Yol boyu yaşadığımız bütün anıları dile getiriyoruz. Gözlerimiz hala kurumadı ama kâh gülüyor kâh daha çok ağlıyoruz. Hatıralar... Silinmesini asla istemeyeceğimiz güzel hatıralar..

Selim susuyor ara ara, gözleri uzaklara dalıyor. Özledim sevgilim diye mırıldanarak ağlıyor sessiz sedasız. Seda'sız... Ben sensiz nasıl güçlü kalacağım ki şimdi diyor resimlerine baktıkça. Dinmiyor kardeşimin acısı...

Sonunda ulaşıyoruz Bursa'ya. Bir melek eksilmiş bu şehirden kolay değil, karanlık ve boğucu bir hava var. Sen gittin diye her şey, herkes hayata küstü be Seda...

27 Mayıs 2014

Tüm sevdikleri toplanmış teneşir taşının önünde, yüzlerinde hüzün hakim. Tabutu içinde yatıyor küçük kardeşim, başında bekliyoruz uğurlamak için. Herkes siyahlar içinde, yasımız büyük. Boynumuz bükük namazını kılıyoruz kardeşimin, helal olsun hakkımız. Omuzlarımızda taşıyoruz, bu defa sevinçten değil... Cenaze aracına teslim ediyoruz, peşinden biz de yola koyuluyoruz. Soğuk ve karanlık yatağına yatıracağız birazdan. Bizim için korkutucu bir yer o yatak ama sen yattığın anda cennet bahçesine dönüşecek biliyoruz. Her yerin kır çiçekleriyle dolacak. Koşacaksın sevinçle, bizleri bekleyeceksin, geleceğimiz günü. O zamana kadar yalnızsın be Seda, korkma olur mu sakın...

Yatırıyoruz yatağına, topraktan örtüler kapatıyoruz üzerine üşüme diye. Beyazlar içinde kayboluyorsun gözlerimizin önünden, bir daha asla görmeyeceğiz seni. Elveda güzel kardeşim, elveda prensesim...

Dualar okuduk başında, taziyeler aldık. Ayrılık zamanı geldi çattı. Gitmek istemiyor Selim, ben burda kalacağım, yalnız bırakamam onu diyor. Hala inanamıyor onun öldüğüne. Biraz daha bekliyoruz baş ucunda. Saatler boyu toprağa sarılıp geç kalan aşkını anlatıyor ona.

-Hadi kardeşim, gidelim artık. Rahat uyusun biraz.
+Bir daha ne zaman geliriz?
-Sen ne zaman istersen.
+Her gün gelelim be Can. Çiçekler bekler gözü yolda kalmasın...
-Geliriz kardeşim, söz...

Seda'nın ailesi ile görüştük, taziyelerimizi ve acılarımızı paylaştık, ertesi gün istanbul'a döndük ekgib bir şekilde...

Selim'i evine bırakıp cafeye gittik Funda ile beraber ama hala kapalıydı. Kimseler uğramamış o günden beri belli. Bir yandan meraklı, bir yandan sinirli bir şekilde eve gittik. içeri girdiğimizde kapının altından atılmış bir zarf bulduk, üzerinde "Cemil" yazan.

Hiç sevdiğiniz birini kaybettiğiniz oldu mu?

Anneniz, babanız, kardeşiniz yada sevgiliniz. Köpeğiniz de olabilir bu, yanınızdan ayırmadığınız büyük anısı olsan ufacık bir eşya da. Hepsinin hissettirdiği şey aynıdır dimi?

"ACI"

Sadece dozu farklıdır bu duygunun. Azı çoğu yoktur acının ama insan üzerinde bıraktığı etkidir onu farklı kılan. Ağladınız dimi onların arkalarından? Yalvardınız mesela Allah'a, neden aldın onu benden diye. Geri dönmeyeceğini bile bile her yolu denediniz dimi gecelerce. içinizde yanıp duran ama sizi öldürmeyen ateşi hissettiniz dimi?

Cehennemi yaşıyoruz. Cehennemde yanıyoruz. Alevler içerisinde dünya...

Fazla zaman geçmeden tekrar hastaneye gittik, cansız bedenini uğurlamamız gerekiyor prensesimin, melekler diyarına. Annesi bir gecede çökmüş adeta, babasının dizleri titriyor ayakta dururken. Memleketi Bursa'ya zütüreceklermiş beraberlerinde. Orada gerçekleşecek dedi defin işleri. Demek güzelliğin buradan geliyordu be prenses, Bursadan... Cennet bahçeleriyle dolu şehirde biz nasıl bırakacaktık topraklar altında? Demezler miydi bize, yazık değil mi bu kıza? Derler ya, öyle bir derler ki tokat gibi çarpar suratımıza hemde.

Selim geliyor koridorun diğer ucundan, elinde demet demet kır çiçekleri...

+Çok severdi Seda...

Severdi tabi. Bahar koksun her yer der, doldururdu cafenin her yerini kır çiçekleri ile. Renk renk, minik minik çiçekler... Hiç üşenmez, her sabah sularını verir, biz etrafı hazırlarken onlarda sohbet ederdi. Çok severdi Seda kır çiçeklerini, saçlarına taç yaptığı zamanlarda...

-Gidelim mi kardeşim?
+Nereye?
-Seda'yı zütürüyor annesi babası, Bursa'ya, memleketlerine.
+Göremem ki ben onu o zaman bir daha... Çiçeklerini veremem ki ama bir daha. Uzak kalırım be Can, zütürmesinler nolur. Kalsın burada sevdiğim. zütürmesinler Can nolur...
-Sen ne zaman istersen ben seni ona zütürürüm. Söz. Erkek adam sözü lan.
+Söz mü? zütürürsün dimi, gideriz beraber onu görmeye...
-insan özlemez mi kardeşini lan hiç, gideriz tabi. Ne zaman sana yalan söyledim ben? Ne zaman kandırdım oğlum seni?
+Hiç kardeşim. Hiç kandırmadın beni. Gidelim o zaman, çiçeklerini de yolda veririm melek yüzlüme.
-Gidelim kardeşim...

Teslim aldık Seda'nın bedenini hastaneden, önde ailesi, ortada cenaze aracı, peşlerinde biz. Uğurlamaya gidiyoruz canımızdan bir parçayı...

insanlığa dair umutlarımız da neşemiz ile beraber gitti Seda'nın peşinden...

Artık kimse daha fazla yakamaz canımızı, tekrar bizden birine bir şey olmadığı sürece. Daha güçlü, daha sıkı bağlanmalıyız hayata ve birbirimize. Biz hala biziz, eksildik ama yeniden onarabiliriz kırıklarımızı. Eskisi gibi olmaz asla ama yine de ayakta kalabiliriz. Hala bir aileyiz. Hala en sevdiklerimizle beraberiz. Birimiz ölmüş, birimiz kayıp olsak da...

Hava aydınlanıyor...

Güneş ilk defa bu kadar karanlık doğuyor. Işığını kaybetmiş gibi sanki...

Uyan kardeşim, ailesi geldi Seda'nın...

Nasıl bakabilirim yüzlerine onların ben şimdi? Gecenin bir yarısı arayıp kızınız öldü derken ciğerim dağlandı, şimdi nasıl gidip karşılarında benim düğünümde vurdular kızınızı diyebilirim söyler misiniz? Siz olsanız, kendinizi benim yerime koysanız yerin dibine girmek istemez miydiniz?

Yürekleri dağlıyor annesinin ağlayışları, Funda destek olmaya çalışıyor. Babası bahçede sessiz sessiz bir köşede sigarasını içiyor, kızını kaybetti kolay değil. Baba bu, dağ gibidir, içi erise de dışı güçlü görünmek zorundadır, çökemez, bırakamaz kendini boşluklara. Görüyorum, gözlerinden akıyor yaşlar, kimseye göstermeden siliyor hemen. Sigarasına damlıyor bazen de göz yaşları, tekrar bir nefes alıyor dumanından. Gözleri beni görüyor, "Gel" diyor el işaretiyle. Korkuyorum, utanıyorum. Görmeseydin beni be, demeseydin keşke gel diye. Ayaklarım geri gitmek istiyor be adam, bakamam ki senin yüzüne... Elleri nasırlı, yüzü kırışmış artık kederden. Neler yaşadın şimdiye kadar Allah bilir. Bir de biz dert ekledik şimdi yüreğine. Dayanabilecek misin peki evlat acısına? Hala dağ gibi sapasağlam ayakta kalabilecek misin söyle bana...

+Sıkma canını.
-...
+Çekinme oğul, üzülme. Dert etme kendine. Alın yazısı bu, o ister, olur... Karşı koymak, ağlamak, sızlamak onun kararına saygısızlık değil de nedir? Toparlan hadi, al karını da gidin evinize. Dinlenin, uyuyun biraz. Seda sizi böyle göre üzülmez miydi? Üzme kızımı oğul.

Neden öyle dedin ki şimdi. Neden koparıp attın ciğerimi ateşlere. Öldürdün beni be adam, olduğum yerde öldürdün beni...

-Funda...
+Efendim.
-Hadi gidelim, yoruldun sen de, dinlen biraz.
+Ama Seda?
-Üzme Seda'yı Funda'm. Beni de daha fazla öldürme, hadi gidelim.

Gözlerimde ki mahçup ölümü anlamış olacak ki, ısrar etmedi kalmak için daha fazla. Selim'e bakındık haber vermek için, bulamadık. Buralardadır deyip, kısa sürede geleceğimizi söyleyip çıktık hastaneden.