kimsesiz kaldım

şimdi gene yatağın üstünde boş boş oturuyorum yapacak hiç bir halt yok.

dışarıya çıkıp karanlıkta dolaşmanın verdiği hazzı özlemişim harbiden. karanlık bir sokakta müzik eşliğinde yürümek... 100.000 euroluk yat keyfi gibi gelir bana bu.

tramvaya bindiğimde çoktandır olan bir şeyi tekrar farkediyorum artık eskisi kadar derin düşünemiyorum gözlerim etrafı yokluyor ya da beyni m basit şeylerin kuklası oluyor. ne yapsam bu duruma bilemedim. sonunda vardım otogara, oçlar bilete 10 tl zam yapmışlar neymiş kampanya süresi bitmiş. amk sizin dedikten sonra aldım biletimi.
ilginç otobüs orada beni bekliyor. koşarak gittim hemen. size bahsettiğim gibi sığ bir düşünce içerisinde kuru bir müzikle 30 dk yolculuk yapım. sadece fiziksel yalnızlığın ve gürültüsüzlüğün keyfini alıyorum.

bugün sonunda biletimi aldım be, cidden daha farklı hissettim bir süreliğine ama çabuk geçti.

aranızda bana benzeyen insanlar var biliyorum. gürültüden ve gereksiz gelen ama diğerleri için önemli gözüken işlerden bıkmış insanlar var biliyorum. evet bunu biliyorum. ne söylesem o da boş bunu da biliyorum ama sizlere aynı düşünceleri farklı cümlelerle anlatmaya devam ediyorum.
neden mi?
işte nöbetlerden biridir, gelir geçer.

bugün doktorun bana dediği cümleye bak.

-sen hayattan umudu kesmişsin galiba niye dikkat etmiyorsun ki bildiğin halde.

yanımda belki kimse olmasa doktorla bir süre konuşabilirim ona bir şeyler anlatabilirim ama neye yarar kime fayda sağlar? şu rezil hayatta biraz daha vakit geçirsem kime fayda sağlar kim suratıma dönüp bakar? baksa bile ne değişir ki zaten? bu boş konuşmalara yapmacık hareketlere son verir mi?

bakın bir de nezaket kuralları çıkıyor karşımıza. arkadaş neyin kafası bu? tamam belli bir noktaya kadar anlayabilirim sizi ama ne bu samimiyetsizlik? siz kimsiniz, ben kimim?

nasıl bir şey bu arkadaş?
belki aranızda bu hayata her şeyini feda edebilecek insanlar var ama açıkça söylemek gerekirse benim içimde zerre bir tutunma amacı ya da herhangi bir istek kalmadı. bu diyarlarda aylar önce ayrıldım. en azından şimdilik böyle hissediyorum

hastaysam ne olmuş ne yani, bırakın bu ayakları arkadaş başından beri ulan bir pislik çıksın da ben haklı durumuna düşeyim demediniz mi içinizden? eee şimdi ne oldu? buyrun işte saçma sapan bir hastalık gerisi falan filan...
efendim neymiş ilacı almazsan böbrek yetmezliği falan diyor bana.

amk bu ne lan konuşacak bir kişi bile olmaz mı koca sözlükte? herkes mi am peşinde?

harbiden hiçbiriniz konuşmak için gelmeyeceksiniz değil mi? biliyorum tamam okumuyorsunuz da konuşmuyorsunuz da. burada dahi yalnız olmak, işte aradığım şey.

bu sabah en kötü sabahlardan biri galiba, vücudumun hali berbat. pgibolojik açıdan bitkinim ve gözlerimi açmaya hiç niyetim yok ama şu evde nasıl huzur bulur ki insan, şu yatakta, şu gürültüde ve şu boş soruların içinde.

sonra bir savaşın ortasında buldum kendimi, bu fantastik bir şey heralde. keşke korkmayıp bende ateşlerin arasına dalsaydım. bir defa da yerimden kalksaydım keşke.
çok uzun sürmedi bu iş, kendimi gene seneler öncesinde buluyorum. kapının önündeyim etrafta çok da tanımadığm ama selamlaştığım tipler var. kızın biri elimi tutuyor ve ben heyecanlıyım ama aslında istemiyorum böyle bir şeyi. sadece rüyaya kaptırmışım kendimi, düşünemiyorum başka bir şey ve sonunda bu da diğerleri gibi solup gidiyor. bir kez daha evin gürültüsü kontrolü ele geçiriyor.

6-7 yıl öncesine döndüm belki de, bir ziyaretteyim. yüzümüz girerken gülüyor ama ne diyeceğimi kestiremiyorum. sonra öğreniyorum ki kadın ailesini kaybetmiş ağlıyor. kime baksam bir suskunluk içinde. bir şey konuşuluyor ama hatırlamıyorum açıkçası ve tüm bu üzüntüye rağmen bizi gülerek ve moral vererek uğurluyor.

rüyalar gelen sesle yarıda kaldı, uyandım ama uyumaya devam ettim.

şimdi eski kankamla takılıyorum, sözde bırakmaz beni yanımda durur. harbiden böyle düşünürdüm heralde. derdim kendime: bu adam iyi lan bak sürekli yanıında hem samimi de.
şimdi bakıyorum da yok arkadaş yok kimseye güvenmemek lazım.

bir ara onu da gördüm ama çok kısaydı her şey. anlatılacak bir şey bulmak zor. sadece uyandıktan sonra kötü hissediyordum. karşısında oturmuş gülen yüzüne bakmaya devam ettim bir süre sonra nedense etraf değişti ben değiştim.

rüya üstüne rüya gördüm be. tam 12 saat uyudum resmen.

koca sözlükte bile yalnız kalmak.

bunu nasıl yapıyorum?

bugün bir kez daha başrolden çıkıyorum ve figüran oluyorum.

uzunca bir süre geçmişti biliyorum sadece ben ben ben diyerek zamanı geçirdiğimin farkına bile varmadım açıkçası ama bugün bir yazıyla istediğim ve daha fazla acı veren bir pozisyona geri döndüm resmen.
hayat sadece bizim dertlerimizden ibaret değil be dostlar. kimlerinin öyle sıkıntıları var ki oturup ağlatacak cinsten. ekranın karşısından elini uzatmak istersin bazen, içinden vay amk hayata bak dersin ve aradan bir kaç gün geçer ve gene sadece sen varsın. tüm bu bencillik düşmanlığına rağmen gene sen varsın. düşünürsün daha kötü en olabilir diye. evet belki sizin hayatınız da bir insanı çileden çıkarmaya yeter ya da bu yaşantınızı acı bir gerçek olarak benimsemiş olabilirsiniz ama kafanızı ara sıra kaldırmalısınız, etrafınıza bakıp görmeye ve dinleye çalışmalısınız. siz kendinizi feda ettiniz diye başkalarının da kendisini feda etmesine izin vermemelisiniz.

valla adama nick6 giresim var

bakan varsa dinlesin harbiden

adam cidden gitarla bütünleşmiş galiba

http://www.youtube.com/wa...p;list=PLD842E12B968D9100