psikoloji içeren bir hikaye

okurum birazdan eksileyin lan beni

Okuyorum uyuyup kalirsam diye rizörvv

Ece’nin yanındayım,

Onun sesine bana bakan gözlerine her zaman benim için atan kalbine ölesiye muhtacım ki

Yanı başımda uzanmış o toprağın altında,

Onun yeri burası değil burada olmamalı, o toprağı kazıp onu oradan çıkarmalıyım ama konuşacak gücüm bile yok,

Ağlamak bu sefer hiçbir işe yaramıyor, akıttığım her göz yaşı biraz daha yakıyor canımı ama ağlamaktan alı koyamıyorum kendimi…

içimden kızmak geldi olabildiğinde kızmak geldi ama ben Ece’ye nasıl kızabilirim,

Mektubu açtım bana bıraktığı vedayı yanında okumak istedim kızacaktım ona bana veda edemezsin diyecektim işte geldim yüzüme karşı söyle bunları gözlerime bakarak veda et bana!

Ben vedalardan hoşlanmam,

ben veda etmem,

etmeyeceğim,

sende edemezsin.

Haykırmak istiyordum bunları, işte yanındayım ve haykıracağım!

reserved

rezerved

rezerve olsun bakalım

reserved

rezerved

diyecek bi şey yok.

eline sağlık

--spoiler--

--spoiler--

tabi ki ben amk pgiboloğum anlat.

anlat kardeş

anlat panpa takipteyim

okumuyorum, hayrıma up.

özet geç bin

Bunun nedenini çok sonradan anlayacaktım ancak önceden mi geliyordu yoksa yaşadığım olaylardan sonra mı bilmiyorum ama beynim çok hassaslaştı önceden bu herkes için böyle oluyor diye düşünüyordum ama hafızam müthiş gelişiyordu gördüğüm, duyduğum, söylediğim hiç bir şeyi unutmuyordum çok detaycı olmaya başladım her şeyi detaylandırıyordum bir kalem benim için içinde ki kömür üzerinde ki tahta onun üstünde ki boya ve yazılar oluyordu ve bu git gide derinleşiyordu. Derslerimde ki başarının temel nedeni buydu, ama ben bunun çokta farkında değildim. Herkes için böyle oluyor sanıyordum, yani derste bir ara duyduğum şeyler sınav kağıtlarında karşıma çıkınca bunları hatırlamak çok kolaydı.

Bir başka garip şeyde beynimin yorulduğunu ya da sevmediğim bir ortamdan uzaklaşmam gerektiğini düşündüğüm anda kendimi uzaklaştırabiliyordum söylenenleri duymuyordum sadece geçmişe mutlu günlerime dönüyordum bazen bir nehir kenarında bir kaya oluyordum, bazen de kayanın üstünde balık tutmaya çalışan biri o resimlerde ki gibi yemyeşil her yer temiz bir su balıklar ve ben.. çok sessiz çok huzurlu sanki gördüğüm rüyadan uyanıyor ve gerçeğe dönüyordum ama aslında gerçekten kaçıp rüyalara sığınıyordum, rahatlayınca geri dönüyordum zihnim temizleniyordu gerçek olduğunu bildiğim yere geri dönüyor bunun bir rüya olmasını ummaya ve bir gün uyanma ümidi ile yaşamaya devam ediyordum.

Yeniden hissedebilir miyim?
…
Ortaokul da 2 senem böyle geçti bir bitkiden hiçbir farkım yoktu zorunlu olmadıkça bir şey yapmıyor zorunlu olmadıkça konuşmuyordum. Hayatımda kayda değer ilk şey 8. sınıfta oldu ve ben ergenliğin getirdiği duygu karmaşası ile aşık oldum. Yıllar sonra hissetmeye başladığım en azından hissetmeye çalıştığım yeni bir duygu oldu “aşk.” Bu dönem benim için gerçekten çok önemli bir dönem hayatımda da büyük bir öneme sahip çünkü nefretimin yanında hissettiğim ilk yeni duygu oldu ve bu da beni değiştirmeye başladı. itiraf etmek gerekirse yeni bir duygunun varlığı beni ilk başta korkuttu ama hayatıma getirdiği değiş de hoşuma gitmeye başladı.

Belki de bundan sonra anlatacağım bir aşk hikayesidir, birlikte göreceğiz…

ilk konuşmamızda beni azarladı mektup için şikayet edeceğinden bahsetti ama ben aşk duygusunun karşısında sesimi çıkaramadım. Olayı tamamen akışına bıraktım (çocukluk işte) sonradan ufak tefek karşılıklar aldım. iki çocuğun arasında ne olabilirse o oldu bir evcilikten ibaret gibiydi, bildiğiniz üzere (benimde ilk deneyimim burada oldu) güzel kızların yanında bulunan bir arkadaşı sizin yolunuza hep engel koyar bende bu engelle burada tanıştım ve evciliğimiz bu kız yüzünden bitiyor.

Ortaokul ile ilgili bende iz bırakan bir önemli olayda 7. Ve 8. Sınıfta ki fen öğretmeni Nedim bey oldu. Bu adamın gözlerinden de nefret okunuyor, ben çocukluğumda doğaya bitkilere, böceklere çok meraklıydım bu ders de benim merakımı uyandıracak bir ders ama Nedim bey ile hiç anlaşamıyoruz.

O bana nefretle bakıyordu ben de ona aramızda hiçbir olumsuz olay olmamışken, sürekli üzerime geliyor ödev kontrolü olsun derste sorulacak sorular olsun ilk adresi ben oluyorum. Bunu tamamen kasıtlı yapıyor biliyorum gözlerinden okuyorum ama bunu yapmaya devam ediyor, bu dersten ve kendinden nefret etmeme neden olan olaya kadar bu devam ediyor.

Yine bir gün fen dersinde üzerime oynadıktan sonra yaşadığım sinir ile kendimi uzaklaştırıyorum zihin olarak oradan kaçıyorum yeniden huzurdayım rahatlıyorum yine bir nehir kenarındayım, hiç gürültü yok sadece hafif bir rüzgar esintisi hissettiğim sadece huzur. Tam o sırada bana yeniden bir soru yöneltiyor, arkadaşımın koluma dokunması ile kendime geliyorum, soruyu tekrarlıyor;

-“bilmiyorum hocam “

- “ neden bilmiyorsun?” diyerek üsteledi.

- “hiç merak etmedim”

- “ sen hiç merak etme seninle görüşeceğiz.” ve ekliyor,

-“anlaşılan senin baban çok zengin hiçbir kaygın yok.”

Kendini keşfet,

…

O dönemlerde lise girişi sınavı olan LGS sınavına giriyoruz, ama benim içimde okumaya dair en ufak bir kıpırtı yok hiçbir amacım yok bir bitki nasıl yaşıyorsa bende öyle yaşıyorum ama bitkiler en azından fotosentez yapıp ekolojiye bir yararı olurken benim yaptığım tek şey beklide nefes alıp ekolojiye yük olmak. Daha önce bahsettiğim gibi dersler konusunda isteksiz tembel olan ben notlar ne sonuçlar konusunda çok başarılı olmasa da çizgisini koruyan ve başaran biriyim, sınavı kazanıyorum ve dönemin güzel Anadolu Liselerinden birini tercih ediyorum.