osursam tesiri yok tutsam götüm razı değil

ağlatıpta gülene yazıklar olsun. mahalleden arkadaşa mesaj attım. ıslak kesmiyordu artık. mahalleden arkadaşın zulasını patlattım.bi üçlü sardım. ardına ateşledim bi çifteli. yine bayılmışım. uyandığımda çekirgeler ötüşüyordu. yine başa dönmüştüm. kendime yediremedim. sınıftan bi çocuğa mesaj attım. pekekentin numarasını istedim.
nedir ne değildir diye sormadan verdi numarayı.

aradım. ağzıma gelen küfürü savuruyordum. huurnun evinin arkasındaki parka çağırdım tak varmış gibi. yarım saat bekledim gelmedi.bir saat oldu gelmedi. bekledim.sabaha kadar bekledim gelmedi huur çocuğu.
ertesi gün okul çıkışında aradım. hırsımı alamamıştım. sinirden kendimi gibecektim. yine aynı yere çağırdım. güneş tepede sanki bizi izliyordu. yanında iki kişiyle geldi. zütün yemedi mi lan tek gelmeye diye atıp tutuyodum.
senin canın yine dayak istiyo anlaşılan dedi.

gözlerim irileşti.lan yoksa? dediğimde gülüyolardı huur çocukları. nasılda kaçıyodu lan hatırlıyo musun nuri? diyordu arkadaşına hafiften bakarken. huur çocuğunun suratındaki gülümsemeyi hiç unutamıcaktım.
daha bana dönmeden yapıştırdım yumruğu. burnundan çatırt sesi geldi. eğildiğinde dizimle vurdum. ikisi bana doğru koşuyodu.bu sefer kaçmayacaktım.ben o pekekenti döverken uzun boylu olanı zıpladı ve göğsüme bi tekme yapıştırdı. yere sırt üstü düştüğümde sanki boğazıma kelepçe takmışlardı. nefes alamıyordum. havayı içime çekmeye çalışıyordum fakat gelmiyordu.
tekrar ayağa kalktığımda siz karışmayın dedi. lacivert okul ceketinin iç cebine uzandı eli. cebinden çıkardığı şey beni nedense hiç şaşırtmadı:paslanmak çelikten muşta.

onunla iyi dövüşüp dövüşmediğimi bilmiyordum. hiç sanmıyorum. nasıl mümkün olabilirdi ki?hayatımda daha önce hiç dövüşmemiştim. girdiğim ilk kavgaydı. onunla mücadelemi bölük pörçük ama inanılmayacak kadar canlı sahneler halinde hatırlıyorum.
muştasını takmadan önce tükürüyor kenara. sonra ayakkabısını bağlıyor. sonra birden eline aldığı kumları gözüme atıyor. ellerimi bi anlık refleksle gözlerime zütürüyorum. tekme atıyor. yere düşüyorum. üzerime çullandığında gözlerimi aralıyorum.
dudakları gerilmiş,kan oturmuş gözleri fıldır fıldırdı.

beni kaldırıyor bir yumruk daha. yanağım salıncağın demir ayaklarına çarpıyor. işte yine o kırılma sesi.ama bu sefer sol gözümün altından geliyor. parmaklar saçlarıma yapışıyor. keşke kestirseydim dedirtircesine çekiyor saçlarımı. başımı geriye çekiyor. paslanmaz çeliğin parıltısı. işte,geliyor. yine o çatırtı,bu sefer burnum. dudaklarımı acıyla ısırıyorum.
tekmeler peş peşe iniyor.

eyvallah muallakler. bunları yazarken ayrı bi duygulanmıştım amk. sizin entrylerinizi görünce. hele şu muştalı bini bulalım diyen cccsahdamarccc eyv babakral.
arkadaşlarımdan hiçbiri bunu bana dememişti amk neyse ben devam ediyom şimdi siz sonra okursunuz

hangi noktada gülmeye başladığımı anımsamıyorum ama başladım. gülmek canımı yakıyordu;çenemi, kaburgalarımı,boğazımı.ama yine de gülüyordum.ben güldükçe, darbeler sertleşiyordu. beni daha sert tekmeliyor, yumrukluyor.tırmalıyordu.
niye gülüyorsun! diye bağırdığını hatırlıyorum. tükürüğü gözüme geldi.
komik olan ne !
bir kaburga daha çatırdadı.bu kez solda, aşağıda.komik olan,o çocuğu öldürdükten sonra ilk defa kendimi huzurlu hissetmemdi. gülüyordum.çünkü zihnimin kuytu, küçük bir köşesi hep bu bedeli ödemem gerektiğini fısıldıyordu.

yerde yatıyor, kahkahalarla gülüyordum. göğsüme ata biner gibi oturmuş, bana doğru iyice eğilmiş kuduz bir köpek gibi hırlıyordu. serbest eli boğazıma kenetlenmişti. öteki,muştalı eliyse havada, omzunun hizasındaydı.
yumruğunu kaldırdı var gücüyle indirmeye hazırlandı.
sonra tiz bir çığlık.
ikimizde dönüp baktık.
o bağırıyordu. sırtında okul çantası vardı. okuldan geliyodu.

bize doğru geliyordu. gözyaşlarını tutamadı.alt dudağı titriyordu. yeter dedi çatallaşmış bir sesle.kan perdesini aralamak için gözlerimi kırpıştırdım. elinde telefon vardı. polisi arıyorum dediğinde üçü birden koşmaya başladılar. ambulansı aradığını anımsıyorum. sonra başımın ucuna oturduğunu. duyan geliyordu.biz kavga ederken bu kadar insan neredeydi diye düşünürken tekrar onun dizlerine koymuştum kafamı. sahildeydim sanki. beni gören kadınların gözleri faltaşı gibi açılıyordu. kimbilir nasıl görünüyordum.

aldığım her soluk karnıma saplanan bir bıçaktı. ambulans geldi. beni gören sağlık görevlisi bismillah dedi. sedyeye koydular. galiba bi çığlık attım. sonra kendimi ambulansın içinde buldum. sağlık görevlileri telaşlı telaşlı konuşuyordu.ona sorular soruyolardı. alnıma bir el dokundu. sokaktan gelen sesleri duydum. biri bağırıyordu. sanırım annemdi. camın önünden akan bulanık ağaçları gördüm. galiba tam o anda kendimden geçtim.

belirip kaybolan yüzler. üzerime eğiliyor, birşeyler soruyolar. hepsi durmaksızın soru soruyolar.kim olduğumu biliyor muyum?
şuram ağrıyor mu?
kim olduğumu biliyorum ve heryerim ağrıyor. bunları söylemek istiyorum ama konuşmak çok acı veriyor. yüzler.hepsinin suratında beyaz maskeler var. görüş alanıma bir giriyor,bir çıkıyorlar. hızlı hızlı konuşuyolar. aklıma o sahne geliyor. bana herşeyi anlattığı sahne. eliyle gözyaşımı silmeye çalışıyordu. canım gülmek istiyodu.ama gülmek canımı yakıyordu.
bayılıyorum.

yatağımın yanında bir erkek duruyor. mavi gömlekli.onu tanıyorum. esmer,göbekli.kel. elinde kepi.bu şapkayı da tanıyorum. çocukluğumdan beri hayatımdaydı. ağzımda bir gariplik vardı. eliyle sağlam elmacık kemiğime dokunuyor.
tekrar bayılıyorum.
ayıldığımda ayna istiyorum. babam getirmeyin diye el işareti yapıyor. dört kaburga kemiğim kırılmış. dudaklarımda dikiş vardı. şöyle bir el yordamıyla yokluyorum. üst dudağım ortadan ikiye ayrılmış.

ertesi gün annem geliyor ziyaretime. yanıbaşımda oturuyor. ağlıyordu.gözyaşını sildim.
eh be oğlum diye beni azarlamasını bekledim.ama hayır. sadece ağlıyordu. babamın suratında bir kararlılık vardı. kaşları çatılmıştı.
benim oğlum kime ne yapmış ki bey dedi babama bakmadan. bana öyle bakıyordu ki.
çok fazla dayanamamışım.
sızmışım.

ertesi gün uyandığımda boğazım kavruluyordu.su diyebildim sadece. babam başımda beklemiş sabaha kadar. gözlerini pencereye kenetlemişti.su dediğimde direk hemşireye su içebilir mi diye sordu. hemşire olur anlamında kafasını salladı. suyu pipetle içtim.
bana bakıp nasılsın oğlum demişti.
oğlum.
o ana kadar iyi değilsem de iyi olmaya başlamıştım artık.bir insanın aileden başka sığınacak kimi vardı ki?
her ne kadar bana sevgisini gösteremese de babamdı o benim. köşede oturması bile yetiyordu kendimi güvende hissetmeme.
hani derler ya gölgesi bile yeter diye.

akşama doğru uyandığımda kimse yoktu. yaşlı bir adamla aynı odadaydım. akrabaları içeri girip çıkıyordu sürekli. meyveler giriyordu, meyve suları, çiçekler.daha neler neler. bense yine yalnızdım.
bence o adamda yalnızdı.
herkesin bi yalnızlığı vardı bence.
huurnun yalnızlığı seven biri.
sevenin yalnızlığı sevileni diye uzayıp giden bir zincire bağlıydı herkes ayaklarından.

ertesi sabah babamla o geldi. arkasından babası. annemin yanında annesi vardı. annemin şık bir pardesüsü vardı ayaklarına kadar uzanan. anneler gününde almıştım. babam elini onun omzuna atmıştı.o ise ellerini önünde kavuşturmuş parmaklarıyla oynuyordu. içimden beğendin mi yaptığını demek istedim. suratına tükürmek istedim. babasına senin kızın bir huur demek istedim. sonra o adamın kızını nasıl gördüğünü düşündüm. babamın yanında nasıl utanacağını. ters bi laf etse babamdan nasıl dayak yiyeceğini.
sonra olacakları.
ben babamdan böyle görmemiştim. insanların hatasını ört evladım derdi hep. ört ki senin hatalarında örtülsün.

bana nasılsın diye sordu. başımı duvara çevirdim. annemin hıçkırıklarını duyuyordum. heralde onunla çıktığımızı öğrenmişlerdi. babam baksana oğlum kim geldi diyordu çünkü. babası gençleri yalnız bırakalım dediğinde herkes çıkmıştı. bitek odada ki yaşlı adam o ve ben vardık. duvardan tarafa oturdu bu sefer. gözlerime dolan gözyaşları barajın duvarlarını zorluyordu. sonunda dayanamadım. akıp giden gözyaşlarım. aşkı kalbimden buharlaşıp gözlerimden yağıyordu.
kafamı diğer tarafa çevirdim. adam uyuyor muydu uyuyormuş gibi mi yapıyordu tam çıkaramadım.

-nasılsın?
-babana bunu kimin yaptığını söyledim. çocuklar karakoldaymış. haftaya mahkemeye sevk edileceklermiş.
-bana cevap vermicek misin?
bikaç soru daha sordu.o an sorduğu sorularla alakam yoktu. babam onları bir hafta nezarette tuttuysa onların işi zordu. babam eski komiserdi. çok suçluyu falakaya yatırmışlığı vardı. filistin askıları. bazen beni korkutmak için anlatırdı nasıl falakaya yatırdıklarını.
o cümleyi kurdu yine.

-seni seviyorum.
http://fizy.com/#s/1aj5pq
bunu nasıl bu kadar kolay söyleyebiliyordu ki?
ben bunu söylemek için ne kadar bekledim sen biliyor musun?
seni uzaktan ne kadar özledim.
seni ne kadar hayal ettim.
seni ne kadar sevdim.
o kadar kolay mıydı bunu söylemek.
elimi tuttu.elimi çektim.bişey söylemeyecek misin dedi.
artık ne benim fethedecek kadar gücüm kalmıştı,ne de onun istanbul kadar güzelliği.

sesinin çatallaşmasından o koca gözlerinin dolduğunu tahmin edebiliyodum.
çık dışarı diye bağırdığımı hatırlıyorum. sonrası yok.
bayılmışım.
yanağımdaki dikişler atmış. gelen hemşireye yastığı düzeltip düzeltemeyeceğini soruyorum. tabi canım diyor güler yüzle hala iyi insanlar var galiba dedirtircesine. elimi kafama zütürüyorum. dikiş.
heryerimde dikiş mi var amk diyorum. yamalı yastığa dönmüşüz amk. gömüyorum kafayı.
birkaç hafta geçiyor. hastaneden taburcu oluyorum.
eve geldiğimde odamın düzeni değişmiş buluyorum.