Hiç bir şeye istek duymamak ama diğer türlü hayatın çekilmez o boşluk hissini tatmak istememek. Ufak bir çelişki yaratıyor. O boşluk bazen o kadar büyüyüp beni içine alıyor ki yüzüm ekşiyor, gözlerim kızarıyor ve bir damla yaş akmıyor.. akmıyor. Belki ağlayabilsem rahatlardım ama ağlayamayacak kadar kurudu kalbim sanırım.
Bütün hayatın ticarethane olması. insanlar hiç aldırış etmiyorlar buna, çünkü hep hayal ettikleri en tepeye çıkmak. Beni çekmiyor bu oyunlar. Bazen intihar edeyim ve göreyim diyorum ne oluyor bakalım ?
O boşluğun yarattığı acı bazen öyle bir hal alıyor ki acı eşiğimi aşmasını diliyorum vee.. hiç bir zaman bu olmuyor. Sebepsiz yere yok olmak istiyorum.
Kalabalıklarda bunları bazen unutuyorum, bi bakıma düşünmediğim zamanlar. Rol yapıyorum. Yoksa biliyorum deliliğimi onlarda ilan edecek. Bir yerlere kapatılmak istemiyorum.
Durmak istiyorum.. sadece durmak.
Boş boş bakmak istiyorum.
Hayatın kapımı çalmasını istemiyorum, sessizlik birazda.
Ama her defasında bir gürültüyle kaldırıyor yatağımdan beni.
"insansın çalış!" Diyor.

Gothe gibi iki kere de gelmek istemiyorum hayata, tek sefer ve bi gemide dalgalanan okyanusun sesini duyarken kitap okumak istiyorum.

Sonra hepsine ulaşacağım zaman tatminsiz hissedeceğimi biliyorum.. Kendi kendimi yiyor, çürütüyorum.

Bazen cebimdeki son parayla istediğim bir şehre gitmeliymişim gibi hissediyorum. Korkuyorum.. ne olur ?

takunu çıkartmadan yaşamak, şöyle 35ime kadar, belki daha kısa.

Hayatı bekliyorum.. ama çabasızca, ne sabırlı ne sabırsız, sadece duruyorum. Ne getireceğini bekliyorum.

Zaten sonu belli olan bi oyunda, bende ölmek için yaşıyorum. Bu da hiç bir amaca tutunamamın sebebi, biliyorum.

Kendi kendimi sabote ediyorum. Zirveyi yaşarken en dibi istiyorum.

Biraz da kendi kendimin düşmanıyım sanki. Ama kendimi seviyorum yanlış anlaşılmasın.

Sadece beni peşinden sürükleyecek bi amacım olsa bu bütün süreci unuturum ama ona ulaştığımda yine bir boşluk ve tekrar aynı süreç.

Bu yüzden her şeyi bıraktım. Ne çabalıyorum ne de tam anlamıyla yaşadığımı hissediyorum.

Bazı ezberlenmiş hareketler ve bazı sözler sadece:
-Kapımın kilidini açıyorum
-Bir kahve istiyorum
-Su istiyorum

Ne teşekkür ediyorum ne de rica başka kelimeler eklemeyi zahmetli buluyorum.

Şimdilik sadece biraz sabırla devam ediyorum rol yaparak yaşamaya. O ince bir iplik gibi olan sabrımda yakında kopacak gibi hissediyorum.
Sonrası ? Hiç bir fikrim yok..