ve o yansımada gördüğü suretlere bakıp bakıp "bu insanlar için mi vakit öldürmüşüm, bu insanlar için mi fedakarlık etmişim bunca şeyden" der. kızdığı o insanlar değildir. kızdığı kendidir.
olay sadece, yaldızlarla süslenmiş kişinin yaldızları dökülünce ortada kalıveren cılızlığıdır.

bu o kişinin de suçu değildir esasen. yüklenen anlamlar ve sonrasında karşıdakinin sıradan, kötü espriler/ şakalar yapan, herhangi birinin güldüğüne gülen basit bir varlık olduğunu anladığında duyumsadığın o değersiz duygunun yıktığı kaleleridir insanda.

aynı taşa takılan aynı duvara çarpıyor, en nihayetinde şarkının da dediği gibi.