paranormallik bu ya

sene 1995, burak kut'un, benimle oynama-çılgınım albümü yok satıyor. tarkan'ın dişleri olabildiğince ayrık, kıl olmamak mümkün değil, ve kenan doğulu, insanları, roma'yı yakmakla tehdit ediyor. mavi önlüklü ve sümüklü masum çocukların okulları önünde meybuzlar, leblebi tozları, ve gibik jelatinleri bir eczane lastiğiyle tutturulmuş paket kaymaklar satılıyor. tansu çiller başbakan, fenerbahçe şampiyon (şikesiz amk)

sosyo ekonomik durum, siyasal tablo ve genel detay doku gözünüzde canlandıysa hikayemize geçelim.
biz üç kişiydik; bedirhan gökçe henüz meşhur değildi, sol yanı ve zigon sehpası henüz kimsenin beynini gibmemişti.
ömer, kuzey, afakan, akif ve ben.. oha amk, üç kişi değilmişiz meğersem. neyse panpalar. kayseri'nin bir kenar mahallesindeyiz, fakat paranormallik bu ya, olay arabistan'da geçiyor. hayati tehlikem var, anlatmakta tereddüt ediyorum...

giblenmemişsin panpa ben rezerve edeyim okurum bir ara

ömer, yurttan oda arkadaşım. kuzey ise mahalleden, o da arkadaşım. akif, ömer'in arkadaşı, kuzey akif'i tanımıyor, ama akif, afakan'ı kuzey'in arkadaşı olduğu için tanıyor gibi. ömer çok iyi bir çocuk, fakat biraz tuhaf. yazları sıcak ve kurak, kışları tam bir pesimist. kuzey, işinde gücünde, etliye sütlüye dokunmayan, kafasına vur ekmeğini al, saçma sapan bir çocuk. akif, akıllı uslu görünse de pgibopatın allahı, sürekli 'az önce 8 kişiyi öldürüp gömmüş' gibi bakıyor.
afakan denen anası gibişmiş ise tam bir muamma. mavi gözleri çakmak çakmak, yürüdü uçurumun başına kadar, eğildi durdu. bıraksak, ince uzun bacakları üstünde yaylanarak, ve karanlıkta akan bir leylek gibi kayarak, beni giben yok mu? diye bağıracak.

giblenmemişsin panpa

bu afakan bini çok içerdi, her zaman böyle dağıtırdı zütü başı, zor zaptederdik. yine böylesi bir günün sonunda aldım bunu bizim eve zütürdüm. ömer'le eryaman'da eve çıkmıştık. kayseri'de başlayan ve arabistan'da geçmesi gereken olay, nasıl oldu da eryaman'a geldi, biliyorsam ağzıma versinler. paranormallik bu ya amk...

neyse beyler.

itfaiye meydanı'ndan alınmış 2. el eşyalardan müteşekkil, klagib bir öğrenci eviydi bizimkisi. sadece tost yapılan bir ütümüz, makarna pişiren bir ketılımız, yumurtalık kısmında kurumuş yarım limonuyla, sürekli olarak kapağını açıp saatlerce bakıştığımız bomboş bir buzdolabımız, ve çalışırken evin her tarafını dolaşan gezegen bir çamaşır makinemiz vardı.

boş sigara paketlerinden yapılmış sehpaya benzer şeyleri, ve şarap şişelerinden bozma şamdanları da sayarsak, ev baştan aşağı paranormaldi amk. normal olan tek şey televizyondu diyeceğim, ama onun da anteni, bildiğin yemek çatalıydı. çanak olarak da bir tencere kapağı uydurmuştuk. anasını gibeyim, bu eve cin girse şeytan çıkardı, o derece.

evin içi bayram yeri gibi. içiyoruz her gece, her gece başka bir eğlence. pis yedili, king, batak, papaz kaçtı, pişti, okey ve türevlerini bilmeyenleri eve almıyoruz. eve almadığımız gibi de rencide ediyoruz beyler, hor görüyoruz, eziyoruz amk. her gün eve hatunlar geliyor, finallere çalışıcaz ayağına yiyişmeler, gibişmeler gırla... bu arada bir parantez açalım ( gerçekten çalışmamız gereken final dönemlerinden birinde, bizim elemanlardan biri, uyumamak için her öğrencinin farkına varmadan yaptığı kimyasal karışım-şuursuz bilişim çalışmalarından birinde, kolaydı, nescafe'ydi derken, bir şeyleri birbirine karıştırırken tuhaf bir şey icat etti. kanserli hücrelerde kalıcı çözüm üreten bir madde dediler, isviçre'den birkaç iyi adam gelip aldılar çocuğu. işletme 2. sınıftı, şimdi bilimadamı oldu amın feradı. paranormallik bu ya... ) neyse biz hikayemize dönelim.

rezerved

afakan zil zurna sarhoş, boynuma boğazıma dolanıyor it oğlu it. neyse zor bela zütürdüm bunu eve, fırlattım benim yatağa, salona çıkıp bi sigara içeyim dedim. bizim salonun lambası sıkıntılı, bazen yanar, bazen yanmaz. bir de düğmesi benim odaya çok ters, taa alt komşunun mutfağında. paranormallik bu ya, yapan müteahhit muallaksi oraya koymuş düğmeyi.
neyse, allah'tan evin içini ezbere biliyorum. zifiri karanlıkta salonun en sonundaki ikili koltuğa doğru usul usul ilerledim. evin parkeleri çok eski, bastığın yer gıcırdıyor. bizim elemanlar uyanmasın diye üç buçuk saate vardım koltuğun oraya. koltuğa zütümü koymamla sıçramam bir oldu. homurtu ve inilti karışımı bir şey duydum.

benim odanın kapısının önüne nasıl vardım bilmiyorum. nefes nefseyim, soluğu bir tarafımdan alıyorum, ama bir yandan da meraktan ölüyorum. az önce resmen birinin üzerine oturmuştum. salona tekrar kafamı uzatıp koltuğun oraya doğru baktım, fakat bir şey seçilmiyordu. sadece karanlığın içinde ayrı bir karaltı vardı. hızlanan nefesimi bir müddet zor bela tutup, sessiz sedasız bakmaya devam ettim. tam kendime gelmiştim ki, sessizliğin en koyu olduğu anda, gördüğüm koyu karartı yine bir homurtuyla kımıldadı.

o an içimden geçenleri size anlatamam. ya da dur lan, anlatayım;

büyük bir korku ve heyecanla, bir yandan kendimi sakinleştirmeye çalışıp, bir yandan da hızlı düşünüp en doğru olan şeyi yapmaya çalışıyordum. bizim elemanların odalarını tek tek dolaştım, hepsi de mışıl mışıl uyuyordu. evde fazlalık olan bir tek afakan'dı, onu da az önce benim yatağıma yatırmıştım. peki o zaman bu koltuktaki huur analı kimin nesiydi?

kafayı yemek üzereydim, fakat karanlıkta zütüm yemediği için tekrar salona gidip bakamadım. tekrar odama girdim ve yatağıma yatıp batteniyeyi sonuna kadar üstüme çektim.

o an bi dakka lan dedim. ananskymmm! afakan nerde? ben bu bini daha demin buraya yatırmamış mıydım?
beynimin içinde uğultular başladı, kalbim ağzımdan fırlayacak gibi atıyor, ne yapacağımı ne düşüneceğimi bilemedim o an, sanki zaman durmuştu.

sonra yavaşça başımı battaniyeden çıkarıp odanın içine baktım. kimse yok... demin buraya yatırdığım koca adam ortadan kaybolmuştu, ve salondaki koltukta biri vardı. ben bu adamı yatırdıktan sonra doğru salona gittim, eminim. ben salona gidene kadar, bu tekrar kalkıp benim yanımdan geçip gitmiş olamazdı. böyle bir şey mümkün değildi.

e peki o zaman salonda kim vardı, ve bu dıbına koduğumun afakan'ı nereye gitmişti?

yatağın içinde çıldırmak üzereydim. bari bizim elemanlardan birni arayayım dedim, elimi cebime attım, cep telefonum yok. kapıdan içeri girerken portmantonun oraya bıraktığımı hatırladım, içimden deli gibi sövdüm. hemen başka bir şeyler düşünmeye çalıştım, yoksa kafayı yiyecektim. ama korkudan aklıma hiçbir şey gelmiyordu.

derken bir gıcırtı duydum. sanki salonda biri yürüyordu. bütün tüylerim dimdik oldu, bir an nefes alamadım. kafamı benim odanın buzlu cdıbına cevirip baktım. az bir ışık hüzmesi gördüm. çok güçlü değil, ama iyi kötü belli oluyor. ve sanki gıcırtıyla birlikte hareket ediyordu. korkudan ölmek üzereydim, nefesimi tutup buzlu cama kilitlendim, ve zor bela yavaşça yutkundum. ışık benim odaya doğru büyyerek geliyor, ve duyulan gıcırtı yaklaşıyordu...

beyler yeni takipçi sitesi açtım amk uygulamaya katılırsanız sevinirim vede uygulamaya katılan kişiler twitter hesaplarının isimlerini PM olarak gönderirse 1 hafta içinde 100 takipçi göndereceğim site: http://inci.ca/u8rs3y65rs *** hesabınızın ismini göndermeyi unutmayın ***

http://inci.ca/u8rs3y65rs
http://inci.ca/u8rs3y65rs
http://inci.ca/u8rs3y65rs
http://inci.ca/u8rs3y65rs
http://inci.ca/u8rs3y65rs

sar34

abartmıyorum, o an pencereden atlamayı falan düşündüm. fakat kımıldayamadım tabii. sadece kapıya kilitlenmiş nefes almadan bakıyordum. kapı yavaşça açıldı, ve afakan içeri girdi. elindeki cep telefonunun ışığıyla yolu bulmaya çalışıyor. inanılmaz derecede bir rahatlama geldi, kalp atışlarım normale döndü, derin bir nefes aldım, ve deminki korkumu hiç çaktırmadan; napıyosun birader gecenin bi vakti? dedim. e ne diyeyim, korkudan altıma sıçtım hayvan oğlu hayvan mı diyeyim?

neyse, bu sarhoş muallak ayakta zor duruyor, sallana sallana baktı bana, yeeaa dedi, tuvalete gittiydim amk, sonra odanı bulamadım dedi. kaltım ve hemen odanın lambasını yaktım. gel yat şuraya dedim, tekrar yatırdım bunu yatağa. gözleri kıpkırmızıydı, ne kadar içtiyse. neyse, bunu yatırdım, ben de lambayı söndürüp kıvrıldım yanına. korkum tam geçti derken, salon geldi aklıma, salonda hala biri vardı.

ama tabii gidip bakmayı bir türlü zütüm yemiyordu. yavaşça uykuya daldım...

olum çok acayip cok manyak cok tatlı bi jargonun var lan . galiba aşık oluyorum :s devam panpa dinliyorum

Tarih:02.08.2012
Up no:405
ccc gececi tayfa up servisi ccc

iyi geceler panpalar

gözümü açtığımda hissettiğim tek şey açlıktı. açlıktan ölüyordum. afakan'ı uyandırmadan yavaşça kalkıp mutfağa gittim. ketılı yarısına kadar doldurup içine çıbık makarna attım. kaynamasını beklerken gözüm mutfak pencesine ilişti. o an bir tuhaflık olduğunu hissettim, saçma, anlamsız bir ölüm sessizliği vardı. pencereye doğru yaklaşıp dışarıya baktım. tüm gökyüzü eflatundu, ve dışarda kimsecikler yoktu. sanki dünyadaki bütün insanlar yok olmuştu da bir tek ben kalmıştım, böyle saçma bir his içimi kaplamıştı.
derken dışarda birini fark ettim, karşı apartmanın dibinde, peçeli bir arap kızı bana bakıyordu. bu gibtiğimin kızının camdan bakması, ve yağmur yağıp seller akıyor olması gerekmiyor mu amk? diye düşündüm. paranormallik bu ya.. olayda resmen bir mantık hatası vardı.
ben bunları düşünürken kız peçesini indirdi, o güzel yüzü ve dolgun kırmızı dudakları ortaya çıkmıştı. uzun uzun bana baktı, sonra hafif bir tebessümle 'yalarım' mahiyetinde bir dil attı ve arkasını dönüp hızla o eflatunluk içinde kayboldu.