metro istasyonuna git

neyse devam edelim. ilk gün görebilmiştim onu. tabi aklımda bir devrim havası vardı ki hala var. bugün son gün diyordum ve fiziken son gündü belki de. artık başkalarına bakabilirim başkalarına da gönlümü kaptırabilirim diyordum ama bu da yalanmış tabi ki.
hala kalbimin ortasında kanayan bir yarayla beraber dolaşmaktayım.
ben geldiğim gün o da gitti zaten. bir sabah güneşinde o gözlerin maviliğinde kaybolma şansına erişmiştim ama. bu önemliydi benim için.

diğer insanları görmeye çalıştım ama bu da sıkkınlık verdi bana. sürekli hiç bir şey yokmuşçasına sırıtarak dolaşmak bana zor geliyor açıkçası. rol yapmak sinir bozucu oluyor.
günler bir bir geçti.
ben buraya ilk geldiğim günden bu yana evimi özlüyordum, sonraları bu yerini bir boşluğa bıraktım ve en nihayetinde evime gittiğim de orası artık benim evim değildi.
size artık buraya aitim demiyorum tabi ki size diyorum ki benim artık benim bir evim yok. benim aitim olduğum bir yer yok. boşluğun ortasındayım.

benim etrafımı onlarla, yüzlerle , isterseniz binlerle çevirin, beni anlayan biri olmadığı sürece ben hep yalnızım.

bir kaç gün daha sabrettikten sonra sonunda buradayım. gerçek yalnızlığım ortasındayım. şu 4 milyonluk şehirde şu anda tanıdığım insan sayısı belki de iki elin parmaklarını geçmez. diğer bir noktadansa bunlardan hiç biri ile görüşmüyor ve konuşmuyorum. yooo biri var evet hatta iki ama biri fiziki diğeri de ruhani olarak çok uzak bana.
herkes kendi dünyası kendi filmi var değil mi?
herkes başrollerde

altı üstü yarın bir sınava gireceğim. başvuru falan uzun süre önce halletmiştim, bugün görüyorum ki istemde hata var. başvuru gözükmemekte.
bu mini minnacık bir pürüz bile beni yeterince sinirlendirmeyi başardı açıkçası.
içimde bir ağlama hissi var ki anlatamam. bu bir aşağılığın, bir haysiyetsizin hissi. ben kötü biriyim arkadaşlar. sizler içinde bu dünya içinde kötü biriyim.
belki fiziken ciddi bir zararım yok ama bu dünyaya verdiğim de hiç bir şey yok.
içimde yeşerip duran kötülükle büyüdüm uzunca bir süre.
bir hayalperestim ben sokaklarda yürürken gözlerim kaldırımlarda aklımsa dünyanın öbür ucunda.

ancak artık ciddi bir şekilde bıkkınlık verdi. tanıdığım herkeste bir sağlık problemi var bende dahil.
neyse o iyi ya da ben de oyuna getirilen birinden başka bir şey değilim.

günlüğümü niye çöpe attığımı uzunca bir süre düşündüm, ev ortamı öylesine güçlü bir defter için uyyugun bir yer değil. benim kalbimi bilmelerine gerek yok, yalanlarımı anlamalarına gerek yok.
meraklı gözler etrafımı sarmış ama hiç bir şeyi açığa çıkarabildikleri yok.
gözlerimi içini göremeyen bir insanın gözleri bağlanıştır tabi bir diğer taraftan kimse benle uğraşmak, beni dinleyip anlamaya çalışmak istemiyor olabilir. bu onlarında hakkı.
offf kızgınlığımı biraz olsun atabildim teşekkürler.

o kadar yazdıktan sonra başka bir tuşa basınca böyle oluyormuş.

halbuki içtenliğimle samimiyetimle hızlı hızlı yazmaktaydım. sanırım bugün lanetlendim.

yolda gelirken onları tekrar gördüm.
yalnızdılar, gövdeleri eğrilmiş, elbiseleri üstlerinden alınmıştı, en az ben kadar kimsesizdi ve en a ben kadar her şeye sahipti.

tarlalar gözümde kilometrelerce büyüdü. hepsi çok simetrik ve düzgün her biri bir mezarlık.
cenaze sessizliği her yerde.

güneşi gördüm, önünde siyah bulutlar vardı. aralardan bana göz kırpıyordu varlığını hissettirmeye çalışsa da o da benim kadar yalnız ve çaresizdi.
keşke bugün görebildiklerimi sizlerde görebilseydiniz. duygularımı sizlerde biraz olsun hissedebilseydiniz.

bana her şey farklı gözüküyor artık.
hayalperest yoluna devam ediyor.

yarın gireceğim sınava giremezsem, sağlam bir küfür edeceğim.

edit:gireceğim sınava giremezsem, yazacağım cümleyi gibeyim.

biraz olsun iyi bir şey söyleyin bana.
sesiniz uzaktan hoş gelsin.

valla sinirlenmemek elde değil arkadaşım. bu iş nasıl böyle devam eder bilemiyorum.

sabah sınava girdim 3 saat sürdü aq sınavı zütüm sandalyeye yapıştı amk neyse.

çıktığım gibi bilet almaya gittim.

tabi arada geçenleri de anlatmak lazım.

buraya bu başlığı açtığım günden bu yana belki 10 defa metroya gittim. her defasında o hissi bekledim, beni bir anlığına dünyadan koparan, yaşadığımı bana hatırlatan, korku dolu ve zevkli hissi bekleyip durdum ancak aradığım şeye kavuşamadım hiç bir zaman. üzgünüm,

zaten son haftalara müziklerden, kitaplara, kitaplardan filmlere her şey çok kuru ve sade benim için. hissedemiyorum artık, hissedemiyorum. en güçlü ve en zayıf yanımı kaybettim gibi.

eskisi gibi duygularla harmanlanarak çok derinlere dalamıyorum.

sürekli bir gürültü var kulaklarımda, sürekli bir sinir var kafamın içinde.

diğer şehre varıp yalnız kalabildiğim ilk biraz olsun bir şeyler ardı içimde. zaten yukarıda ki on kadar entry i o yazdırdı bana ama burası çok farklı.
sesler kafamın içinde yankılanıyor, istemediğim işler yaptırıyorlar bana.
orada da istemiyordum ama sonuçta onlar benim kendi tercihlerimdi, burası çok daha farklı.

burası o kadar farklı geliyor ki şimdi, insanların burada alışkanlıkları var ve bu alışkanlıkları dışında olan herkesi anormal diye nitelendiriyorlar.
halbu ki ne kadar saçma, düzensizliğin içinde bile bir düzen vardır her zaman. tabi bunu kimsenin gördüğü yok. bana siyasetten bahsedip duruyor herkes sanki ben bilmiyorum neler olduğunu. felsefeden, insan pgibolojisinden ya da dünyanın kendisinden konuşan yok.

herkes birbirini suçluyor. kimsede tüm bunlarda benim de parmağım var demiyor. suçluyu ararken ayna karşısına geçmekten kimse bahsetmiyor.
ben de dünyaya çamur atıyorum, şikayet ediyorum ama ben kendi içimdeki bencilliği, hırsı ve bunlara bağlı olarak içimde kalan bir parça konformist yapıyı görebiliyorum.

benim çevrem böyle değil ama.

uzun zamandır düşünüyorum acaba bizler aynı görmüyor muyuz. senin mor gördüğünü ben senin mavi gördüğüm gibi görüp ona mor mu diyorum acaba diye ama işin içinden çıkamadım ya farklı durumları görüpte aynı isimleri takmışsak ne olacak. eğer durum böyleyse ben sizlere de hiç bir şey anlatamamışım demektir. şuan bile bu yazıyı okurken ne demek istediğimi anlamamış olursunuz.
kısacası herkes olduğundan daha eşsiz ve tabi ki daha yalnız olur.
pekte ürkmedim tabi bu durumdan.

yolda beyaz geceleri okudum.
meğer adıma yazılmış bir kitap varmış ve benim haberim yokmuş. günlüğümü okurcasına okudum kitabı ve sonunda ne oldu biliyor musunuz?

hiç... tam tdıbına bir hiç. hisselerimi kaybediyorum arkadaşlar, tüm bu gürültü ve bu sinir benim duygularımı hayallerimi çalıyor. ne yatağımda ne odamda ne de burada rahatım, benim yerim yok artık.

anılarımda kaybolamıyorum, dilediğim gibi üzüntümü yasımı bile yaşayamıyorum. elimden her şeyi alıyorlar ve ne yazık ki beni kurtarabilecek hiçbir şey ok

bugün biraz yazamaya çalıştım ama beceremedim. belki dışarıda yazmamım bir etksi olabilir bu.

bu günlüğe başlamamın sebebi sanırsam bu sözlüğün bir kaç günlüğüne kapatılmış olmasıydı. kendimi daha yalnız ve bitkin bulmuştum.

facebook gibi saçmalıklarla vakit geçirip kendimi biraz olsun tatmin etmeye ve zaman geçirmeye çalışıyordum. ancak burada bulduğum anonim tip orada yoktu, oraya yazamadım çünkü onlar beni başka biliyor ve yargılamaya hazırlar.

hayalperest yazar küçük bir hikayeye başlamaya çalıştı bugün ancak umduğunu bulabilmiş değildi.

-resmen yazamamaktayım. benim sessizliğe, saygıya ihtiyacım var. etrafım yüzlerce insanla sarılmış olsa da, benim konuşabileceğim kimse yok, tabi aynı zamanda beni dinleyebilecek, anlayabilecek, beni biraz olsun karşılıksız olsun sevip yanımda durabilecek kimsem yok.

yazdığım vakitler öğlen vakitleriydi ve arkabahçede oturmaktaydım, insanların uğrak yeri...

etrafımda çiftler ve arkadaş toplulukları var ama benim her zaman olduğu ve bundan dolayı alıştığım üzere önümde ki ve yanımdaki sandalyeler boş.
insanların gürültüsünden kaçmaktayım ve bu yüzden cafenin içinde kendimi müziğin kollarına atmış durumdayım.