nasıl piç oldum anlatıyorum

http://fizy.com/#s/3wsbas

..bir..beş..on sayfa..on beş sayfa..daha fazla okuyamadım..en sonunda, otogarda beni bursaya yolcu ettiği, ellerimizin zoraki ayrılabildiği o veda gününün son satırlarınca, sessiz hıçkırıklar beni nefessiz bırakınca, dayanamadım..

Utandım…öyle utandım ki..hani ağlamamak için kendinizi kastığınız zaman gelen tıkanma hissi var ya, hiç bitmesin istedim..boğulayım..

Ulan ben..ne yapıyorum?..

Güçsüzleşen bileklerim, titreyen ellerimle kapatıp baş ucuma koydum günlüğü..kendimi yeniden yatağın üzerine bıraktım..derin derin nefes almaya çalıştım..terse sıçmak diye bir şey var hani, “çok korkmak” anlamında kullanılır..ulan..ben de resmen içime ağlıyorum..göz yaşı damlaları içeri akıyor resmen..gözlerim buğulanıyor, bulanıyor görüşüm..başım şişiyor..patlayacak gibi oluyor..

Ben böyle bir şey görmedim..yaşamadım..bilmedim..bu nasıl bir işkence, ne çeşit bir imtihan?..

Yüz yüze bırakıldığım bu durum, çektiğim cezanın daha bitmediğinin bir göstergesi olmalıydı herhalde..o kadar çok kalp kırmış, o kadar çok ah almıştım ki, ne ile ödesem bitmiyordu kefaretim..

En çok da ne acıttı biliyor musunuz? Tereddüt ettim…tereddüt ettim lan?..ebrudan tereddüt ettim..bir anlığına, bir süreliğine, bir süreçliğine…ama ettim işte..onu, beni savaş meydanında yapayalnız, paramparça bırakıp gidebilen birine denk eyledim..resmen yaptım bunu..nasıl….nasıl yapabildim?..

O okuduğum satırları bir yazsam da, bir okusanız..ama yapamıyorum..yapamam..kendimi ifşa ederim de, onları sermem ortaya..

Allahım bu nasıl bir yürek..bunlar nasıl cümleler..nasıl duygular,nasıl düşünceler?...

Ebru…ebru…gene yaptın yapacağını..kendin yoktun bu sefer, gözlerin yoktu, ellerin yoktu, kokun yoktu..sadece ve sadece, güzel parmaklarının tuttuğu o renkli kalemden çıkma sözlerin, cümlelerin vardı…yine de yaptın…yaptın..beni, yine, yeniden kurtardın..

Gerçekliğin, sadakatin ve ebru ile yaşamakta olduğum şeylerin kıymeti, öyle bir tokat savurdu ki suratıma, cin çarpmışa döndü hislerim..

Ne yapıyorsun sen tsigalko?..ha?..what’s up?.. Asshole..

Kendimi, o utanç havuzundan, duygu anaforundan çıkarmam uzun dakikalar aldı..ama nihayetinde, artık biliyordum ne yapacağım..ne hissedeceğimi..öyle ki, artık hislerime bile beynim karar vermeye başlamıştı..duygularım, resmen kontrol edilebilir haldeydi tarafımdan..

Buse…bin ettin beni buse…bin gibi bıraktın…ağzıma sıçtın.. ağzıma..ağzımın orta yerine sıçtın…kalbimin (şayet varsa) orta yerine sıçtın…soktun kazığı..

Ulan…bir de diyorsun ki: “bizi kurtarmak için, daha fazla acı çekmeyelim diye gittim”..ulan!... özrün kabahatinden büyük be..sen, beni, sana en çok ihtiyacım olduğu an da, sırf kendini düşündüğün için, bencil olduğun için, dirayetsiz, karaktersiz, haysiyetsiz olduğun için terk ettin!..

Beni, benim sevdiğimin çeyreği kadar bile sevmediğin için terk ettin.. omuz omuza duramadın.. sırt sırta savaşamadın işte…yemedi zütün, yetmedi yüreğin…

Ve şimdi.. onca zaman sonra.. vurduğun kurbanın ölüp ölmediğini kontrole gelen katil gibisin..

Yoo..ama beni öyle bıraktığın gibi kanlar içinde göremeyeceksin..

Bir kere..bir kere yaparsın…ikincisi olmaz.. seni çok sevmiş olsam da olmaz.. kalbimin bir parçası, hala bile senin için çırpınıyor olsa da olmaz…olmaz!..

Aşk.. çok güçlü…çok kuvvetli…sevmek…çok güçlü…çok.. çok kuvvetli..

Ama karşılıklı sevmek.. sevilmek..elinizi uzattığınız, tuttuğunuz yerden, bir elin de size uzanması..

Benim, sana ona tek kişilik aşkımı, ebru ile birbirimize karşı olan, karşılıklı sevgisi yener buse.. şansın yok.. zorlama..zorlamayacaksın da..

Bunu konuşacağız..ve ikinci viyana kuşatması başlamadan bitecek.. böylelikle, belki de bir facia önlenecek..

Daha fazla acıyı, ayrılığı, kavuşmayı, barışmayı, sevişmeyi kaldıramıyor artık hayatım..ben, bütün bu dış mihraklara rağmen, ebruya aidim..

... hafta sonu, her zamankinden daha fazla zaman geçirdik ebruyla..ben ısrar ettim, o da kıramadı, geldi, kaldı.. beş saat görüşecektiysek, on saat oldu…on saatse, yirmi..

Biliyorum.. biliyorum..bendeki, biraz da suçluluk pgibolojisi.. pişmanlık belirtesi..

Ama bunu hissetmem iyi değil mi?..daha bir suç işlemeksizin, o suçluluk duygusunu hissetmek iyi değil mi?... önlem alıyor, uyarı oluyor bana.. beynimin içinden dışarıya çıkamıyor, işte öyle zamanlarda gelişen düşünceler.. düşünce suçu olarak kalıyor..

O bile olmamalı..o kadarı bile olmamalıydı..

Neyse ki, içimi kemiren o pişmanlık ve kendime duyduğum öfkeyi ebrudan gizlemeyi başardım.. kollarında, kucağında teselli buldum, huzura kavuştum yeniden..bir çocuk gibi okşadı, sevdi beni.. öptü yanaklarımı, saçlarımı..