kimsesiz kaldım

burada zorla konuştuluyorum aslında ben istemiyorum ama üzerime geliyor ve hatta bazen beni kendi üzerlerine çekiyorlar.

geldiğim ilk gün resmen şoktaydım, kendimi odama kapatıp sanki kimseler yokmuş gibi davranmak istiyordum hata ertesi günü kahvaltı yapmaya dışarı çıktığımda bir yandan üzgün ve umutsuz bir yandan mutlu ve ışık doluydum.
onu gördüm kahvaltıda bir süre muhabbet ettim ve sonrası gene boş şeyler, artık kafa takmamaya kendime söz verdim. zamanın ilaç olacağını düşündüm ama rüyaların ve hayallerin beni bırakacağı yok gibi.

haftalar geçti buraya geleli ne baştaki heyecan kaldı ne de en küçük bir ateş parçası şimdi duygusuz ve isteksizim.
neden kimsesizim çünkü hiç bir yere ait değilim ve hiç bir yerde bir dostum yok.

ikinci kitabi okumayi istedim firsatim olmadi ama daha :(

bir kaç hafta önce iki kitap vardı elimde,

aslında beni baya etkilemeliydi bunlar ama bir süreliğine nedense duygusuz birine dönüştüm ve öylece zaman geçirdim. Şu an eski halime oranla biraz daha duygu yüklü olmama rağmen sonbaharın izi üzerimden siliniyor ve düşünme yeteneğim günden güne kayboluyr, kabuslar yerini bencil rüyalara bıraktı son günlerde.

iki kitabı da söylemeliyim size değil mi?

dostoyevski
-beyaz geceler=tamamiyle benim hayatım gibi
-yeraltından notlar=benden bir parça

bunlar iz bırakmalıydı aslında, belki konuştukça büyüsü kaçıyor bilemiyorum.

@103 rica ederim eheuheuhe

sanırsam yok dinleyen neyse biraz daha devam edebilirim demek ki

edit:züt oldum *

okuyorum yazdiklarini , dusunuyorum

baksanıza şu halime, gecenin körü ben neler yazıyorum buralara ahahahaha.

var mı konuşan benle? @97?

cidden fiziksel olarak da tamamiyle yalnız olsam neler olurdu diye,

hem çok özgür hem de bir o kadar hayatta dibe batmış biri. rüyalar görüyorum tanıştığım insanlarla bir daha tanışıyorum * beyaz bir sayfa yeni başlangıç bu olsa gerek. bu sefer yalanlar yerini doğrulara bırakıyor ama endişe bu sefer cidden benimle.

onlar benim gibi değil desem ne dersiniz bilmem, çabuk yargılıyor aslında belki ben de öyleyim, şunu söylerken bile yargılıyorum aslında

zaman geçiyor, hem benim için hem onlar için.

belki babam ve arkadaşım hayatını kararttı, şimdilik şüpheliyim bundan hatta dayımda dahil buna. endişem hat safada diyecektim ama yalan olur sanırsam, bir gün düşünceler beni alıp zütürüyor bir gün daha sessiz ve daha vurdumduymazım

bak aklıma gelmişken söylemeliyim diyorum;

bir kaç gün cidden düşündüm keşke meleklere sözgü bir gücüm olsaydı, etrafımda o kadar çok hasta var ki yo yo pgibolojik değil, fiziksel hem de ciddi hastalar(aslında pgibolojileri de bozuk mama neyse) her birini tek tek iyileştirirdim sanırsam.

ayrica aynen sozluk gitti o ara kaynadi gitti donemedim basliga

anlat o zaman sende kaybolmuyosun ha harbiden

gerçi insan belli süre sonra kendisini tekrar ediyor aslında, aynı şeyler dönüyor. diğer entrylerde bir çok şey söyledim mesela ama gene de içimde bir anlatma tutkusu var.
ahahahha

diğer tarafım salak yazacak bir şeyin yok diyor.

gene yazacak başlık bulamadım buraya döndüm amk

yok mu kimsecikler?

vay arkadaş ne hata verdi sözlük bir yazı yazacağım, iki muhabbet edeceğim bir sürü hata. gözünü seveyim halledein şunu yav!

sanırım bu sefer cidden başlık bana kaldı.

@89 bizde çok oluyor o galiba ne yapacağğım bilmiyorum bu konuda aslında pekte yapılacak bir şey yok gibi bu şehirde. sen de var mı bir iki tane düzgün kafa dengi bir arkadaş?

tam yazacaktım sözlük gitti aq

@88 adam bulunuyo gezmeye de kafa uyusmasi lazim o cok onemli yoksa durum su: yok surayi gezsek, yok olum buraya gidelim bak derken gezi mezi hikaye

@87 okuyorum ben bir haftaya falan gitmeyi düşünüyorum, yetti buralar artık birazda orada melankoli man yapalım *

bence de gez, en iyisi bak yeni şeyler gör hele birde varsa yanında bir arkadaşın iyi olur bencede