nasıl piç oldum anlatıyorum

tekrar selamlar, başlamadan evvel @vurucu tim panpamızın küfürler de katarak samimi olmaya çalıştığı eleştirisine yorum getireyim ;)

tsigalko karakterinin bir takım boşluklarda ve duygusal açlıkta olduğunun hikayenin başlarından beri farkındasınızdır diye düşünüyorum,
sorunları, maddeler ve materyaller üzerine değil, tamamen manevi-pgibolojik temellere dayalı bir karakter..(lan insan kendi gemişinden böyle bahsedince de bir garip oluyor ha). zaman zaman duygusallaşıp, sahip olduğu maddi değerler ve sağlığı için şükrettiğine, minnettarlık duyduğuna da şahit oldunuz pek çok sefer..

panpamızın yaptığı eleştirinin tamamen yanlış bir güzergah üzerinden olduğunu düşünüyorum, neden mi? çünkü kendisi, tsigalkonun zengin babası, kalabalık arkadaş ortamı, bazı yetenekleri ve kadınlarla ilişkilerinin fazla olması nedeniyle mutlu olması gerektiğini, şikayet etmeye hakkı olmadığını düşünüyor?

ne büyük yanılgı..

bir insan için (hele ki tsigalko gibi duygusal derinliği ve ruhsal dejenerasyonu fazla olan biri için) para, kadınlarla aşk olmaksızın yatıp kalkmalar , bir takım yetenekler, mutlu olabilmek için yeterli sebepler mi?

gerçekten bu kadar maddeci miyiz? para-ciks-şöhret, insanın doyuma ulaşması için yeterli mi? hayattaki en büyük, yegane amacımız bunlara sahip olmak mı?

sanmıyorum.. bunlara sahip olmasına rağmen mutsuz olan, ve bu mutsuzlukları onları intihara-ölüme kadar zütüren pek çok şahsiyet tanımıyor muyuz tarihte? duymuyor muyuz?..

hayırr.. hayır..

bizim aradığımız, tamamen başka bir şey.. bambaşka..ister şımarıklık deyin buna, ister tamahkarlık..ama inanın madde de gözümüz yok.. zaten onlara sahip olduğumuz anda anlıyoruz ne kadar anlamsız, geçici ve maketten şeyler olduklarını.. elde edene kadar gözümüze ışıltılı görünen o ambalajların içinin aslında boş olduğunu fark ettiğimizde, daha da büyük oluyor düş kırıklıklarımız..

işte bu yüzden, aşka, insana olan aşka, allah a olan aşka, aşka olan aşka sarılıyoruz.. bulduğumuza inanınca, kaybetmek istemiyoruz, her an üzerine titriyor, elimizden kayıp gidecek diye de korkuyoruz.. agresifleşiyoruz bu yüzden, "insanlar beni anlamıyor" culuğa başlıyoruz,bu sefer de "şımarık" damgasını yapıştırıveriyorlar.."oohoo bunun derdi yok da işte, kendine dert çıkarıyor" diyorlar,

gerçekten bu kadar basit mi?

zengin olduğumuz için,
ciks yapabildiğimiz için,
herhangi bir alanda biraz iyi-yetenekli olduğumuz için,

arkamıza yaslanmalı ve "dünyadaki misyonumuzu tamamladığımıza inanıp" teslim mi olmalıyız?..

bence bu kadar değiliz biz.. bizde daha fazlası var..

@ vurucu tim, eğer bir insanı mutlu edebilecek şeylerin gerçekten bunlar olduğunu düşünüyorsan, ya fazla materyalistsin, ya da henüz insanın dünyadaki misyonu hakkında hiç bir şey anlamamışsın. hangisi olduğuna karar ver, ve bence de, bunu içinde çözene kadar hikayeyi okumaya devam etme,
çünkü henüz buncacık şeylerle kontrolünü kaybediyor ve gaza gelebiliyorsan, hikayenin önümüzdeki kısımları sana ağır gelebilir,

ne demiş şair?

"öyle bir hayat yaşadım ki, cenneti de gördüm, cehennemi de.."

şayet içindeysek eğer, cennetin keyfini çıkarmaya bakalım panpalar, ne de olsa hayatta her şey geçici, öyle değil mi?