0
Bendeniz Çeşnicibaşı Süleyman Rıfkı. sene 1820. aylardan Cemaziyelevvel. yaz döneminin kavurucu sıcak günlerinden birinde pek muhterem Ziya Beygircibaşı beyler ve Baş Baytar Kemalettin Sıvizorlip Paşalar ile boğaza nazır köşkümüzün terasında oturuyor ve bir yandan nargilemizi içerken bir yandan da boğazın misk-i amber kokan havasını ciğerlerimize şehvet ile teneffüs ediyoruz. aramızda küçük latifeler yapıyoruz, çeşitli ilim irfan muhabbetleri edip kültür ve sanat tartışıyoruz. birçoğumuz ecnebi lisanı olması sebebiyetiyle kah Şekspir'den şiirleri döktürüyor kah Tolstoy'dan hikayeler anlatıyor kah sokak lisanı ile birbirimize sövüyoruz. bu esnada ufak el şakalarımız azgınlığımızı temsil etmeye başladı. pek çoğunuz haberdarsınızdır ki "dedeler" dediğiniz kişi ve şahsiyetler biziz. bu olayı biraz daha açacak olursak; -o devirde kamera sadece bizde vardı.- birbirimize yakınlaştıkça iyice yakınlaşmak istiyoruz. birbirimize böyle ufak bir zaman değdirdikten sonra duşa geçme kararı aldık ve kameramızı bizi alacak şekilde koyduk. azgınlığımızı dindirmeye başladık. vel hasılı kelam hepimizin işi bitmişti. tekrar terasa geçtik fakat bir türlü inmeyen zekerlerimiz üstlerine oturmamıza rağmen inmemişti. Balkol altından geçen mahalle erkanının çok yakından tanıdığı Zilli Zübük adlı fahişeye mendil attık. akabinde teklifimize hayır dememiş olacak ki kapımızı tıkladı. içeriye aldığımız fahişeyi duvardan duvara fırlatırken üçümüz içine boşaldık. aradan geçen 9 ay sonrasında mal bir çocuk doğurdu. şüphemiz odur ki mal adam bizim soyumuz olsun :(
özet; mal adam harbi mal ve bizim çocuğumuz.
