lanolm

beraber kırmızı duvar kağıdıyla kaplı oturma odasına geçiyoruz. kötü bir gün geçirmişiz ikimiz de birbirimizden habersiz. ben aylardır sürekli ertelenen iş görüşmelesinin kötü geçmesinin verdiği moral bozukluğuyla sana kaba davranıyorum. sense akademik kariyerinde uzun süredir mutsuzsun, bulunduğun fakültede istediğin ortamı bulamamışsın. geleneklere korku dolu bir çocuğun annesine sarılışı gibi sarılmış doçentler, ruhsuz ve ne yapacakları hakkında kararsız olan üniversite öğrencileri ve gün içinde kampüste ülkücü bir gençle yaşadığın ve sinirlerini altüst eden o salak olay. toplantılar, projeler nedeniyle kendinden uzun zaman uzak kalmışsın ve kendine yabancılaşmışsın. bugün köprü yolundan il sınırları dışındaki o iki katlı evimize gelirken bunların hepsini fark ediyorsun. radyoyu açıyorsun ve tüccarlar tarafından pazarlanmış yağlı arabesk şarkıları duyup öfkeni bir yerlerden çıkartman gerektiğini düşünüyorsun. evet, kırmızı duvar kağıdıyla kaplı salonumuzdasın şu anda fakat bu salonda yaşadığımız o güzel anıların hiçbiri çağrışmıyor sende. sigarandan bir nefes çekiyorsun ve ölümü düşünüyorsun dalmış bir şekilde. ölüm, nerede, ne zaman mümkün olabilir acaba, daha fazla ne kadar dayanabilirim buna? bu düşünceler kafandan hiç çıkmıyor. aylardır kimseyle ölüm ve yaşam hakkında konuşmadığını farkediyorsun, ve bunun seni ne kadar yıprattığını görüyorsun. yorgunsun, bütün gününü inşaatta tuğla taşıyarak ve sıva yaparak geçiren bir işçi kadar yorgun. saatlerce top oynadıktan sonra evde annesinin kapıyı açmasını beklerken kapı önünde çişini kaçırmış bir çocuk kadar çaresiz ve korkulu. ben salona geliyorum ve televizyonu açıyorum. başbakanın nefret söylemleri ve muhalefetin yapıcı olmayan çıkışlarına bakıyorum ve dizi reklamları başlıyor sonra. düşüncelerinin sis perdesinden önünü göremiyorsun ve son aylarda iletişimimiz o kadar kopmuş ki, anlatamıyorsun bana. farkında olmadan gürültülü bir çığlık atıyorsun ve önündeki su dolu bardağı kırmızı duvar kağıdımıza fırlatıyorsun. bardak parçalanıyor. ne oldu diye soruyorum. birbirimize bakıyoruz ve gözlerimize anlam vermeye çalışıyoruz. bizi birbirimize bağlayan şeyi yaşıyoruz birkez daha. o sana gerizekalı aşıkları tiye alarak verdiğim bir avuç dolusu ot geliyor aklıma.

"bunlar senin için"

ve öpüşüyoruz. sanki ilk defa bir kızın elini tutan bir çocuk gibi tutkuyla öpüyorum seni. ellerimi saçlarında gezdiriyorum. sen de bir yandan soyuyorsun beni, gömleğimi çıkarıyorsun. hiç, ama hiç konuşmuyoruz tek vücut olmak istiyoruz sadece. dışarıdan trafiğin rahatsız edici gürültüsü geliyor, açık kalan televizyondansa reklam jenerik müzikleri. eteğinin altından külodunu indiriyorum, sense pantolonumu çözüyorsun. üzerime çıkıyor ve gidip gelmeye başlıyorsun, bir yandan da vuruyorsun bana. ikimiz de erkenden boşalıyoruz. ve sen ağlamaya başlıyorsun.

"neden yeniden başlayamıyoruz, neden şu salak şarkılarınla şu salak grubunu kurup tak gibi para kazanmıyorsun?"

susuyorum, söyleyecek bir şey bulamıyorum. vücutlarımız terli, sarılıyoruz birbirimize, bir mucizzeyi arıyoruz vücut sıvılarımızın birleşiminde. sonra fakülteye majör depresyonunu mazeret olarak bildirip bir rapor sunmaı teklif ediyorum. önümüzdeki altı ayı sadece avrupanın dört bir yanını gezerek ve yeni yaşam tecrübeleri edinerek devam edebiliriz diyorum sana. yeni mucizemizi bulmuşuz ve birbirimizi ne kadar özlediğimizi anlıyoruz. eğer aşk varsa, bu bizim hissettiklerimizdi.