o sıralar üniversiteye ikinci kez

seri ol panpa güzel gidiyorsun. yoksa okumuyacağım.

reserved

bana ilk bu virüsü kapanlarla nerede karşılaştığını o günden bu yana kurtakdıklarını ve bana onlarla karşılaşmadığım için şanlı olduğumu söyledi.

dediğine göre şehir dışındaki hava üssünü izole etmişler ve hayatta kalanları orada topluyorlarmış. orada hekimlerin yemeğin ve suyun olduğunu gittiğimizde beni kontrol ettirdikten sonra dahasını anlatabiliceğini söyledi.

duyduklarıma o kadar şok olmuştumki acılarımı hissetmiyordum.

bi taraftan ailemi düşünüyordum bi taraftansa gökçeyi, cemreyi, evdeki cesedi...

acaba o adamı delilerden biri mi öldürmüştü? evdeki ve duvardaki kan izleri onunla delinin boğuşmasından mı olmuştu? peki hemen bir kapı ötemdeki deli neden bana zarar vermemiş veya ben uyandığımda orda değildi?

aklımda sorular... yaklaşık 1.5 saatlik yolculuğun ardından üsse ulaştık içeri girdik. daha rütbeli biri gelip bana yardım eden adamla sessizce konuştu.

tellerin arkasından ellerinde taslar, yerde battaniyeler, yastıklar bir iki koltuk su şiseleri büyük variller ve bir sürü insan duruyordu. kimisi ağlıyor kimisi uyuyor.

beni bi odaya soktular yaşlı ve sivil giyinimli bir adam gelip üstümü çıkarmamı istedi yaralarıma baktı, pansuman yaptı. benimle hiç konuşmadan odadan çıktı. ardından iki asker geldi bana bir battaniye ve kap verip.

"bunlara sahip çık ikincileri verilmeyecektir" dedi.

saat tahminimce 4-5di yavaştan güneş batıyordu. tellerin ardına zütürmek üzere kapıya yaklaştık bana adımı ve mesleğimi sordular ilk yardım eğitimi alıp almadığımı yanımda neler getırdiğimi sordular, soruları yanıtlayıp içeri geçtim.

anlat panpa

Devam et panpa

güzel hikaye

devam et emugagoyum

yalan amk

rezervded

içeri de güvende hissediyordum, bir yandan da tellerin arasında sıkışıp kalmak rahatsızlık veriyordu.

acılarım biraz olsun dinmiş dinlenicek zaman bulmuştum. ama her şeyden önemlisi ailemi bulmalıydım...

pisti ve hangarları bize ayrılmış olan yerleri gezdim fakat ne aileme ne tanıdık birine rastlayabildim tek gördüğüm yaşadıklarına anlam veremeyen bir kaç yüz oldu.

dinlenmeliydim gördüğüm boşluklardan birine yerleştim, yanımda top sakallı elindeki telefona vurup birini aramaya çalışan 30lu yaşlarda bir adam oturuyordu.

ona bakarken aniden bana döndü göz göze geldik mecburen merhaba dedim. "yeni mi geldin" diye sordu direk. anlattaım başımdan geçenleri, o bir üniversitede tarih alanında öğretim görevlisiymiş delilerle ilk defa ders sırasnda bayılan sağlık ekiplerini beklerken arkadaşlarını ısıran bir öğrencisi aracılığıyla tanışmış.

etrafı süzdü, derin bi nefes aldı ,"tarih boyunca tanrı insanları dizginlemek amacıyla salgınlar, afetler yolladı... "
evet dercesine başımı salladım , devam etti.
"ama bu tanrının işi değil."

devam etsem mi lan?