insanlar bir gib bildiğini zannedip öğüt verirler. Halbuki verdiği öğütlerin birini bile kendileri başaramamışlardır bu hayatta. Öğütleri verenler de genellikle ebeveynlerimizdir.

Kendileri söyledikleri için bunların kolay olduğunu ve kolayca yapılabileceğini öne sürerler. Kendilerine "sen neden zamanında yapmadın peki?" gibi bir soru yöneltildiğinde ise maddiyatı ve o zamanın şartlarını bahane edeceklerdir. Asıl soru şu: "O şartlar o zamanlarda olsaydı yine de kolayca başarabilecek miydin?"

O verdiği öğütleri de biz başaramayınca hemen tembellik ve başarısızlıkla suçlarlar. Ancak bizimle hiç ilgilenmeyen, ne istediğimizi sormayan, sorunlarımıza ortak olmayan ve zamanında maddi anlamda hiçbir şey başaramayan ailemiz suçu hiç kendinde bulmamaktadır.