platonik olanı sorun değilde karşılıksız

sana bir merhaba bile demesi seni eritip bitirirken onun için sıradan bir olaydır. sen onu her gördüğünde elin ayağın birbirine dolaşır. heyecandan bayılacak gibi olursun. ama o bilmez bunları... her gece rüyana girer. onu düşünmekten uyuyamazsın çoğu gece. her şarkı onu hatırlatır. onu düşünmekten uyuyamadığın bu gecelerde ise o mışıl mışıl uyur. dedim ya, onun uyuduğu saatler senin ağladığın saatlerdir. hiç bir şeyi bilmez. ona ölüp bittiğini bilemez...

etrafında bir iyilik meleği olasın gelir. o başkasıyla bile olsa üzülür ama vazgeçemezsin. olsun dersin. belki ondan ayrılır. beni sever. hayal kurarsın, uzaktan seversin, heyecanlanırsın. bilemiyorsun karşındakini, denemeden de öğrenemiyorsun. hergün ölüm oluyor açılmadığında, içinde sürekli kemiriyor. arkadaş olarak çok başka sevgi, ama aşk çok başka... tüketiyor insanı içinde tuttuğunda keşke âşık olmasaymışsın arkadaş olarak rahat olurdun ama âşık olduysan, içinde tutmak ancak zarar verir.

ilk bir iki hafta çok güzeldir, nerdeyse mutlusunuzdur hatta. fakat zaman içinde yaşadıklarınız bu ilk anları silmeye başlar. Uzaktir size.. sairin dedigi gibi "bakislarin, gittigin yerden uzak. Yoksa gelirdim"

onun size ilgisizce bahşettiği öylesine bir gülümseme, bir göz kırpış... belki 1-2 saniye süren o efsuni anlar hayallerinizin içine işlemiştir. hiç durmadan hayal edersiniz. bağımlı hale gelirsiniz. çevrenizdekiler günün meşgalesi dahilinde sizinle konuşmaya çalışırlar, sorular sorarlar ve bir sürü boş laflar. onları kısa cevaplarla uzaklaştırırsınız, zira tüm bu lakırdıyla sizi büyüsünde yüzdüğünüz hayal dünyasından alıkoyarlar. tek arzunuz oraya dönmek ve gerçeklikten olabildiğince kopmaktır.

yediğiniz yemek tatsızdır. içtiğiniz sigara boğazınızı yakar. hava hep soğuktur. espriler gülünç değildir. kimse önemli değildir. dinlediğiniz şarkıdan kendinize uygun kesitler ararsınız. bir iki kelime ya da bir kısacık melodiyle günler geçirirsiniz, tekrar, tekrar ve tekrar. hiç biri içinizdeki kasıp kavuran fırtınayı yeterince tasvir edemez

ufak parçalarla yetinmeyi öğrenmeyi icap ettirir platonik aşk. bir bakış, onu görebildiğiniz bir kaç dakika ve şanslıysanız onun size seslendiğini duymak... adınızı onun ağzından işitmek ne muazzamdır!

her yerde onu ararsınız. adını duyduğunuzda kulak kesilirsiniz. onu muntazaman beklersiniz. kalbiniz onu özümsemek, onun içinde var olmak ister. gözleriniz herkeste onun güzelliğini, yüzündeki detayları arar.

fakat o ne yazık ki ancak "o" dur. uzaktır, ulaşılmazdır. her şeyiyle tam, muhteşem... çevresindeki insanlarla; arkadaşları, ailesi belki sevgilisi ile kendi içinde dönen bir hayatı vardır. siz ise, mutlaka bu çemberin dışındasınız.

fonda albinoni'nin adagio'su( http://www.youtube.com/watch?v=mfkznnaxfyo ) çalarken, hareketsiz bir şekilde, yanaktan süzülen yaşlarla, tek bir saniye bile gözünü ayırmadan dakikalarca o'nun resmine bakmak, bakarken titreyen parmaklarla ekrandaki o'na, çenesine, gözlerine dokunmaktır.
evet yalnızca bu gelir elden. bütün benliği o'nun için çırpınırken, yalnızca soğuk bir cama dokunarak o'nu hissetmeye çalışır platonik aşka tutulmuş insan. yalnızca budur yapabildiğinin en iyisi..
o'nun gözlerine çare yok, ok gibidir onlar, laf da dinlemiyorlar, canımı acıtmaktan vazgeçmiyorlar..

nasıl biteceğini kestiremezsiniz, prensip olarak biteceğini tahmin etseniz bile buna asla inanamazsınız.

Platon’a göre, Yaratılış’ın başında, erkekler kadınlar bugünküne hiç benzemezlerdi; sadece bir gövdesi, bir boynu ve her biri aynı yönlere bakan çift yüzlü kafaları olan androjen varlıklar mevcuttu. Sanki iki yaratık sırt sırta yapıştırılmış gibi, iki cinsel organı, dört bacağı, dört kolu vardı bunların.

Ama kıskanç Yunan tanrıları, dört kollu bir yaratığın çok fazla çalışabildiğini fark ettiler; ters tarafa bakan iki yüz sürekli tetikteydi, dolayısıyla bu varlıklara kalleşçe saldırmak mümkün değildi; dört bacak sayesinde fazla yorulmadan uzun süre ayakta durabiliyor ya da yürüyebiliyorlardı. Ve en tehlikelisi: Çift cinsiyet organlı bu yaratığın üremek için kimseye ihtiyacı yoktu. Bunun üzerine, Olympos’un mutlak hakimi Zeus ,dedi ki:’ Şu ölümlülerin gücünü elinden almak için bir planım var.’ Şimşeğin fırlattığı gibi androjenleri ikiye bölerek erkekle kadını yarattı. Dünyanın nüfusu bir anda artıverdi, aynı zamanda da üzerinde yaşayanlar güçten düştüler ve yollarını şaşırdılar; artık kayıp yarılarını aramak, yeniden onunla kucaklaşmak ve bu sarılmayla eski güçlerine, ihanet önleme becerilerine, yorgunluğa karşı dirençlerine tekrar kavuşmak zorundadır.iki bedenin tek beden olmak üzere kaynaştığı bu kucaklaşmaya aşk denildi. platonik aşk ise diğer yarısını hatırlamayacak kadar geç bulmuş olmak..

karşılıksız olduğu için ona da duygularını söylemezsiniz, sizi sevmediği her halinden, her söylediğinden, her davranışından bellidir. sürekli evde uyuma isteğiniz gelir ve eski konusmalarınıza bakıp bakıp ağlarsınız. umutsuz olmak, hayata küsmek, onu beyninin içinde yaşamak ve acıyla yoğurulmuş bir bünye.
dünya onunla dönüyor, güneş onunla doğuyor sanki. o olmayınca dünya dönmüyor, güneş doğmuyor sanki. aydınlıklar içinde karanlıkta yaşamak ve yüzündeki o acılı tebessümün izlerini olgunluk bünyesiyle taşırken hayatın çaresizliğine verdiğin o anlam ve isyan ettiğin o durum haykırışlarının feryadıdır. ölüp dirilmelerinin bir sebebi yoktur. kendi kendini yakarsın. yan kalbim yan külden adam olursan* misali.

habersiz sevmektir. kendi içinde, sessiz, yalnız, tek başına, durgun yaşamaktır. o kadar reddedilmişsindir ki, o kadar öz güvenin kırılmışsındır ki, bir hayır cevabını daha kaldıramazsın. ve söylemezsin...

önce görürsün. hani insanın hayalleri olur ya hayallerinde bir kadın olur, işte onun kadar tatlısını görürsün. izlemekten asla sıkılmazsın. sonra tanırsın yavaş yavaş. onun hakkında her şey sana keyif verir. durmadan hayal kurarsın hakkında. olur ya insan hayatını düşünür bir hayat çizmiştir kendine sonra o hayatın her karesine onuda sığdırır. sanki beraber mükemmellermiş gibi olur ama aslında hepsi birer hayaldir.

platonik aşk asla iyi bir sonuç da vermez. hiç bitmez hayatına kim dahil olursa olsun unutamazsın. unutmak için yapmadığın iş kalmaz yine rüyanda onu görüp ağlayarak uyanırsın.

ayna karşısında ağlayarak artık açıl, artık söyle de ne tak oluyorsa olsun dersin ama donup kalırsın yine. her gece bir yaratıcı varsa dua edersin artık olsun diye sonrada ona güzel bir hayat vermesi için.

ve durmadan için içini yer sen onu bu kadar severken, kimse senin kadar sevemeyecekken günün birinde bir adam çıkagelip üzecek onu diye. o senin hayatının en önemli en sevilen en ihtiyaç duyulan insanıdır sense onun hiçbir şeyi. hani filmde "o da beni seviyor" diyor ya, sevmiyor o seni sevmeyecekte. sen onu kafdağının ardındaki zümrüdü anka olarak görürsün o da gider karganın biriyle o lanet olası fındığını paylaşır.

her insanın yapabileceği bir iş değildir. bolca fedakarlık gerektirir. kalp sızlatır, acıdır, kişiyi çaresizliğe sürükler. koşulsuzca uzaktan sevmekle yetinir durursun işte zaten bununda ötesine geçemezsin. içte biraz umut birikintisi beslersin hayallere sürüklenir gidersin, hakikati bir türlü görmek istemezsin. hani zor olanı sever ya insan işte bu platoniklik ulaşılmaz olmasından ileri gelir. zamanla bağrına taş basmayı öğretebilen bir eylemdir.

başkasıyla gördüğünde bile daima mutluluğunu istersin ve her şeyin en iyisine layık olduğunu düşünürsün.
sana da yüreğindeki acı kalır.
ama acının geçmesini hiç istemezsin ne kadar acıtsa bile.
çünkü o senin bir parçan olmuştur artık.
kalbin çoktan nasır tutmuştur, kangren olmuştur.

hep bir umut beslemektir. her geçen gün "bugün" diyerek kalkmaktır.
onu her gördüğünüzde bu sefer unutacam demenize rağmen yine heyacanlanmaktır, ona kapılmaktır.
bile bile kendine acı çektirmektir, bile bile üzülmektir.
ama adı aşktır. gönül bu sever, karşı koyamaz.
o yüzden hep "ah ulan" ile yaşatır insanı.