olum özet geç piç demiycekseniz sevgilime

Bir elim telefondaydı. Diğer elimse 22 yıldır daha önce yaptığım hiçbir şey için pişman olmayan vicdanımda. Daha önce hissetmediğim bir duygu olduğundan sanırım on altı yılın acısı tümden çıkıyordu damarlarımdan beynime, kalbime işliyordu ardından.

Nidaların kafamın içinde yankılanıyordu “Buraya kadarmış” .

Hiç sigara içmeyen ben, gittim ve bir paket sigara aldım bu gün. Kızardın biliyorum.. Duysan, görsen çok kızardın. Sırf sen duy diye, sen gör diye sana üfledim sigaranın dumanını bugün. Sana, içime üfledim.

Tüm kötü alışkanlıklarımı, girdiğim tüm kötü ortamları ‘en yakın arkadaşım’ dediğim insana bile söylemeden yaptığım gizli şeyleri bıraktım ben. ‘’Biri duyar, kulağına gelir kızarsın ayrılırsın benden’’ diye değil. Artık sadece ben olmadığımdan, seninle birlikte ‘biz’ olduğumuzdan bıraktım ben.

Değiştiğime, kötü giden her şeyi düzelteceğime artık inancın kalmadığından gittiğini sanıyorum, gözlerimdeki ışığı da mı görmedin be sevgilim? insanlar, bana sen geldikten sonra davranışlarımın hatta tebessüm edişimin bile artık eskisi gibi olmadığını söylediler hep. Onlar dışarıdan baktıkları için gördüler. Sen içimdeydin, ondan mı fark edemedin sevgilim?

insan karanlığa düştüğü zaman gölgesi bile yalnızlığa terk edermiş kişiyi. Sen gitmek zorunda değildin. Ya da en azından gitmemeliydin sevgilim. Gidişinle yalnız kalacağımı, seni sevdiğimi bilerek gitmemeliydin. Yalvardım, evet yaptım! Gitme dedim, hatta belki vazgeçersin diye kararından şu ‘ bir süre ara verelim’ saçmalığını bile yaptım. Ama şuan halimden de anlaşıldığı üzere işe yaramadı.

Bu yazdığımı okuduğunda sen yada etrafındaki insanlar beni ‘Edebiyat parçalamak’ ya da ‘duygu sömürüsü’ ile suçlayabilir. Ama umurum da değil, çünkü dönüşüne dair bir umudum kalmadığından kimsenin duymak istediklerini değil, kalbimden geçenleri yazıyorum. Peki dönüşüne dair neden mi hiç umudum yok. Çünkü sen seni sevdiğimi bilerek gittin ve hatta beklide sende severek gittin. Bu cinayettir, içimdeki masumiyetin son parçasının katlidir. Ama sevgilim, bu kadarını ben bile hak etmedim.

Şimdiyse gidişine dair tek bir isteğim var senden. ilk değilim hayatında, sonda olmayacağım belki ama benden nefret etme. Adım aklına geldiğinde yaşadığımız güzel şeyleri hatırla. Ve hiç unutma, sen buraya kadar dedinya hani senin 'bura' dediğin yer nereyse, ben hep oradayım.

Yazımı bitiriyorum. Bu son bardaktı, Biraz önce söndürdüğüm son sigaram.
Zaten bu da bizim sonumuz.

Ve ayrılık vakti geldi sevgilim. Kararın kesin, fark ettim. Seni sevmiyorum demiyorum,
Belki bir gün yaşadıklarımız aklına gelir, için ısınır ve gülümsersin..

Olamaz mı?

20.02.2011