kardeşim cem öldü, oğlum cem doğdu. ve 5 yıl önce bunları buraya yazdığım aklıma bile gelmezdi.

oğlum cem amcasını görmeden öldü. belki de son lafıydı abi adı cem olsun tamam mı!!!

sonrasından ve yaşadıklarımdan bahsetmek cidden zor mu acaba, anlatıp dinlenmek mi lazım yoksa.

gelgelelim neyi nerden anlatıyım onu bile bilmiyorum. çok kızdığın insanın ve çok sevdiğin bir insanın sonsuzluğa karışmış olmasıyla her şey olağanlaşıyor mu acaba?

tam bir buhran harbindeyken terkedilmiş ve resmen ailemden kopmuşken, her şey taka sarmışken hayata küsmüşken, güzel şeylerin olma ihtimaline sarılıp beklemekle geçti uzunca bir süre.

kendimi fanusta nereye gitse de kaçamayacak bir balık gibi hissettim. çırpınmadım zamanın geçmesini, zamanın her şeyi unutturmasını bekledim. geçiyor dostlar her şey geçiyor, merak etmeyin. tek olan şey hayatın sizden zütürdükleri...

herkes her şey taka batmış zaman geçiyordu istesen de istemesen de. cem içerdeydi, ailem beni kardeşimi şımartmakla suçluyordu devamlı. maddi manevi bir çok kayıp yaşamıştım. pgibolojikmen çöküşteydim. ve yılların yorgunluğu omuzlarımdaydı. olur herkese her şeyden nefrederek yaşamak. ve hiçbir desteğim yok. deli gibi alkole mahkum etmişim kendimi.

şu an buruk bir gülümsemeyle hatırladığım o günlerin kıymetini bilemiyorsunuz aslında. ölüm kadar net kati bir durum yok. herkesin her şeyin hayatınızda iyi ya da kötü bir değeri var ve bunu her şey bittikten sonra anlıyorsunuz. şu an 34 yaşına girmiş ve hayatında belli sıkıntılar çekmiş bir kardeşiniz abiniz olarak tek söyleyeceğim şey her şey gelebiliyor insanın başına. seçimlerinden ötürü. ama affetmek, hoşgörmek ve bazı şeyleri irdelememek hayatınızın yolunda gitmemesi durumunda size yardımcı olur.

toplaşın da az biraz sohbet edelim. yaşlı tayfa hala burdadır.

bem cem gotumu pandikleyin

Ve Cem amcasıyla tanisamadan su günlere tanık olacak. Ve onun yükünü taşıyacak.

ben anlatırsam rahatlarım sanırım. rahatlamazsam hayat devam etmiyor. etmez de.

2012 mart ayında kardeşim cem iyi halinden ötürü 3 ay erken çıktı. hepimiz boşluktaydık. ben her şeyden vazgeçmiş kendime gelmeye çalışırken cem çıkmış ve hayata karışmaya çalışan bir adam olmuş.

kendi işimi açmış az çok hayatın bir ucundan tutmaya çalışıyorum ben de. biliyorum haberim var çıktığından cem in ama ne aramak ne görüşmek ne de sesini duymak istiyordum o aralar. bir gün çat kapı çıkagelmiş. asistanım bir adam geldi sizin kardeşiniz olduğunu söylüyor ama pek iyi giyinimli biri değil sokakta yaşayan insanlara benziyor dedi. çıktım heyecanla koştum, baktım cem. bir 10 dk birbirimize bakarak durduk öyle. mahvolmuştu kardeşim. belki de 10 yıl yaşlanmış gibi duruyordu. gözlerim dolu dolu öylece izledim onu. koşup sarılmak ve tüm hıncımı alana kadar dövmek isteği geldi içime. ama tek bir adım bile atamıyordum. geldi yanıma ve yeni yerin hayırlı olsun abim, kusura bakma hediyemi unuttum malum durumlar biliyorsun dedi ve sarıldı. dünya o an durmuştu, gözüm bir asistanımda bi bekleme salonunda duran hastamda. kala kaldım öylece nefesim kesildi. 7 8 aylık içimde duran o kocaman taşın cem olduğunu o an anladım ve durduramadım gözyaşlarımı akıyordu.

az çok kendime gelmeye başlayınca durumları toparlamaya çalıştım ki hasta şu bu asistan yabancılara durumu çaktırmak mantıklı değildi. odama aldırdım cemi çay zütür cem beye dedim asistanıma ve hastayı aldım. hastamla ufak tefek sohbet etme moduna girmeye çalışıyorum ama hep aklımda cem. naptı neden böyle oldu neden çok kötüydü. kafamı deli ede ede hastayla olan işimi bitirdikten sonra koşa koşa odaya gittim ve sarılıp belki de 10 dk durduk öyle. cem leş gibiydi. ve hayatımda uzunca bir süre baş sırada olan kıyamadığım adam olan bu kişi mahvolmuştu.

tüm randevulu hastalarımı sonraya ertelettim ve aldım cemi eve zütürdüm. ev iş arası max 20 dkdır ve o sürede cem horlayarak uyuyakaldı. bebek gibi uyuyordu. o kadar kızgındım ki bir anda uçtu gitti her şey..

duş aldı kılık kıyafet verdim zütürdüm berbere tıraş ettirdim. konuşmak istiyorum ama konuşamıyorum o da devamlı yere bakıyor, biliyor ve bana sığınmış. annemin babamın haberi yok çıktığından bile. ve bu kadar badireler atlatmama sebep olan beni maddi manevi çökertmiş kardeşim yine gelip bana sığınmış. kan kardeş ve o kadar yaşanmışlık var. yine abilik zamanım gelmişti. bu sefer ne gelecek başıma diyip güldüm. yemek yedik. gel kardeşimi güzel bir rakı içmeye zütürüyüm dedim. belki de 4 5 saat beraberdik ama ilk defa bunu söyleyebildim. başını kaldırdı ve bana gülümsedi.

konuşmak ne onun içinden ne de benim içimden geliyordu. uzun zamandır bu kadar sarhoş olmak, kontrolümü kaybetmek içimden gelmemişti. bağıra bağıra şarkılar söyleyip rakı içiyorduk. cidden o an mutluydum ve o anın durmasını istiyordum

böyle böyle eğlenmeyle gezmeyle içmeyle 1 2 haftamız geçti. ama cem eski cem değildi anlıyordum. o boşvermişliği rahatlığı umursamamazlığı yoktu. sabah benle erken kalkıp bir yerlere gidiyor, benim iş çıkışıma kliniğe geliyordu. ve dışarda beraber bir şeyler yapıyorduk. dilim varmıyordu napıyorsun gün içinde demeye. yine başıma bir halt gelecek bundan bir sıkıntı çekecem diye ve kendi ayakları üstünde dursun diye karışmıyordum. ve 2 hafta olmasına rağmen çok sık konuşmuyor ve ben yaşanılanı öğrenmek istemiyordum. o anlar yaşanılanlar silinsin gitsin istiyordum.

o kadar konuşmuyorduk ki adama ne telefon numarasını ne de başka bir şeyi sormamış ve habersiz kalmıştım. yaklaşık 20 gün yanımda kaldıktan sonra sırra kadem bastı 1 hafta yoktu. yine bir şeyler oldu diye içim içimi yiyordu. 20 gün belki de anlatmak istediği bir şey varken susturmuş, öğrenememiştim belki de. konuşturmam lazımdı diye düşünüp durdum.

10 15 gün sonra telefon geldi babamdan ve yaklaşık 10 aydır görüşmemiş konuşmamış ve merak etmemştik birbirimizi. dedim cem e bir şey oldu. kesin. bu adam beni sadece bu şekilde arar. açamadım telefonu. 2. kere çaldı yine açamadım. öyle telefona bakıp duruyordum. cidden içim korku dolmuştu.

buralar eski tadında değilmiş cidden artık.

ama anlatmak rahatlatıyormuş.

hatıralarımı kaydetmek iyi geldi.

arayan cemmiş. babamdan aramış. abi gel yemek ısmarlayacam size diye konuştu benle. iyi geliyordu sesi. şuraya gel de özlem giderelim ailecek dedi. şaşırdım. gitmek de istiyordu bir yanım, diğer yanım sakın bir daha bağ kurma diyordu. aileydi ama sonuç olarak kanını döküp boşaltamıyorsun. doğru düzgün desteğini almadığım ailem hayat boyu beni yalnız bırakan ailem yine hayatıma girmeye çalışıyordu bunu anlamamak aptallık olurdu.