakta zorlanıyorum. işin kötü yanı hep bu şekilde devam edecekmiş gibi geliyor. Yine tek çare olarak ölmeyi görüyorum ama onu da yapamıyorum arkamda annem babam var onlari üzmek istemiyorum.
insan hayatını ne uğruna yaşadığını bulmakta neden bu kadar zorlanır ki? Cevabı değerli kılan bu zorlu belki ama bu mücadeleden haz etmeyenlere ne yapmalı? Neden vazgeçmek en az denemek kadar zor? Bu cehenneme dönen dünyada daha ne kadar dayanılabilir?

Bu 2 oldu ama neyse. Arada bir şeytan diyor kalk gibtir git sakere, ama gidersem daha kötü olacağımı biliyorum. Çünkü gevşek ve tembel biriyim. Askerde hiç yapamam. Çok taktan hayrlarımız var aq. Sadece benim değil hepimizin öyle...

Kendime itiraf etmediğim şeyler var. Bilerek yapıyorum aslında, çünkü bir şeyler yapmak istemiyorum. Kendime acı ve ceza çektiriyorum...

Ilkokul 3. Sınıfta sinavda yanimdaki çocuk benden cevaplari istemisti bende yanlis cevaplari vermistim cocuk sonuncu olmuştu vicdan azabi çekiyorum

KIZLARIN PiPiSiNiN OLMADIĞINI ORTAOKULUN SONLARINDA ÖĞRENDiM AMK

Güzel şeylerden söz etmek istiyorum.
Ama galiba beceremiyorum.
Karamsarım çoğu zaman, biliyorum.
Biliyorum ama herkes kırgın, yüzüne baktığım insanlar üzgün.
Ne çok oldu gözlerinin içi gülen birini görmeyeli.

Hayatımın hiçbir döneminde bencil olmadım ya da olamadım.
En azından bilerek ya da isteyerek.
Kimseyi kırmak istemedim, özen gösterdim. Kendime kırıldım bu yüzden.
içimde o kadar çok şey biriktirmişim ki, ağır gelince ve bu ağırlığı taşıyamayacağımın farkına varınca anladım.

Çok hafifledim birkaç gündür. Nedeni hiçbir umudum kalmadığı için mi yoksa istediğim her şeyi yapabilecek olmam mı bilmiyorum. Ama iyi oldu böyle. Şerefinize muallakleeer!

Ben bir malım

Buraya yazmayanı gibiyolarmış

Sagopa Kajmerle 2014te Bakırköy titanik hotelde birlikte oldum.

Ayrıca bütün pantolonlarımın sağ cebi deliktir ve asla don giymem. Sokakta rahatça masturbasyon yapabilmek için.

Normalde şimdi çok üzülemem lazıödı hatta dipten dibe batmam lazımdı ama öyle olmadı tabii. Artık hiçbir şey gibimde değil. Ne söylediğiniz, ne düşündüğünüz, ne de arkamdan söyledikleriniz...

Ulan harika şeyler var

Son kez yazıyorum bu başlığa son kez kusucam içimdekileri.

Bugün de tadım yok zehir gibiyim. Ne desem ne söylesem. idrak sınırlarımı aştım, bir yerde bir şeyler yıkıldı. Çöktü dememeli, yıkıldı baya baya. Acı, zor, sevimsiz...
Her şeyin suçlusu benim. Yazık ettim kendime, herkese. Olmayacak ellerden aman diledim. Sağlam bir tokat yedik yine. Hakettik. Tokatta değil bildiğin tekme. Hani karnına gelir ya nefessiz kalırsın ya işte öyle.
Ben güçlü kalmak istemiyorum, hemen yıkılmak da istemiyorum. Bir bilsem, bir gitsem arkama bakmasam. Bu bencil sahte, insanları görmesem tekrar. Anlıyorum ki insanı en çok muhtaçlık yıpratıyor. Başkalarının talep dahi etmeden ulaştığı şeylere milyon kez dilenmemle ulaşamam yoruyor, çürütüyor.
Katlanamıyorum... Acıyor, üzüyor, nefes kesiyor, yakıyor, ağlatıyor, zorluyor.
Bildiğim tek şey sevilmemek. Çok iyi bilirim. Gözlerinde acımayı, merhameti, şefkati görürüm. Lakin gel gör ki sevmezler. Sevilmeyiş iyi bilirim.

Yitip gitmek, kaybolmak... Bütünüyle başıma gelen şey. Ne ekgib ne fazla.
Ümidi kesmek çok zor bir duygu. Hafiflemiş gibi hissetirse de başlarda, boşvermişliğin ağırlığı altında farketmeden eziyor insanı.
Napim bekleyemiyorum artık, elimden gelmiyor.
Artık tek bir dakika bile bekleyemiyorum. Ölmek bile daha tercih edilir yeter ki beklemek denen şeyin içine düşmüş olmayayım. Her şey alev alev yansın, yeter ki beklemek denen o şeye yakalanmayayım. Çok bekledim, en çok ben bekledim ama artık beklemek kelimesi bile midemi bulandırıyor.

Hayatım yine bomboş geçiyor. Doğru düzgün okula gitmiyorum, derslerim tak gibi. Köpek gibi ders çalışmam gerek ama kitabın kapağını açmaya bile hevesim yok. Zaten şu sıralar hiç bir şey yapmak gelmiyor içimden. Sadece içip yatıyorum. Bazen de çıkıp sokakta boş boş dolaşıyorum.
içimde hiçbir şeye heves, hırs, sevgi, özlem kalmadı. Tamamen boşluktayım hatta boşluğun kendisi oldum.

Ve seni seviyorum inci itiraf başlığı bana bir dost gibi oldun, hoşçakal.

içim buruk
içim tuhaf
Kaybediyorum
Demek ki
Uykusuz bir gece daha..

Arkadaşlarıma sarılayım dedim olmadı, birini seveyim ona sarılayım dedim olmadı, kendime zaten sarılamam; en iyisi kendimi boşluğa bırakmak.

Ne lan bu karamsarlık?
Herkeste bi "istediklerim olmuyor, ölcem kendimi" havaları.
Lan oolum,her istediğiniz olsa bi memlekette it kopuk kim olacak, sarapci berduş sokak cocuuu kim olacak?
Çıkın bu tripten lan dümbükler, memlekete it kopuk'ta lazım!