Geçmiş olsun panpa. Ama başlığı malafati deydiremem okumaktan alıkoyamıyorum, gülesim geliyor kb.

Edit: Googledan baktım şimdi, dalga geçmeyelim beyler cins hastalıkmış adına soktuğumun hastalığı.

Öncelikle hastalığın adı maladaptive daydreaming . Bilerek yanlış yazdım. ilerde değineceğim bu konuya.

Hayat hikayemi anlatıyım
. Annemle babam severek evlenmemişler(asıl problem burda) babam istemiş annemi dedem direkt vermiş. Sormamışlar anneme. Düğün bile yapılmamış.

2 yıl çocukları olmamış Normaldir bu . Kiminin 5 6 yılı buluyor belki daha fazla. Babam çoçuk olmuyo ,problem sende diye annemi çoğu kez azarlarmış şiddet bile uygulamış .hatta daha ileri gidip başka biriyle evlenmeye kalkmış boşanmak demiyorum.eve 2. Bi kadın getircekemiş. ( keşke evlenseydi de ben olmasaydım).Öyle bi durum olmamış. Ve sonunda ben doğmuşum 97 de.
Şimdi diceksiniz ki bu adam madem çoçukları bu kadar çok seviyo. Krallar gibi bakmıştır sana. Tam tersi. Hiç bakmadı. Dengesizdir kendisi.

Devam edicem. Hayat hikayem sıkıcı e yazımda o kadar güzel değildir.ama yazıcam içimde kalmasın. Okumasanız şuku atmasanız olur.

Annemin anlattığına göre babam küçükken bize ( annemle bana) bakmamış. Parası yok diye değil, o zamanlar memurmuş ve bugünün parasıyla 3 milyara yakın para alıyomuş. Bakmamış derken harbiden bakmamış. Annme sadece marketten yemek yapmak için gereken malzemelerin parasını verir, ekstra bi para bırakmazmış. Dışarı çıkmasına (market dışında ) izin vermezmiş
Televizyon izlemesine bile müsade etmiyomuş. O zamanlar tüplü televizyonumuz varmış. işten gelince arka kısmını kontrol ediyomuş ısınmış mı bakıyomuş. Acaba seyrediyomu diye.( valla doğru)Para istediği zamanda param yok deyip bağırıp çağırırmış. E parayı ne yapıyo bu pekekent ? Kardeşine yardım yapıyormuş. Yardıma ihtiyacı olan biri değil. Bizim durumumuz onlardan daha kötü ama babam saf olunca ve karseşide baya uyanık, acındırmayı bilen biri ve her para istediğinde 300 dolar para gönderirmiş. Ve sık sık da istermiş. Mesala bizim renomuz vardı. Kardeşi arabamızı istedi. Bu pekekent beleşe direkt verdi. Mal işte ne yapcan. ( Yalanım varsa zütümü gibsinler. Prim diyenler olursa olm elime ne geçicek lan hastalıkla uğraşıyorum prim yapsam ne olur. Yardımcı olmaya çalışıyoruz şurda)
komşu çoçuklarının , onların arkadaşlarının kıyafeleriyle büyüdüm . Adam eve bakmıyo diyorum. Yazın kışlık bot giydiğimi bilirim. Hayır durumumuz olmasa eyvallahda bu ne biçim bi durum.
Annem babamdan boşanmaya karar vermiş ve annesine açmış durumu. Annanemde saolsun terslemiş Eğer o adamla boşanırsan bu eve daha adım atamazsın demiş. Annesi demiş düşünebiliyor musunuz. Annemde mecbur sırf bizim için katlanmış bu adama. Hakkını ödeyemem valla.

Tek çıkış yolumuzun bir yerden az da olsa para gelmesiydi. Annemin sabah namazlarında ne dualar ettiğini ben biliyorum. Ağlardım çoğu kez.
Ve bi çıkış yolu gözüktü. Bursluluk sınavı.Bu sınava girdiğimde babamın maaşı 5.000 liraydı (müdür olmuştu artık). Normalde bursu alamamam gerekiyordu. Maaşı oldukça yüksekti çünkü. Sırf parayı alayım diye maaşını düşük gösterdi. Ve sınava girip bursu kazandım. 3 ayda 300 lira veriyorlardı başta(son bursum12.sınıfta zamlanıp 450 olmuştu yanlış hatırlamıyorsam). bu para belki helal değildi ama mecburduk almaya. Eğer birinin hakkına girmişsem helal etsin. Babama bağlı değildik. Artık komşulardan giyinmiyorduk. Fabrika satış mağazası vardır bilir misiniz. Defolu ürünler satılır. çok kötü değildir. Sadece bi dikişinde küçük hata olur. Ya da fermuarında hata vardır ama ürünler yarı fiyatına satılır. Baya uygundu bizim için.
Böyle bi ortamda yetiştiğinizi (!) hayal edin. Kendinizi geliştirecek hiç bir şey yapamazsınız. Ben de yapadım zaten.Hep hayalde kaldı çoğu şey.

Şarjım baya azaldı akşam yazarım devdıbını

Okuyayım diye döndüm şimdi, kötüymüş be malafat panpam. Sen karşı çıkmadın mı hiç herife. Ev onun para onun da en azından neden para gönderiyor ya da neden televizyon izletmiyor mesela. Atar yap demiyorum ev/para herifin, e bursla da yaşanmaz. Ama suyuna gidip sorsan falan.

Akşam işim çıktı yazamadım kusura bakmayın.

Böyle bi ortamdan kurtulmanın yolu ders
çalışıp iyi bi lise oradan iyi bi fakülte okuyup kendi yolunu çizmekti. Sbs ye çalışıp ortalamanın üzerinde bi anadolu lisesini kazandım Özgüvenim düşük olunca lisede 2arkadaşım vardı. Onlarlada çok konuşmuyorduk zaten. Evde bilgisayar ve televizyon yasak olduğundan mecbur odama kapanıyordum. Akıllı telefonumda yoktu o aralar. Genelde ders çalışarak geçerdi zamanım. Ama ders çalışırken sıkılıyorsun doğal olarak. Evde çoğu şey yasak. Arkadaşında yok dışarı çıkmak için. Ben de hayal kuruyodum saatlerce. Hemen hemen hergün. O zamanlar başladı bu hastalık. Ama daha düşük seviyedeydi.( şuan hayallerimi yaşıyo gibi hissediyorum. Kahkaha atarak gülüyorum. El kol hareketleri yapıyorum . Kısacası delirmiş vaziyetteyim , vay be 3 yıl önce bunları yazacağın aklıma bile gelmezdi , neyse). Lise 1 de hoşlandığım bi kız vardı. Gerçekten sevmiştim kızı .çok aşıktım. Hayal kurma problemim olduğundan sürekli onunla alakalı 100 lerce hayal kurdum . Hepsi gerçek gibi çok güzeldi. Sınıfta onun yanında heyecanlanıyordum, yüzüne bakamıyordum. Yine bi gün sınıfta yanıma geldi. Yüzüne bakamıyorum tabi. Çok utanıyorum. Sınıfta bağırarak ne kadar mal bi insansın demişti. Haklıydı ama dememesi gerekirdi. Gerçekten koymuştu. lise böyle geçti işte. Geldik 12 sınıfa , hastalığımın had safhaya çıktığı , hayatımı alt üst eden kızı gördüğüm sene...

Merve , kütüphanede görmüştüm kızı.
Hoş bi kızdı. Kızlarla konuşma problemim olduğundan tabi kızla hiç konuşamadım. Sınava çalıştığımızdan hergün geliyordu kütüphaneye. Aşık olmuştum. Tabi ben yine hayal kuruyorum onunla alakalı yüzlerce. Ama kızla tanışamadım. Aslında bi arkadaş vesilesiyle tanışabilirdim ama arkadaşımda yoktu . Tek amacım ygs de istediğim puanı alıp kızla tanışmaktı. Çalıştım sınava ama istediğim puanın çok aşağısında geldi. Kızla artık tanışamıyacıktım. O cesaret tamamen yok oldu. Bitmiştim. Depresyana girdim.(hala atlatamadım) . Lys çalışmayı bırakmıştım. Sadece o kızı görmek için gidiyodum( evet tam bir malım ) . Kız tabi bunun farkında bile değil. Sınava son 1 ay kalmıştı ve artık o da tek tük gelmeye başlamıştı. Belki bidaha göremem diye önce kağıda ne konuşacağımı yazdım. Bi sayfa sürdü. Ezberledim ama konuşacak cesaret yok ki. Ucunda ölüm mi var diyip o cesaretle karşısına çıktım. Ama unuttum ne konuşacağımı. Bişeyler saçmaladım. O da acı cekmeni istemiyorum dedi. Ben reddedileceğimi biliyordum zaten sadece içimde kalmasın diye bahsetmek istediğimi anlatamadım kıza. Ve bu içimde kaldı. Bi dahada göremedim kızı. (merve eğer bunu okuyorsan ben gözlüklü uzun boylu çocuk benim instagramda ark isteğimi kabul et. Valla çok özledim). Ve mezuna kaldım o da ankara dışında bi yeri kazanmış. Hayırlı olsun. Ah be keşke platonik olduğun kişi olsaydım. Ve hastalığım bi tık arttı. Ve şuan kendimi kaybettiğimde el kol hareketleri yapıyorum dikkatim çok zayıfladı unutma problemim var. Eğer bunu okuyorsanız dua edin. Böyle taktan bi haldeyim ve sınava hazırlanıyorum.

Tavsiyeleri yarın veririm bugün biraz işim var.