Hayatın en güzel yıllarıydı yemin ediyorum. Okula gitmek bile zor gelmezdi tüm gün gırgır şamata geçerdi. Arkadaşlıklarımız çıkar ilişkisine dayanmazdı her şeyden önce. Not kaygımız yoktu, para derdimiz yoktu. Lan annemi babamı görüyordum her gece daha ne olsun şimdi yüzlerini görmeyeli iki ay oldu sanırsam. Açlıktan imanım gevredikçe annemin yemeklerine olan özlemim artıyor. Not peşinde koşan, asistan hocalarla kanka olmaya bölüm başkanının zütünü yalamaya razı olan tipleri gördükçe midemin bulanması da ayrı bir dert. Naptılar anlamadım ki karakterini gibtiklerim memleketinde bıraktılar heral insani duygularını. Neyse bu kadar edebiyat yeter yetişmem gereken iki adet finalim var, varsa alırım bir hayır duanızı...