kimsesiz kaldım

o heyecan duygusu mu?
ne için?
onlar da insan değil mi?

bunları söylemesi kolay tabi! offf ne insan içine çıkmak istiyorum ne de bu gibik evde kalmak. gitmek istiyorum beni kimsenin bilmediğini ve geçmişin arkamdan gelmediği bir yere.

bir korkak gibi kaçmak. gerçi şimdi korkak değilmişim gibi konuştum.
saçma.

ne yazmalıyım ki? oturup ağlamak istiyorum. tekrar, tekrar ve tekrar. kaçmak istiyorum ama yapamıyorum. her nokta dönüyor dolaşıyor aileye bağlanıyor. tüm bu sevgi saçmalığına inanmasam bile kendime gitme hakkını veremiyorum zaten gidecek gücüm de yok galiba.

hayatta hatırlamak istemeyeceğim çok şey var, her şey sıfırdan başlasa ve kendimi yalanlarla değil doğrularla tanıtsam. insanlar benim kadar yargılayıcı bir tutuma sahip olmasa ya da ne bileyim tüm bu yıkımın içinde biri elimi tutsa, beni bilen, beni seven biri. dost, sevgili farketmez. sadece yanımda karşılıksız sevgiyle dursa. en kötü an geldiğinde beni güldürse biri.

bir gün uyandığımda mutlu kalksam, o gün için biraz umut olsa içimde. ne diye bunları söylüyorum gene, ne diye gözlerim doldu?

her şeye rağmen şu evde bir derin nefes alsam, içimi rahatlatan bir nefes.

bazen hallerini takip etmeli insan yani hayali olduğunu düşündüğü şeyleri. belki sadece kaçmak için istiyordur belki sadece yorulmuştur artık. karışık duygular.
nereye gidersem gideyim peşimi bırakmaz belki de düzen ama denemek lazım. kendimi bir kez daha çukura atıp çıkmaya çalışmam lazım. önce umudumu yeşertmeliyim bunun için de kendime verdiğim sözleri tutmam lazım.

elimden gelenin en iyisi buysa benim işim var arkadaş.

yazmadan edemem şu başlıklara bak amk. facebook gibi herkes siyasi bir paylaşım yapıyor. klavye başından ülkeyi kurtardık amk yeter.

kabus gelip geçecek ve tatlı bir rüya insanların etrafını saracak sonra herkes gözlerini açacak ve yeni bir kabusa merhaba diyecek

adamlar hala futbol düşünüyorlar. bu saatten sonra ne desem bilemedim.