sosyal fobi ve dehb'nin zirvesindeyim. hiçbir şey şeyden zevk alamıyorum bazen biri bana birşey dediğinde farkında olmadan 4-5 saniye yüzüne bakıyorum. yerli yersiz patlıyorum, aniden sinirleniyorum, bilgisayar dışında hiçbir şeyden mutlu olamıyorum reele döndüğümde sıkıntılı, gergin, kavgacı, dikkatsiz biri haline geliyorum. yaptığım işleri hep yarım bırakırım. eleştirilmekten nefret ederim. bunları niye yazıyosun demeyin giberim belanızı amk içimde mi kalsın lan yardım edin.

şimdi zor bela dışarı çıKıtım diyelim. Böyle yürüken dümdüz gidiyorum, sura ifadem hep aynı somurtgani gergin, yemin ediyorum yanımda bomba patlasa ciddi bi zararım yoksa. tepki vermem dümdüz giderim yani öyle bi malım.

Yanımda biri var diyelim bi yere gidiyoruz ben öndeyim. Bana sesleniyo. Ben seslendiğin farkındayım ama o an kendimi kontrol edemiyorum 3-4 saniye bakmıyorum yürüyorum hala. Sonra birden deli gibmiş gibi bakıyorum. 0.25 saniyede kafamı 180 derece çeviriyorum öyle söyliyim ve bunu yaparken farkında olmuyorum. yan yana yürürken yanımdakini çarpıyorum. yolda yürürken araba gibi hissediyorum böyle sağa sola kırıyorum kendimi aniden frene basıyorum, bazen farkında olmadan araba sesi çıkartoyorum, önümdekilere işaret yapıyorum yol ver diye. sinyal veriyom amk hahah

Hani korku ve heyecan duyguları var ya işte bunlar bende yok daha doğrusu ben bu ikisini yok etmeye çalışıyorum.

Okulda bir günümü anlatayım. Sabah zevksiz bi şekilde uyanır acaba ne mallık yapıcam niye düşünürüm. sınıfa girdiğim gibi yüzüme sıraya gömerim sonra, ders başladığında zor bela kalkarım. derste farklı şeyler yaparım. genelde oyun, film tarzı ya da anksiyetenin yarattığı saçma düşünceler oluyor. Tarih dersine farklı bir ilgim var tabii. Tenefüslerde mal gibi oturuyorum sadece dışarı çıkmak istemiyorum çünkü herkes genelde ters ters bana bakar ya da ben onlara bakarım. demiştim yani kendim haricinde hiç bir şey gibimde olmuyo selam bile vermem kimseye dış dünyadan bağımsız yaşıyorum amk düşüncelerim ve ben.

benim çok sevdiğim kardeşim diyebilceğim bir arkadaşım geçenlerde bana dediğini söylyorum.
"bak ben seini çok seviyorum, sen benim sevdiğim birisin. ama son 2 senede çok değiştin, robot gibi yaşıyosun, ben seni sosyalleştirmeye çalışıyorum ama sen beni rezil ediyosun. eskiden senle çok eğlenirdim ama artık zevk vermiyorusun"

neden böyle ruh hastası bi bin olduğumu düşündüm bi kaç kere. en büyük neden bilgisayar.
en baştan anlatıyorum şimdi size:

Ben eskiden herkesle çok iyi anlaşırdım, az çok eğlenmesini bilen birisiydim, güzel şakalar yapardım. ayrıca ilkokulda sınıf birincisiydim. herkes benden çok umutluydum yok tıp okur, savcı olur falan diye. Sonra bilgisayara sardım kendimi her şey o zaman başladı. hayatımı gibti o alet.
Derslerimde bi düşüş yaşadım önce derslerim başarısızlığım ve o zaman ki dikkatsizliğim yüzünden beni terapiste zütürdüler sonrasında inanılmaz bir ders başarısı elde ettim. ama ilacı kullanıdığım (Strattera)6 aylık dönem boyunca insanlardan soğudum, kimseyle konuşmamaya başladım, kibirlendim birde 3 ay yaz tatili girince yürümeyi unuttum nerdeyse. her o yıl bitti benim için. liseye başladığım sene yani. okulun ilk günü kollarımı hiç hareketten robot yürüşümü yaptığımı hatırlıyorum, kendimi inanılmaz kasıyorum yani sonradan farkına vardım. sonra sınıfı buldum oturdum en arkaya hocolar falan geldin herkes arkadaş olmaya çalışıyo ben oturıyorum sadece. allah vergisi tipimden dolayı hep kızları yanıma çekmişimdir. hatta beni hayranlıkla izledikleri görüyorum ama bunlar sadece yeni tanıştığım kızlarla oluyor. sonrasında benim sosyal fobili bin olduğumu anlayınca umursamıyorum beni tabii amk. mesela şey diyolar. "çok eğlenceli birine benziyosun ama neden hiç gülmüyosun" "sen neden böylesin" "bir şeye mi üzülüyorusun" sonra tersleyince kavga ediyoruz.

beyler tam bir ergen bin gibi yazdığımı biliyorum ama kusura bakmayın içime döktüm sadece. anlayışla karşılayın biraz. illaki benim gibi olanlarınız vardır. yol gösterin bana. artık düzelir miyim bilmiyorum.