metro istasyonuna git

arkadaşlar da bir ilginç.

anlatsan anlamıyor ki. zaten anlatamıyorum ki. bekara karı boşamak kolay oluyor bazen. ulan buraya ait hissetmiyorum aynı zamanda oraya da ait değilim.

al işte yarın öbür gün odamda da yalnız olamaycağım. gibtirip gitmeliyim artık. kesinlikle gibtirip gitmeliyim.

gene içimde bir istek var. yazma isteği. günlüğümü arıyorum, şu an cidden sinirlendim, belki de bu kendime oynadığım bir oyundur, işleri daha kötü yaparak başka çıkar yollar yaratıp kendimi rahatlatma isteğimdir.

diğer açıdan ise ya cidden bunlar doğruysa, ya sinir bir nefretse ve bu nefret sadakatimin ait olduğu ve olmak zorunda olan yereyse ne olacak?
bu beni nasıl bir insan yapar?

bu sorular hep cevapsız kalacak tabi ki.
anlatmak... bu bir işe yaramaz sadece benim için bir enerji ve zaman kaybı olur.
neyse tüm bu siniri bir yana bırakarak konuşmalıyım sanırsam. küçük ve zor olsa da benim de bir amacım var zaten ama bunun için bir kaç gündür kılımı oynatmıyorum.
bu işin sonu nasıl olacak bakalım.

yatıp uyumalıyım ben, kaçmak en iyisi artık.

yazmaya üşendim amk.

çok güzel yazıyorsun yazmaya devam et pampa

arkadaşım yeter yav!
bir insan nasıl böyle olabilir.
ailemin yanına gittim, iyi güzel hoş bir karşılama ilk bir kaç gün ben güler yüz gösteriyorum karşılıklı iyi niyetler falan filan da bu böyle olmaz.
uzun süreli yalnızlık kafamda yer etmiş, sürekli saklanıyorum, kaçıyorum, suratımda yalandan bir gülümseme. neyse ki bana ait bir oda vardı da ara sıra oraya kaçıp kendimi teselli edebiliyordum.

edit:entry metinleri silinecektir, okuyan yazarlar varsa mesajla yerlerini bildirsinler.

bir kaç gün sonra bu da değişti. artık odam da kalmadı, evde köşe bucak kaçıyordum resmen. tüm bu gürültüden yalandan sıkılmıştım belli ki.
hayallerim de bile nefes aldırmıyor bir soru bulup soruyorlardı bana. insanların ne çok saçma sapan sorusu var. dışarı çıkayım diyorum kimsesizler yurdundan çıkmış gibi hissediyorum. sanki kimseyi görmemiş kimseyle tanışmamış gibi.
insanları gördüm, konuştum ama neye yarar sürekli kafamın içinde başka yerlerdeyim.

bir gün bu serkanın serverlarını ve gir ekranını ters yatırıp düz gibecem ruhu duymayacak.

neyse devam edelim. ilk gün görebilmiştim onu. tabi aklımda bir devrim havası vardı ki hala var. bugün son gün diyordum ve fiziken son gündü belki de. artık başkalarına bakabilirim başkalarına da gönlümü kaptırabilirim diyordum ama bu da yalanmış tabi ki.
hala kalbimin ortasında kanayan bir yarayla beraber dolaşmaktayım.
ben geldiğim gün o da gitti zaten. bir sabah güneşinde o gözlerin maviliğinde kaybolma şansına erişmiştim ama. bu önemliydi benim için.

diğer insanları görmeye çalıştım ama bu da sıkkınlık verdi bana. sürekli hiç bir şey yokmuşçasına sırıtarak dolaşmak bana zor geliyor açıkçası. rol yapmak sinir bozucu oluyor.
günler bir bir geçti.
ben buraya ilk geldiğim günden bu yana evimi özlüyordum, sonraları bu yerini bir boşluğa bıraktım ve en nihayetinde evime gittiğim de orası artık benim evim değildi.
size artık buraya aitim demiyorum tabi ki size diyorum ki benim artık benim bir evim yok. benim aitim olduğum bir yer yok. boşluğun ortasındayım.

benim etrafımı onlarla, yüzlerle , isterseniz binlerle çevirin, beni anlayan biri olmadığı sürece ben hep yalnızım.

bir kaç gün daha sabrettikten sonra sonunda buradayım. gerçek yalnızlığım ortasındayım. şu 4 milyonluk şehirde şu anda tanıdığım insan sayısı belki de iki elin parmaklarını geçmez. diğer bir noktadansa bunlardan hiç biri ile görüşmüyor ve konuşmuyorum. yooo biri var evet hatta iki ama biri fiziki diğeri de ruhani olarak çok uzak bana.
herkes kendi dünyası kendi filmi var değil mi?
herkes başrollerde

altı üstü yarın bir sınava gireceğim. başvuru falan uzun süre önce halletmiştim, bugün görüyorum ki istemde hata var. başvuru gözükmemekte.
bu mini minnacık bir pürüz bile beni yeterince sinirlendirmeyi başardı açıkçası.
içimde bir ağlama hissi var ki anlatamam. bu bir aşağılığın, bir haysiyetsizin hissi. ben kötü biriyim arkadaşlar. sizler içinde bu dünya içinde kötü biriyim.
belki fiziken ciddi bir zararım yok ama bu dünyaya verdiğim de hiç bir şey yok.
içimde yeşerip duran kötülükle büyüdüm uzunca bir süre.
bir hayalperestim ben sokaklarda yürürken gözlerim kaldırımlarda aklımsa dünyanın öbür ucunda.

ancak artık ciddi bir şekilde bıkkınlık verdi. tanıdığım herkeste bir sağlık problemi var bende dahil.
neyse o iyi ya da ben de oyuna getirilen birinden başka bir şey değilim.

günlüğümü niye çöpe attığımı uzunca bir süre düşündüm, ev ortamı öylesine güçlü bir defter için uyyugun bir yer değil. benim kalbimi bilmelerine gerek yok, yalanlarımı anlamalarına gerek yok.
meraklı gözler etrafımı sarmış ama hiç bir şeyi açığa çıkarabildikleri yok.
gözlerimi içini göremeyen bir insanın gözleri bağlanıştır tabi bir diğer taraftan kimse benle uğraşmak, beni dinleyip anlamaya çalışmak istemiyor olabilir. bu onlarında hakkı.
offf kızgınlığımı biraz olsun atabildim teşekkürler.

o kadar yazdıktan sonra başka bir tuşa basınca böyle oluyormuş.

halbuki içtenliğimle samimiyetimle hızlı hızlı yazmaktaydım. sanırım bugün lanetlendim.

yolda gelirken onları tekrar gördüm.
yalnızdılar, gövdeleri eğrilmiş, elbiseleri üstlerinden alınmıştı, en az ben kadar kimsesizdi ve en a ben kadar her şeye sahipti.

tarlalar gözümde kilometrelerce büyüdü. hepsi çok simetrik ve düzgün her biri bir mezarlık.
cenaze sessizliği her yerde.

güneşi gördüm, önünde siyah bulutlar vardı. aralardan bana göz kırpıyordu varlığını hissettirmeye çalışsa da o da benim kadar yalnız ve çaresizdi.
keşke bugün görebildiklerimi sizlerde görebilseydiniz. duygularımı sizlerde biraz olsun hissedebilseydiniz.

bana her şey farklı gözüküyor artık.
hayalperest yoluna devam ediyor.

yarın gireceğim sınava giremezsem, sağlam bir küfür edeceğim.

edit:gireceğim sınava giremezsem, yazacağım cümleyi gibeyim.

biraz olsun iyi bir şey söyleyin bana.
sesiniz uzaktan hoş gelsin.

valla sinirlenmemek elde değil arkadaşım. bu iş nasıl böyle devam eder bilemiyorum.

sabah sınava girdim 3 saat sürdü aq sınavı zütüm sandalyeye yapıştı amk neyse.

çıktığım gibi bilet almaya gittim.