yıllar evvel yitip giden birşeylerim vardı. ailevi olarak kazanmış, inat yüzünden de kaybetmiştim. o da fiziksel gücümdü. sırf sınıftaki binin biri benden daha çok ilgi topluyo diye,, onun gibi ağlak oluvermiştim. sonra da yemek yemekten efret etmemnin tetiklemesiyle zayıf kalıp, ağlaklığı da üzerimden atamamıştım. o gün beni bir ezmişlrdi ki, üzerimden hala atamam anısını. ortaokul yıllarımdı. kalıcı bir korku bıraktı üzerimde. etkilerini hala yaşıyorum. 25 yaşındayım ve intiharın eşiğindeyim. merhabalar.
işte o tüm bunlar karakterimi belirginleştirdi. liseye öyle başladım. öyle aşık oldum ilk kez ve saklayamadım ezilmişliğimi. kaybettim. yıllarca kimseyle konuşmamıştım. sırf ilkokuldaki o kıskandığım çocuk gibi, insanlar gelsin benimle konuşsunlar istedim ve inadım yüzünden de yıllarca, kaçtım, kendimden vazgeçince de ezilmişlikle köşelere itildim hep. ağzım laf yapmaz bu yüzden. işte ergenliğin verdiği bi dış güzelliğim, hafif bi iyi niyetimin cazibesiyle bi kıza yanaşma imkanı buldum, o da uçtu gitti. ilk kez orada kaybettim işte. ben öyle acı yaşamamıştım. ailemi bile öyle sevmemiştim ki. zaten ailemi öyle sevemezdim de. aşk başkadır.
o yalnızlık, ergenlikle beraber giderek abazalığa dönüştü. giderek hem hemcinslerimle mesafem açılıyo hem de karşı cinsle doğal olarak. bi yandan da okumuş etmişliğin verdiği kafayla, kendimi yenilemeye ve yenmeye gayret ediyorum ama lise yıllarının şımarıklığı yüzünden nafile.o arada bir kez daha aşık olup, haliyle bir kez daha ve çok daha acı biçimde kaybediyorum. okudğum il değişiyo. ben bir sene orda herşeyden kaçmış ve vazgeçmiş modunda takılıyorum, geçmişi unutup intikam alma derdine düşüyorum. sonra ise öss'ye yani üniversiteye hazırlanmaya başlıyorum ve o sene ilk kez kendimi adam akıllı toparlıyorum.
kitap falan okuyorum. gayet de adam yerine konuyorum. iyi bi üniversiteyi de kazanıyorum ve geri yurduma dönüyorum. yani ankara'ya. orada ise gelişmişliğin verdiği duyguyla hayatımı alabildğine yaşmak istiyorum. iyice ergenliği atlatmışım ve daha yakışıklı olmuşum. yalnız yalnızlığım giderek derinleşmiş. abazalığı atmışım üzerimden ama, yerine kibir eklenmiş, konuşmayı becerir gibi olmuşum ama hamlıktan tam kurtulamamışım. neyse üniversite hazırlıkta tekrar aşık oluyorum ve daptasyon sorunu yüzünden yine yıkım yaşıyorum. hiç sosyal olmayan biri ilk kez ömründe sosyalliğe soyunursa sonuç bu oluyo. 1 ay içinde saçımın önemli bir kısmı dökülüyo. öyle sevmişim. hem de sevdiğimi nasıl da kaptırmışım. çok acı geliyo. rezil oluyorum. hala bende bi dolu yetiştiğim çevrenin antik kalıntıları bulunuyomuş. onlar yıkıntının verdiği dengesizlikle daha bi ortaya çıkıyo. 1 yıl içinde hayatımı şaşırtıyolar bana. okul bitince ise mutlak bir münzeviliğe karar veriyorum. evde parti düzenleme fikirlerinden nereye... hey gidi...
sonra üniversite yıllarının geri kalanı, makine mühendisliği ve 4 yıllık hazırlık dahi 5 yıl üniversite. bi köşeye çekiliyorum ve kimseyi duymuyorum. öyle kapanmışım. arada bi sosyalleşmek için çıkıyorum. ilk yıl gözüme bizim bölümden nadir de olsa güzel bi kız kestirmişim, onu tavlamak için plan yapıyorum, bu sefer yıllar boyunca uğraşıp alacağım, kılı kırk yararak, uzaktan habersizce yavaştan hareket ediyorum. inanılmaz bir emek sarfediyorum. yalnız bir engel var, o da bu kızın en yakın arkadaşı benden uzaktan da olsa halimden tavrımdan hoşlanmış. gizemli bi havam vardı ve kültürlü gösteriyodum. işte 4 yılın sonuna doğru bi kırılma noktası oldu, üstü kapalı açıldım kıza, sonra red yiyince üstünü örttüm beceriksizce. tam mezun olacağım yıl ise konuşmaya gittim ama olacak gibi değildi, bi çok detayı var işin ama şimdi giremem, işte kesin yıkımı o an gördüm. 24 yaşındaydım ve herşey bitmişti. bi daha o gün töbe ettim. olanca emeğim boşa gitti. ben yalnızlıktan hiç bişe kazanamadım. sosyalleşmemek ve içime kapanıklılık bana hiç bişey vermedi. yıllar önceki korkak, ezilmiş, ağzı laf yapmayan ve içine kapanık çocuk ne ise, ben hala oyum. şimdi yine kendi karşımdaydım.
o kadın okulu bitirdi gitti. bi yıl uzattı ama nafile. başka bi erkeği sevdi. muhtemelen evlenecekler. ben ise bir daha onu göremeyecek olmanız hem ufak bi umuduyla(görme umudu) hem de kesinliğiyle her gece rüyalar görüyorum ve açıldığım günden beri depresif halim katlanarak derinleşiyo. çok üzülüyorum. bunalıyorum. boğuluyorum. ismimi de söylemek istiyorum ama olmuyo. ben 25 yaşındayım. intiharın eşiğindeyim. merhaba!
özet: güzel yazdım mutlak okuyun derim.
