psikoloji içeren bir hikaye

Ve lise dönemim başlıyor,

Lise o dönemlerde 3 yıl sürüyor, ve kayıt vs işlemlerden sonra başlıyoruz okula, okul nezih okullardan biri disiplin hat safhada kılık kıyafet saç sakal spor ayakkabıya kadar her şeyi kontrol ediyorlar daha okulun ilk gününde saçımın biraz uzun olması nedeni ile büyük bir fırça yiyorum bütün okulun önünde tam bir kabus ile başlıyorum okuldan daha bu kadar nefret edebileceğimi tahmin edemiyordum…

Sınıfa giriyorum en arka sıraya tünüyorum cam kenarında çok güzel manzaraya sahip bir yerim var hemen yanda ki sırada 2 arkadaş var tanışıyoruz iyi çocuklar en azından zaman geçirebileceğim insanlar.

Dersler başlıyor, benim hala fotosentez yapabilme kabiliyetim yok..

En arka sırada oturan arkadaşlarla ara sıra muhabbet ediyoruz, dersler akıp gidiyor sınavlar başlıyor ben yine hiç umursamadan çalışmadan sınavlara giriyorum ama iyi sonuçlar alıyorum. Sınıf öğretmenimiz olan kimya hocası beni hiç sevmiyor sınıfta ki arkadaşlara yada önde oturan başarılı öğrencilere gösterdiği şefkati bana hiç göstermiyor, belki en arkada oturduğum için, belki fazla konuşmadığım için belki de hayata nefretle baktığım için..
ilk dönem neredeyse bütün bağlantımı kesiyorum derslerle hiç alakam yok çok önemli ve çok yoğun sınav dönemi başlıyor ama ben bırak sınava çalışmayı defterleri, kitapları açmıyorum bile ve ilk dönem karnelerini alıyoruz öğrencilik hayatımda boyunca ilk defa onu görüyorum, Nedim bey’den hatıra kalan bir ders ve karnemde onun izini taşıyor kocaman bir sayı; “ 1 ”

Derslere olan alakasızlığım devam ediyor ama aldığım notlar bazı öğretmenlerin kafasını karıştırıyor daha çok denetlenen üstüne gidilen biri oluyorum ama bu da beni çok daha fazla sıkıyor ve son kalan bağlarım neredeyse kopma noktasına geliyor ta ki bir gün sınıf öğretmeninin bize sorduğu bir soruya kadar!

-“bir gün okulda kendinizi nerede hayal ediyorsunuz? “

Kimi başarılı olmaktan, kimi okul futbol takımının kaptanlığından, kimi müzik gurubu kurmaktan bahsediyor, sıra bana geliyor ama hoca için sadece bir formaliteyim sadece soruyu sormak için soruyor tüm samimiyetimle cevaplıyorum,

“hemen okulun girişinde bulunan okul birincisinin adının yazdığı onur tablosunda ismimin yazılı olacağı günü.”

O an bana öyle bir bakıyor ki, hiç gerçekleşemeyecek bir hayali hayal etmenin nasıl bir zavallılık olduğunu yüzüme vurur gibi. Hiç bir şey söylemiyor sadece gülümsüyor biraz acıyarak biraz da alay eder gibi..

Eğer nefret etmek bir enerji kaynağı olsaydı ülkenin 1 yıllık enerji kaynağını karşılayabilecek potansiyele sahip olurdum.

Lise 1 bu şekilde bitiyor 2. Dönem karnemde zayıf yok ama ortalamam düşük yine yokları oynuyorum.. Gönül işleri olarak da hiçbir hareketlilik olmuyor ama ortaokul dönemini ve Buse’yi özlüyorum..

Bu davranışım ile de geçmişte yaşanmış güzel olan her şey için özlem çektiğim aslında geçmişte yaşamak istediğim o pgiboloji iyice gün yüzüne çıkıyor bunun farkına bende varıyorum ama yaptığım hiçbir şeyden zevk almıyorum..

Lise 2 dönemi bu dönemi okul hayatı ve okul dışı hayatım olarak 2’ye ayıracağım çünkü her 2 evrede de kendimle ilgili çok farklı şeyler keşfetmeye başlıyorum ve kendimi daha iyi tanıyorum, bu keşif ile korkmalı mıyım heyecanlanmalı mıyım bilemiyorum ama 9 yaşında o çok derinlerde harekete geçen şeyin buna neden olduğunu biliyorum..

Okul dönemim ile başlıyorum;

Lise 2 başlıyor ben yine aynı şekilde devam edecek gibiyim, fotosentez konusunda hala bir gelişme yok ama nefes alma sayımı ortalamada düşürme fikrime de sıcak bakmıyor değilim…

Dersler yine başlıyor ben yine umursamıyorum en zor dersimiz olan ……’nın 3 sınavı olacak zaten haftada en az 10 saat bu dersi görüyoruz bu nedenle okul başladıktan 1 ay sonra ilk sınavımızı olacağız. ilk defa bir ders için şöyle ucundan bakayım diyorum biraz defteri karıştırıyorum ve ilk sınavıma giriyorum sonuçlar 3 gün sonra açıklanıyor aldığım puan ” 100” bu iş hoşuma gitmeye başlıyor yoğun sınav dönemi yine başlıyor ben yine göz ucuyla bakmaya bazı dersler için sınav akşamı 30 dk 1 saat ayırmaya başlıyorum sonuçlar peşi peşine açıklanmaya başlayınca 100 puanlar da ardı arkasına gelmeye başlıyor.. Bunun temel nedeni lise 1’de ki sınıf öğretmenimin okulda birinci olmak hususunda bana inanmaması, alaycı şekilde gülmesi ve nefretimi tekrar harekete geçirmesi oluyor.

Sınavlar gümbür gümbür geçiyor, böyle olması da hoşuma gidiyor dersime giren bütün hocaların gözünde yerim farklı oluyor, bana yaklaşa biçimleri, bakışları değişiyor bunu görüyorum, hissediyorum ve ilk dönem bitiyor.. okulda karne alacağımız gün bütün okul dışarıda müdürün konuşma yapmasını bekliyor, daha sonra karneler dışarıda dağıtılacak. Öğrencilik hayatım boyunca hiç yapmadığım bir şeyin ilk şokunu burada yaşıyorum (öğrencilik hayatım boyunca hiçbir zaman not hesaplaması yapmadım, ortalamam nedir ne gerekir hangi duruma göre neyi gerektirir hesapları) ve birinci açıklanıyor, müdür adımı soy adımı söylüyor.. bütün okul alkışlıyor, öğretmenler alkışlıyor, eski sınıf hocam bile alkışlıyor gözlerinin içine bakıyorum gülümsüyor ama bu sefer gurur duyduğu ve biraz da mahcup olduğu için (öğretmenlik gerçekten kutsal bir meslektir vesselam) müdürün yanına gidiyorum tebrik ediyor karnemi ve onur belgemi veriyor ve okulun girişinde onur tablosunun en üstüne adım yazılıyor!

bunu başarmak önemliydi ama asıl önemli olan kendimle ilgili iki şeyi keşfetmiş olmamdı bunlar;

"istediğim, inandığım her şeyi başarabileceğimi görüyorum (ne olursa)"

"ilk başlarda bahsettiğim hafızam ve beyin gücümden inanılmaz verimler alıyorum gördüğüm hiç bir şeyi unutmuyor, en ufak detayına kadar istediğim her şeyi hatırlaya biliyorum. Olaylara farklı yaklaşa biliyorum bu da beni her konuda 3-0 önde başlatıyor."

2. dönem başlıyor aynı istikrar devam ediyor dersleri sevmeye de başlıyorum ek olarak derslere çok etkin katılmaya başlıyorum ve bu etkinlik derste anlatılan formüllerin çizilen yardımcı tabloların farklı boyutlara taşınmasına yol açıyor, aslında şu yolla ile de bu problemin çözüle bileceği yapılan şu işlemin gereksiz olduğu konusunda dersler arasında hocalar ile konuşuyoruz yeri geliyor tartışıyoruz kalkıp bazı konuları anlatmak istiyorum kimi hocaların hoşuna gidiyor kimi hocalar bu huyuma uyuz oluyor ama neredeyse bütün dersler ben ve hocalar arasında geçmeye başlıyor. Bu etkinlik hoşuma gidiyor yapılan hiçbir işin daha önce hangi yolla yapıldığına bakmaksızın hep farklı bir boyut ile yaklaşıyorum aslında böylede olabilir aslında bu daha böyle daha pratik olacak. Bu yönü ile çok farklı bir boyut kazanıyorum ama sırf bu farklılık ve olayları çok çabuk çöze bilme merakımda ufak hataları beraberinde getiriyor sonuçta ne olursak olalım bizim gittiğimiz yoldan daha önce gidenler olduğu için yeri geldiğinde tecrübenin bilgiyi ezdiği konularda çaresiz kalıyorum..

Lise hayatım bu şekilde devam ediyor 2 yılımı da birincilik ile bitiriyorum, en büyük kazanımım da kendimi keşfetmiş olmam oluyor.

Gönül işleri konusunda da ilk senede biraz yaban kalıyorum ama daha sonra ister istemez bu konularda da boy gösteriyorum, hoşlandığım birkaç kişi oluyor o kişileri kazanabilmek fikri acayip derecede hoşuma gidiyor, bu yönü ile çabalıyorum ve bu iş olur duruma geldiğinde bütünü ile o kişiye karşı soğuyorum, bu durumda bu olaylara bile hedef niteliği ile baktığımı gösterip elde ettiğim hedeften sonra amacımın kalmaması ve olaydan soğumam biçiminde yorumluyorum.. sınıfta ki kız arkadaşlarımın bazıları benden hoşlanıyor ama kendime edindiğim sınıftaki kız arkadaşlarınla duygusal bağ kurma prensibi gereğinde gelen teklifleri red ediyorum.

Söylediğim gibi ilişki konusunda bazı denemelerim oluyor ama benim herkesi bir hedef olarak görmeme bağlı olarak hiç biri uzun sürmüyordu. Bununda en temel nedenlerinden biride zamanında Buse için taşıdığım hisleri ondan sonra kimseye karşı taşıyamamam ve maalesef hayatta tattığım güzel anıların hep geçmişte kaldığını düşünmem ve benim mutluluğu sadece geçmişte yaşmamdı. Hayatımın en önemli bölümünün ilk kısmı olan lise hayatımın böyle tamamlandı.

Pgibolojik olarak içimde taşıdığım nefret benimle birlikte her gecen gün büyüyordu ve en önemli etkisi de artık iyice ortaya çıkarmıştı kendini nefretime bağlanmıştım.
Hayatımın tek amacı olan kendimce “hayattan alacağım intikam” bazı değişiklikler gösteriyordu, kendimi çok farklı yollarda çok farklı durumlarda buluyordum, ve kendimde keşfettiğim yeni özellikler ile bazı korkularım gün yüzüne çıkıyordu, bazen normalleşme adın yaptığım her hareket beni farklılaşma batağının derinliklerine çekiyordu, tüm bunlar hayatımın en önemli döneminin ikinci kısmın da gerçekleşiyordu…

Maddi durumumuzdan çok kısa bahsedeceğim, Allah’a şükürler olsun hiçbir zaman muhtaç duruma düşmedik gelirlerimiz babamdan kalma maaşımız vardı, yokluk çekmedik orta halli bir durumdaydık ama yokluğunda ne olduğunu bildik. Dayım bana babalık yaptı her zaman yanımda oldu okumam da ki ısrarı başarmak için başka hiçbir seçeneğimin olmadığını bana o anlattı okul ile ilgili her başarımı ona atfettim ve onun en büyük hayali olup da çocuğundan göremediği üniversite diplomasını ona hiçbir zaman unutamayacağı bir anı ile gerçekleştirdim, hepsini anlatacağım…

O dönemlerde evinde bilgisayarı olan insanların sayısı çok az çok büyük bir lüks bizimde bilgisayarlarla oyunlarla tanışmamız internet kafeler sayesinde oluyor, arkadaşlarla ara sıra gidip harçlıklarımızdan biriktirdiğimiz paraları kafelere veriyoruz daha o zamandan bilgisayarlara karşı müthiş bir merakım ve sevgim başlıyor sadece oyun oynamak anlamında söylemiyorum her konusu ile ilgimi çekiyor.. Lise yıllarında bilgisayar dersleri almamız bu derslere gösterdiğim büyük ilgi ve merak beni daha fazla içine çekiyor..

Kafede bir adam dikkatimi çekiyor, oynanan her oyunda birinci bozulan hata veren her bilgisayarın başında her şeyden ama her şeyden haberi ve bilgisi var gibi o adamın. adı Demir o zamanlar 22 yaşında çok iyi bir bilgisayarcı tahmin edebileceğiniz üzere bir bilgisayar korsanı. Çok bilgili olduğu bu işin piri olduğu her halinden belli ilk konuşmamız bir konuda bana kızması ile oluyor benden bir bilgisayarı kapatmamı istiyor bende kapatmakta gecikince fırçalıyor, ilk başta kendisine sinir olsam da ara sıra okuldan sonra gittiğim kafeye daha fazla gitmeye başlıyorum. Demir abiye okulda öğrendiğim gördüğüm ya da okuduğum konular da sorular sormaya başlıyorum ilk başta başından savursa da sonradan merakımı o da hissedip görüyor ve bana cevaplar vermeye sorular sormaya başlıyor. Ben sürekli onun yanında takılan peşinde dolaşan bir nevi yardımcı bir nevi ayakçısı oluyorum.

Bir gün Demir abiye hack yapmakla ilgili sorular sormaya başlıyorum o da bana bazı hikayeler anlatıyor o zamanlar bu işler öyle büyük bir güç öyle büyük bir cazibe olarak geliyor ki hayretler içinde dinliyor inanılmaz heyecanlanıyorum abi bende öğrenmek istiyorum diyorum ilk başta karşı çıksa da sonradan bir gün bilgisayarımı getirmemi istiyor;

- “Sana fedora işletim sistemini kuracağım.”

-“abi ben daha xp kullanmaya çalışıyorum, onu nasıl kullanacağım”

-“oğlum öğrenmek istemiyor muydun, işte sana fırsat, kuracağım öğren”

Fedora sistemi kuruyuz, kendimi 90 yıllarda bilgisayar kullanmaya çalışan bankacılar gibi hissediyorum (bilgisayar dersinde ms dos sistemlein resimlerinde bunlardan bolca vardı oradan biliyorum)

Lise sona geçtiğim dönem de Demir abi ile fikir alışverişi yapabilecek, sen onu unutmuşsun şöyle oluyordu diye bilecek bir seviyeye gelmiştim ama oturup bir siteye veya bir kişiye karşı hiç hack yapmıyorum.. Bu konularda ki bilginin sahilde ki kumlar kadar olduğu kumsalda bir avuç kumu elime alacak bilgiye sahip oluyorum sonradan Linux, unix kullanmaya başlıyorum exploit, ( Local - Remote) vulnerability konusunda çok geliştiriyorum kendimi. Söylediğim gibi kumsal da bir kum tanesi olsam da en azından şu komutun şu scriptin ne olduğunu biliyor yada tanımaya çalışıyordum…

“işte bu kararın ardından benim hayattan öç alma hedefim kafamda artık daha da netleşiyor yaşadığım her an da yanlış olarak gördüğüm her şeyi değiştirmeye çalışacaktım, bir gün ülkemde ki yanlışları değiştirinceye kadar.”

Bilgisayar konusuna kendimi geliştirme hevesim devam ederken mahallede ne zaman yürüsem birilerin beni izlediğini hissediyorum, sürekli rahatsız oluyorum sanki bir çift göz sürekli beni takip ediyor, bundan rahatsız olmaya başlıyorum ve o bakışların sahibini yakalamaya karar veriyorum..

Lise 2 dönemlerimin sonundayım, mahallemiz de ki kızların içinde 2 tane kız var sürekli beraber gezen her şeyi beraber yapan çok yakın iki arkadaş apartmanları da yan yanaydı bu kızlardan bir tanesi farkında olmadan ilgimi çekmeye başlamıştı, ismi Toprak’ dı. Çok güzel bir kızdı bu sadece benim için göreceli değildi diğer arkadaşlar ve kuzenimde birkaç kere gördüğünde kızın güzelliğinden bahsediyor bir şekilde irtibata geçmeye çalışıyorlardı ama kız o güne kadar hiç birine yüz vermemişti, benimde sadece dikkatimi çekmiş farkında olmadan hoşlanmaya başlamıştım.. Diğer arkadaşının adı Ece’idi. Ece’de güzel bir kızdı ama Toprak’ın güzelliği onu her zaman gölgeliyordu yani ikisini bir arada görünce iki güzel kız görüyordum ama kendimi Toprak’a bakmaktan alı koyamıyordum.. Tüm samimiyetimle söylediğim gibi bilinçli olarak değil, farkındalılık da değildi ama Toprak’ı görmek çok hoşuma gidiyordu bir nevi nefretimden uzaklaşık bazen güzel şeyler hissediyordum ama bunun farkına çok sonradan vardım.

Üzerimde hissettiğim bakışların sahibini yakalamalıydım, çünkü bu beni rahatsız etmeye başlıyordu, mahalleden geçip eve girerken sürekli üzerimde olduğunu biliyordum,

Derken çok geçmeden o bakışların sahibini yakaladım..

Tahmin edebileceğiniz üzeri bu bakışların sahibi Ece’di. Ne zaman evden dışarı çıksam ne zaman yürüsem o bakışlar üzerime yoğunlaşıyor artık o bakışları görebiliyorum, ama bundan fazlasıyla rahatsız oluyorum..

Bir gün bir şekilde Toprak’ın msn adresini buluyorum önceden farklı bir adresten edkledim.

-“selam”

-“seni tanıyor muyum?”

-“bilmem”

Engel ve siliği yiyorum..

Birkaç gün sonra çekinerek de olsa kendi adresimden ekledim.

-“selam”

-“seni tanıyor muyum?”

-“tanıyorsun galiba..”

-“evet tanıdım seni o çocuksun mahallede ki..” (bende bunu yedim ya)

-“neden ekledin beni”

-“bilmem konuşuruz belki”

-“ne konuşacağız”

-“bilmem” (gerçekten bilmiyordum ne diyecektim kıza?)

-“iyi o zaman iyi geceler” dedi ve msn adresinin den çıktı ama engel ve silme durumu olmadı (o zaman ki bilgisayar bilgimle bunu öğrenebiliyordum)

Bu benim açımdan başarılı bir şeydi en azından silmemişti ya da engellememişti..

Birkaç gün sonra okuldan gelirken evin önünde Ali ile rastlaşıyoruz yanıma geliyor,

-“Toprak’ın adresini nerden aldın?”

-“Hayırdır, ne Toprak’ı tanımam etmem” dedim

-“ama adresini eklemişsin”

-“ben eklemedim”

-“o mu ekledi?”

-“bilmem ona sormayı dene..”

-“o senin eklediğini söyledi ama”

-“ben eklemişsem ve rahatsız olmuşsa silseymiş sana neden söyledi?!”

Bir şey diyemedi çekip gitti, bu Ali’de bir haller vardı kıskançlık yapıyordu, bir gün gelip ilanı aşk yapmasından korkmaya başladım..

Birkaç gün Toprak msn de görünmedi sonra bir akşam online görünce heyecanlandım, sonra kişisel iletisine internette problem var çok yavaş gibilerinden bir şeyler yazdı sildi bende fırsat bu fırsat diyip başladım muhabbete,

-“selam, internetin mi yavaş?”

-“evet bu aralar çok yavaşladı”

-“öncende olmuyor muydu?

-“hayır”

Klagib kız bilgisayarı kesin internet geçmişini silmemiştir, eski çöp ve çerezlerle doldurmuştur her yeri...

-“en son ne zaman format atıldı bilgisayara?”

-“bilmiyorum 2 yıl olmuştur herhalde”

-“tamam şimdi başlat çalıştır cmd yaz ve sana yazacağım kodları yazmaya başla..”

…
..
.
Verdiğim komutlar tamamlandıktan sonra son olarak,

-“shutdown –r”

Bu komuttan sonra kızın kalbine iniyormuş bozdun bilgisayarımı diye saydıracakmış lafları bana,

Bilgisayar açılıp her şeyi hızlı ve düzgün görünce girip teşekkür etti. Sorun düzelmişti bende gereken sohbeti ve arkadaşlığı artık yakalamıştım..

adam hikayenin sonunda şizofren çıkıyor beyler.