okulu 8 yılda bitirdim

neyse ayrıntıları geçelim bu mezun dönem içerisinde ailemin üzerimdeki baskıları çok feci artmıştı. zaten aile genlerinde bozukluk var hepimiz akıl hastasıyız( bu konuya daha sonra değinicem) bu baskılar beni inanılmaz bunaltmaya başlamıştı. iyi bir bölüm kazanamayacağımı tahmin ediyordum kötü senaryoyu biliyordum fakat kendimi kandırmakta da ustaydım. herşey iyi olacak bir mucize oalcak ve ben odtüdeki arkadaşlarımın yanına gideceğim diyip duruyordum. onlar hazırlıktaydı zaten. üniversiteye başlamış sayılmazlardı. bende hazırlığı atlayıp 1 senelik kaybımı telafi edip onlara yetişecektim. fakat malesef hiçbişey düşündüğüm gibi olmayacaktı...

yokmu olum dinleyen bi tepki verin lan

adam inşaatçı amk 8 yılda bitirmiş inşaatı

tamam lan anlatmıyorum amk servet ödeseniz alamayacağınız bi tecrübe anlatacaktım amk gibimde olmaz şu dakikadan sonra

lan binoz sen ayda 5000 lira maaş alıp 16 saat çalışıyosun ama normal bi insan günde 8 saat çalışıyo. paranı ikiye böldüğünde de 2500 lira almış alıyosun matematiğini gibtiğim. kendini çok mu akıllı zengin sanıyosun

anlat panpa dinliom ben

anlat amk dinliyom ben

devan et panpa dinliomm amk

2 senenin sonunda puanım geldi ve adeta dünya başıma yıkıldı . %14 olan dilimin % 27 ye düşmüştü. bu durumda yapılabilecek tek bişey vardı... taşra üniversitesine gitmek.
zaten ailemin yaptığı baskılardan o kadar bunalmıştımki ankarada okuma düşüncesi son birkaç ayda uykularımı kaçırır olmuştu. o sevmediğim mahallede sevmediğim evde buhran dolu günler geçirmek istemiyordum artık. herşeyden ve en önemlisi kendimden kaçmak istiyordum. ama bunun böyle olduğunu yıllar sonra anladım. o zamanki düşüncem "gidicem özgür olucam hayatımı yaşayacam" dı.

rezerved amk dışarı çıkıyom bi de okulda öğrendiklerin bi taka yarıyo mu 4. senem 2 den yeni ders alacam neyse anlat sen

sonuç olarak dersane hocalarıyla beraber oturduk ve bi tercih lisesi çıkardık. 24 tercihin hepsini de doldurmuştum. biçoğu mahalle arkadaşlarımın gittiği çevre illerdi. konya eskişehir kırıkkale gibi... aralarından sadece bir tanesini egede bir inşaat mühendisliği olarak doldurmuştum. şans ya pat diye orası geldi. o sonuç açıklandığı sabah hatırladığım şey annemin hayırlısı olur oğlum diyerek ağladığı. aslında ağlamasının sebebi mutluluk değil içinin yanmasıydı. babamı çok küçük yaşta kaybettiğimizden benim omuzlarıma maddi değil ama pgibolojik oalrak çok ağır bi yük binmişti. belkide beni evden uzaklaştıran şey buydu, tam oalrak bilemiyorum... o zaman bildiğim tek bişey vardıki hayatım bir daha asla aynı olmaycaktı.

kazandığım okulun istediği belgeleri hazırladım ve kayıt için yola çıktım. annemde benimle gelmişti. garip anam rahat oturalım diye orta kapının yanındaki dolabın olduğu (genelde 25 26 ) numaralı koltukları almış. bende hayvan gibi adamım söylemesi ayıp. boyum 1.91 kilom o zamanlar 145 falandı. sonraları spor ve diyetle 125 e kadar indirdim. o geceki yolculuk gerçek anlamda bir kabus olmuştu benim için. zaten evden ilk defa ayrılıyor olmanın verdiği buhran, annemin içten içe üzülüyor oluşunu görmek, sıkışık dapdar koltuk ve dahada önemlisi beynimdebebekliğimden beri kuluçakda olan ve gittikçe büyüyen hastalık ... maddi bir hastalık değil bu ur veya tümör gibi. ilerde değineceğim buna.

okul kayıttan önce evimize bir dosya yollamıştı. tüm gerekli belgeler bu dosyaya koyulacak ve kayıt sırasında okula verilecekti. işte o zaman dedimki ulan üniversiteyle lisenin farkı bu işte dıbına koyum. meğerse aralarında en ufak bir fark yokmuş bunu yıllar sonra anladım.
dosyayı hazırlamıştım ve sırt çantama koyup ayağımın dibine yerleştirmiştim. gece otobüs mola verdi bizde hava almak için dışarı çıktık. çantamıda yanıma almıştım. mola tesisinin masasına oturduktan sonra dosyayı alıp bir bakayım dedim. demez olaydım. meğersem çantayı koyduğum yerde su birikintisi varmış. çanta, içindeki dosya, dosyanın içindeki kişiye özel düzenlenmiş bütün evraklar sırıl sıklam olmuştu. bi anda şok oldum o manzarayı görünce.

devam et amk takip ediom yarıda bırakma hikayeyi tek bana anlatsan bile devam et oç evladı.

@7 tamam lan sırf sen olsan yine de anlatıcam reyiz raad ol

dosyayı o halde görünce beni aldı bir telaş... aha dedim yannanı yedik bu binler bu dosyayı kabul etmezler bana bi sürü iş çıkarırlar. zaten yerim dar afakanlar basıp duruyo gece vakti yollara dökülmüşüz. sabaha kadar stresten parmaklarımın kenarlarında et tırnak ne varsa kemirdim. dosyayı bari biraz kurusun düşüncesiyle dolabın önündeki fileli kese gibi bişeye koydum( ototbüslerin koltuklarında olan öte beri koymaya yarayan zımbırtı işte bilrisiniz) ama dolaın arkasında olduğumuz için huur çocuğu muavin ikide bir gelip dolabı açıyordu. dolabın kapağıda dosyayı örseliyip duruyordu bende örselemesin diye elimle sürekli dolabın kapağını engellemeye çalışıyodum. huur çocuğu muavine 50 defa durumu açıklayıp birader kapağı salma aşağıya dememe rağmen tamam deyip gibinde bile olmuyordu. böyle böyle derken sabahı ettik ve memlekete indik.
indik ve ben orda yıkıldım... gerçek anlamda yıkılmıştım...

özet geç bin. egeyi bitirip enkaya nasıl atladın buna cevap ver.

güzel gidiyon devam et bin

devam et panpa diniom burdaım

pardon beyler geldim bira çerez merez bişeyler aldım geldim yoksa olmayacak amk

konuya devam...