Çocukluğumda en önemli benim için en güzel şeyi ifade ediyordu Ramazan pidesi. Orta okula başladım ya da başlamadım tam hatırlamıyorum o yaşlarımda yine bi Ramazan gelip çatmıştı. artık 1 ay boyunca sevdiğim pideleri yiyecektim. Küçük olduğumdan ailem oruç tutmama izin vermiyordu. Her zaman olduğu gibi bunun da hafif bir burukluğu vardı sonuçta herkes oruç tutuyor ben tutmuyordum. Gün tükendi akşam oldu. Bana göre Ramazan ın en tatlı iftarı o ilk akşamki iftardır. Sofraya oturduk annem, babam, kardeşim. Tabakları annem önümüze koydu. Dikkatimi çeken bi şey vardı masada sadece 1 tane pide vardı. Hemen içimden hesaplayıp bana bile zor yeter bu pide diyordum. Diğerleri nerede acaba diye etrafa bakıyorum. Annem o sırada babamın duymayacağı bir şekilde kardeşim ve bana eğilerek "bi tane pide alabildik, babanız aç pideden az yiyin." dedi. Çok küçük yaşta garibanlığa alışmış biri olarak o an üzüldüğüm tek şey o pideden doya doya yiyemeyecek olmamdı. Fakat bugün görüyorum ki çok derin izler bırakmış o pide ben de aile olmayı birliği beraberliği öğretmiş..