psikoloji içeren bir hikaye

okumuyorum, hayrıma up.

…

istanbul günleri,

Anneme sürekli soruyorum babamları ziyaret edelim diye her seferinde tamam diyor ama bir türlü gitmiyoruz. Durumlarını soruyorum biraz kötü diyor henüz kendilerinde değiller diyor o yüzden ziyaret edemiyoruz bu durumda göstermezler diyor.

Birkaç hafta sonra bir gün ananemler de kuzenimle dışarıdan eve geldik. Eve girer girmez ters bir şeylerin olduğun anladık çünkü teyzemin gözleri kan çanağına dönmüş, içeriye geçtim annemi gördüm gözyaşları içinde ananem ve diğer teyzem de ağlıyor.

Ne olmuş olabileceğini az çok tahmin ediyorum ama bunun bir rüya olması için dua ediyorum hemen uyanayım da bitsin diye.

Ama yine uyanamıyordum ve bundan nefret ediyordum. Teyzem zar zor benim duymamak için dua ettiğim o sözleri söyledi.

-“baban ve kardeşini kaybettik”

Hani bir deyim vardır ya hep kullanırız başından kaynak sular döküldü demek, işte o an bunu yaşadım, gerçekten yaşadım kafamın beynimin vücudumun nasıl yandığını nasıl karıncalandığını hissettim. Şimdi ne yapacaktım ne hissedecektim bir türlü anlamadım. Ben artık neydim?


O mutlu çocuk mu?

O yaramaz çocuk mu?

Yoksa 9 yaşında adam olması gereken biri mi?

O adam mutlu mu olacak ya da yaramaz bir adam mı?

Ne yapacaktım, nasıl hissedecektim bir türlü anlamadım bir şeyler hissetmeliydim, üzülmeliydim, ağlamalıydım ama bu derinlerde en derinlerde hissettiğim nefreti engellemeliydi, başaramadım…

Kaybetmek çok şey öğretiyor insana, ne çok öğrendik…

Nefret,

…

O günün akşamı evde oturuyorum bir başıma bir karar verdim susacaktım, bir daha hiç konuşmamak üzere susacaktım ama bu neye yarayacaktı? Bununla ne elde edecektim, elde etmeye değer ne kalmıştı? Ya da kaybetmeye değer ne vardı? Ailemi kaybetmiştim, mutluluğumu kaybetmiştim, çocukluğumu kaybetmiştim, mutluluğumun yer aldığı resimleri kaybetmiştim ve artık o resimler benim için sadece hayalden ibaretti belki zamanla o günleri yaşadığıma bile inanmayacaktım...

“Beynim sürekli yanıyordu, karıncalaşıyordu bir türlü normal hissedemiyordum, içimde en derinlerde bir şeyler değişiyordu beynim kaynıyor gibiydi. O anlarda gerçekten çok garip şeyler hissediyordum içimde normal olan şeyler kayboluyor yerine garip şeyler geliyordu. Sanki anestezi olmadan ama hiçbir tepki veremediğim bir ameliyatta gibiyim, kolumun birini kesiyorlar canım çok yanıyor ama sesimi çıkaramıyorum, artık bir kolum yok normal olamayacağım ama ameliyat daha bitmedi kesilen kolumun yerine başka bir şey dikiliyor. Ne dikiyorlar bilmiyorum onu hiç tanımıyorum. O an hissettiklerimi sözlerle ancak bu kadar ifade edebiliyorum. Artık normal hissedemiyordum içimde hiç bilmediğim yeni bazı duygular beliriyordu ama önceden bildiğim ve sevdiğim ya da en azından olduğunu bildiğim duygular artık yoktu. Derinlerdeydi çok derinlerde en derinlerde içimde büyük bir nefret oluşuyordu nefret duygusunu tanıyordum ama o nefretin arkasında yeni bir şeyler vardı hiç tanımıyordum hiç normal hissedemiyordum ama derinlerde çok derinlerde bir şeyler harekete geçmişti o an sadece bunları hissettim.”

Daha önce bana ve aileme imrenerek bakanlar şimdi acıyarak bakıyordu, bunu hazmedemiyordum. Bundan bütün benliğim ile nefret ediyordum.

Hayattan, nefes almaktan, yaşamaktan nefret etmeye başladım. içimde büyük bir nefret oluştu, o nefretin arkasında da bir şeyler vardı ama onların ne olduğunu şuan da bilmiyordum bunlar zamanla ortaya çıkacaktı ama bunun farkında değildim... Öç almak istiyordum ama kimden? Bütün nefretimi hayata çevirmişken hayattan nasıl öç alabilirdim?

Hayat yenebileceğim bir şey mi?

Hayatımı değiştirebilir miyim?

Ya geçmişi 1 ay öncesine nasıl dönebilirdim?

Beynimin içine kazıdığım bu sorular ve içimde ki nefret ile günler geçmeye başladı, zaman geçiyordu ama ben sanki bir rüyadaymışım gibi sadece uyanmayı bekledim, o döneme ait hissiyat olarak tek hatırladığım gerçekten bunun bir rüya olduğuna inandırmıştım kendimi hep uyanmayı bekledim ama beklediğim zaman hiç gelmedi zaman geçti büyümeye başladım içimde ki nefretle.

Artık hayata dönmenin en azından yeni yaşantının başlangıcı olmanın bir yerden başlamanın vakti geldi.

Okula başlayacaktım 5. sınıftan devam edecektim, içinde kendinden 10 kat büyük bir nefret, koca bir adam üstünde mavi önlüğü elinde beslenme çantası ile.

Hiç bilmediğim kocaman bir şehir büyüdüğüm yerlerden çok uzak üstelik yeşili, dereleri, çarşaf gibi beyaz karı olmayan kocaman bir beton bir şehirde. Artık hayatımı burada sürdürecektim yeni bir ev yeni bir hayat uyanmayı bekleyen günler…

“ Ben bu hayatta yaşayan bütün insanları bir figüran olarak görürüm, bende bir figürandım hem de çok mutlu bir figüran ama figüranlık bana çok görüldü rolüm buraya kadardı bundan sonra kendi yaşantımın başrolünde yer alacaktım hiç istemediğim bir rolde, başrolde... Bir oyuncu düşünün figüranlık ona çok görülsün sen başrol ol denilsin, işte o ben oldum kendi hayatımın geleceğinde.”

Yukarıda az çok çocukluğumdan bahsettim nasıl bir yapıya sahip olduğumu nasıl bir kişilik olacağıma dair. Hani hep derler ya sen küçükken de inatçıydın, sen küçükken de yaramazdın, sen küçükken de böyleydin diye işte ben de büyüyordum artık ama merak ediyordum geçmişimi de taşıyabilecek miyim kendimle ben küçükken de böyleydim demeyi başarabilecek miyim?

Çok agresif biri oldum, sürekli kavga ediyordum, kavgacı kişiliğimi koruyordum kendimden küçük kimseyle kavga etmedim hep benden büyük kişilerle sürekli kavga ettim, özel durumum nedeni ile okulda müdür ve öğretmenler sürekli torelans gösterdi her kavgamda sürüsü ile dayak deyim kendimden büyükler için fiziki olarak belli bir noktadan sonra gücüm yetmiyordu bir vurduysam üç yedim her seferinde. Kavga etmek eskinin izini bir nebze yaşamak hoşuma gidiyordu. Bir gün tenefüs zilinden sonra sınıfa gidiyordum bir arkadaş ortaokullardan birinin kuzenimi dövdüğünü söyledi hemen telaşla dışarı koştum kuzenimi yerde gördüm ona vuran çocuk için öldüresi bir nefret duydum ve var gücümle dövmeye başladım en son hatırladığım son tekmemde yerde nefes almaya çalışmasıydı..

Ders arasında iki kolunda nöbetçi öğrenci ile sınıfa girip beni teşhis ettirdiler gerçekten o nefretle bütün gücümle yoruluncaya dek vurmuştum benden büyük biri yürüyemeyecek duruma düşmüştü o çocuğa içimdeki bütün nefreti o an ortaya çıkarmıştım bu nefret çok büyüktü belki bir gün beni yok edebilecek kadar. Bu olaydan sonra çok nasihat dinledim, kavga etmemem konusunda çok uyarıda bulundular hem okulda hem de evde. Okulda ve derslerde sadece bedenen orada oluyordum zihin olarak hep çok uzaklardaydım hep eskilerdeydim.

özet geç bin

reserved

Bi ara okurum reserv

(bkz: sevgilimin dıbını yalayınca)

ben takipteyim devam et panpa

bi ara okurum

Orta okul için başka bir okula kaydımı aldılar hem kavgalardan uzak durmak için hem de eve daha yakın olmak için.

Ortaokul yeni bir ortam yeni arkadaşlar. Öğrencilik hayatımda yine bedenen okula gidiyor derslerin bitmesi için saniyeleri sayıyordum hiç ders dinlemeyen ders çalışmayan biri içinde notlarım gayet iyiydi.

Garip olan bir şey var ki artık kavga etmiyordum, eskiye dair içimdeki o merak o heyecanı yok etmek istedim o duyguları derinlere çok derinlere gizledim bu yazdığı kadar kolay olmayacak bir durum ama ben ileride beni tamamlayacak karakteristik özelliklerimi değiştirmeye başlamıştım ve sanıldığının aksine aynen yazdığım gibide kolay oldu. Kavga yok, heyecan yok, yaramazlık yok… Bu benim için nasıl böyle kolay oldu diye soracaksanız, aslında kendimi bunların rüya olduğuna o kadar çok inandırmıştım ki hiç yaşamıyor bir gün uyanacak ve bunlara o zaman yeniden kavuşacak gibi hissediyordum. Yeni ortamda kavgalarım bitti çok az konuşan çok düşünen biri oldum. Ders çalışmaktan ders dinlemekten nefret eden biriydim öğretmenlerimde bunun farkındaydı ama notlarım hep çok iyiydi öğretmenler tarafından da seviliyordum.
Zamanla daha da değişmeye başladım, içimde en derinlerde nefretimin arkasına saklanan o değişiklikler kendilerini göstermeye başladı,

Bunun nedenini çok sonradan anlayacaktım ancak önceden mi geliyordu yoksa yaşadığım olaylardan sonra mı bilmiyorum ama beynim çok hassaslaştı önceden bu herkes için böyle oluyor diye düşünüyordum ama hafızam müthiş gelişiyordu gördüğüm, duyduğum, söylediğim hiç bir şeyi unutmuyordum çok detaycı olmaya başladım her şeyi detaylandırıyordum bir kalem benim için içinde ki kömür üzerinde ki tahta onun üstünde ki boya ve yazılar oluyordu ve bu git gide derinleşiyordu. Derslerimde ki başarının temel nedeni buydu, ama ben bunun çokta farkında değildim. Herkes için böyle oluyor sanıyordum, yani derste bir ara duyduğum şeyler sınav kağıtlarında karşıma çıkınca bunları hatırlamak çok kolaydı.

Bir başka garip şeyde beynimin yorulduğunu ya da sevmediğim bir ortamdan uzaklaşmam gerektiğini düşündüğüm anda kendimi uzaklaştırabiliyordum söylenenleri duymuyordum sadece geçmişe mutlu günlerime dönüyordum bazen bir nehir kenarında bir kaya oluyordum, bazen de kayanın üstünde balık tutmaya çalışan biri o resimlerde ki gibi yemyeşil her yer temiz bir su balıklar ve ben.. çok sessiz çok huzurlu sanki gördüğüm rüyadan uyanıyor ve gerçeğe dönüyordum ama aslında gerçekten kaçıp rüyalara sığınıyordum, rahatlayınca geri dönüyordum zihnim temizleniyordu gerçek olduğunu bildiğim yere geri dönüyor bunun bir rüya olmasını ummaya ve bir gün uyanma ümidi ile yaşamaya devam ediyordum.

Yeniden hissedebilir miyim?
…
Ortaokul da 2 senem böyle geçti bir bitkiden hiçbir farkım yoktu zorunlu olmadıkça bir şey yapmıyor zorunlu olmadıkça konuşmuyordum. Hayatımda kayda değer ilk şey 8. sınıfta oldu ve ben ergenliğin getirdiği duygu karmaşası ile aşık oldum. Yıllar sonra hissetmeye başladığım en azından hissetmeye çalıştığım yeni bir duygu oldu “aşk.” Bu dönem benim için gerçekten çok önemli bir dönem hayatımda da büyük bir öneme sahip çünkü nefretimin yanında hissettiğim ilk yeni duygu oldu ve bu da beni değiştirmeye başladı. itiraf etmek gerekirse yeni bir duygunun varlığı beni ilk başta korkuttu ama hayatıma getirdiği değiş de hoşuma gitmeye başladı.

Belki de bundan sonra anlatacağım bir aşk hikayesidir, birlikte göreceğiz…

Gerçekten onu görünce heyecanlanmaya, görmeyince özlemeye başladığım biri girdi hayatıma. Nefretimi bastıracak bir duygu ile karşılaştım açıkçası oldukça korktum ya bana nefretimi unutturur ya hayattan intikam alma gayemden vazgeçersem diye çünkü artık nefretim nefes almamı sağlayan beni hayata bağlayan bir etken gibiydi.. 5 yıl aradan sonra tanıştığım yeni duygunun bana yön vermesine izin verdim, normal hissedebilmek beni özgürleştirmeye başladı. ilk anda tamamen platonik biriydi ama zamanla açılmaya karar verip cesaret edememe ret edilme korkusu ile kendi çapımda bir mektupla ( o derece romantiğe bağladım ) açıldım sonra ilk konuşmamız yeniden kalbimin heyecandan çarpmasını hissetmek inanılmaz bir duyguydu. iki ergenliğe girmiş çocuğun yaşayacağı ilişki ne ise onu yaşamaya gayret ettim . Kızın adı Buse idi, açık söylemek gerekirse güzel bir kızdı göçmendi boyu benden uzun beyaz tenli siyah saçlı gayet güzel ve popüler bir kızdı.

ilk konuşmamızda beni azarladı mektup için şikayet edeceğinden bahsetti ama ben aşk duygusunun karşısında sesimi çıkaramadım. Olayı tamamen akışına bıraktım (çocukluk işte) sonradan ufak tefek karşılıklar aldım. iki çocuğun arasında ne olabilirse o oldu bir evcilikten ibaret gibiydi, bildiğiniz üzere (benimde ilk deneyimim burada oldu) güzel kızların yanında bulunan bir arkadaşı sizin yolunuza hep engel koyar bende bu engelle burada tanıştım ve evciliğimiz bu kız yüzünden bitiyor.

rizrizrizörv