Uzak diyarlara uzanan yemyeşil ağaçlarla, rengarenk çiçeklerle dolu Güzel Orman’ın kalbinde minik bir tavşan yaşarmış. Adı Pamukmuş çünkü tüyleri pamuk gibinin de ötesinde yumuşacıkmış.

Pamuk, sabah uyanır uyanmaz gözlerini kocaman açar, “Bismillah!” der ve neşe içinde ormanın patikalarında zıplamaya başlarmış. Annesi her sabah ona “Her işin başı Bismillah, unutmadan söyle yavrum” dermiş. Pamuk da bayram sabahı heyecanıyla devrilmeden dikilmeye çalışarak her hareketine bu güzel sözle başlamayı çok seviyormuş.

Ormanın diğer ucunda ise neşeli kaplumbağa Lokum yaşarmış. Lokum yavaş yürür, uzun uzun düşünür, adeta her adımını dikkatle planlarmış. Fakat bazen aceleyle yaptığı işlerde unuturmuş “Bismillah” demeyi. Bir gün sabah kahvaltısına yetişmek isterken kapısını hızla kapatıp yola fırlamış. Tam da o sırada annesinin uyarısı yankılanmış kulaklarında:

“Bismillah demeden evden çıkma Lokum.” Ama Lokum kapıyı çarpıp gitmiş. Birkaç adım attıktan sonra ayağı takılmış, düşüverecekmiş ki hemen kendini geriye doğru kapının kenarına tutunarak kurtarmış. Yüzünde bir çizik, kafasında adeta kocaman bir soru işareti belirmiş.

“Neden dengesiz oldum? Eğer Bismillah deseydim belki düşmezdim?” diye düşünmüş.