Tabi ailemin bu hali beni gülmeye, eğlemmeye muhtaç etmiş belki de sırf bu yüzden arkadaş edinmeye daha çok çalışmışımdır kim bilir. Mahalledekiler beni genelde dövmek için bigibletimin arkasından kovalarlardı.Bir torba dolusu oyuncağımı çalan kişiyi biliyordum ama kendisi hiç bunu belli etmiyor sanki hepsi kendisininmiş gibi davranıyordu.Gel gör ki ilkokula geçtiğimde hala en yakın arkadaşım olan kişiyle tanıştım. Birimize uğraşmaya kalkışsalar ya ben yada o bi şekilde karşı koyuyorduk. Birnevi birbirimizi koruyorduk işte hala gavarasını yapıp eğleniriz arada sırada.Ama asla öğretmenimizden kurtaramazdık birbirimizi. Kendisini hala gaddar biri olarak görsemde ölüm haberini aldığımda istediysemde ağlayamadım uğraştım olmadı. Kendisi aynı zamanda kardeşimede öğretmenlik yapmış meme kanseri bir insandı. Genelde aşırı sinirli olur sinirlendiğinde ise ne yapacağı hiç ama hiç belli olmazdı. Beni sürekli döver, azarlar ağlatırdı... Mesela bi anımı hatırlıyorum sırf bahçede topa rastgele vurup birinin balkonuna kaçtı diye dövmekten beter etmişti.Bi keresinde de sınıftan birisi bana iftira attığı için dövmüştü. Sınıf arkadaşım vardı bi tane.El yazısı çok kötü diye defterini yırtıp çöpe fırlatmıştı. Bazen sınıfın ortasında çocuğu kovalardı dövmek için. Rüyalarımda bile görüyordum yani dövüyodu beni işte.Bu sadece kötü özelliklerinden birkaçı anlattığım.Öğretmen olduğu için öğrencilerini daha büyük yerlere taşıma gayreti ağızları açık bırakacak düzeydeydi.Çalışkan öğrencileri daha iyi yapabilmek için özel dersler verirdi ama aptal, çalışmayan öğrencileri hep arkada bırakırdı.O zamanlar matematiğim iyiydi beni bununla överdi sadece. Bide çok güzel sarılıyomuşum ona öyle derdi hep. Beni ne kadar döverse dövsün azarlasada benim ikinci annem gibiydi güzel kadın. Keşke beni boşuna dövmeseydin be neyse umarım öldüğünde benim hakkımdaki her şeyi öğrenmiştir. Belki de gözyaşları cehenmem ateşini söndürmeye yetmiştir kim bilir.

Ortaokula geçtiğimde ise her şey bambaşkaydı. Zaten yeni açılmış bir okul olduğu için az kişi vardı. Adını vermek istemediğim bi arkadaşım sayesinde sınıfa çabucak kaynaşmış herkesle tek tek dost olmuştum. Okula köylerden çok öğrenci gelirdi.Bi taneside bizim sınıftaydı işte. Benim aptal, canım,mükemmel arkadaşım. Kendisi genelde dersleri pek takmaz daha çok bana arka sırada arkamdan masaj yapardı. Tenefüslerde yanımızdaki lisedeki kızların önüne yatar ablaa ablaa diye bağırırdı. Hala hatırlıyorum gülmekten ölmüştüm o gün çok güzeldi.Bi keresinde de kediyi çöpe atmıştı. Hangi akılla yapmıştı hala anlamıyorum. Bizim 4 5 kişilik bi tayfamız vardı.Her taku yerdik birlikte.Ne yapıyorsak hep beraber yapardık.Ben derdim beyler denize gidelim hava açık okul sonrası diye gidip yüzerdik şubatın başında.Buz gibi suda 5 10 dakika en fazla yüzer dışarıdaki insanlar bizi seyrederdi.Öğretmenin karşısında şu çilli bom u söylerdik bağıra bağıra. Kadın bizi müdüre şikayet etmişti noldu sonrasında bilmiyorum. Ergenliğe ilk defa girmenin hazzıyla sürekli kavga ederdik birbirimizle. Aniden patlayıp aniden sakinleşirdik. Sırf bu kavgalar yüzünden en yakın dostlarımdan birisi burnumu kırmıştı.Onu hiç suçlamadım tabiki bu yaptığı için. Geceleri kendimle gurur duyardım ulan bende dövüşebiliyormuşum korkmadan diye.Şimdi öğrendim ki kediyi çöpe atan arkadaşım okulundan kovulmuş sigaraya alkole başlamış iş arayışında imiş. Hayat senin gibi komik bi insana bunu yapıyorsa bize neler yapmaz be kanka.

Okumadim, uzun yazdigina gore haklisin suku

Aslında kendimi hep büyük görmek istedim.Hep etrafımdakiler gülsün, eğlensin,mutlu olsunlar istedim. Genelde hep kendimi düşünürdüm ilk başta. Mesela yaptıklarım birilerinide etkiliyorsa hiç umursamazdım. Kendimle ilk tanıştığım zaman sanırım lise zamanlarıydı. Farklı yerlerden birçok öğrenci vardı yine. Köylerden pansiyonda kalmak için bu okulu tercih edenler çoğunluktaydı.ilk başlarda sınıfta pek beğenilmemiştim ayrı kalmışlardı benden hep. çok umursancak bi durum yoktu tabikide ben de gücenmiştim işte.O zamanlar basketbola başlamıştım zaten yaşıtlarıma göre biraz uzun boyluydum. Haftasonları antrenmanlarımı yapar haftaiçi ise derslerime bakardım.1 2 yıl sonra antrenör beni il takımına almıştı fakat ben yetersizdim işte korkuyordum.ilk o zaman acınası biri olduğumu farketmiştim. Sürekli gülüp eğlenmeye çalışan ben mutlu olabilmek için uğraşan kişi acınası bi haldeydi. işte farkettim ki bütün bu şeyleri sadece gülünç durumumu bastırabilmek için yapıyormuşum. Daha küçücük halimde ailemle başlamış olan çirkin durumum öğretmenim ile birlikte daha da artmış ortaokulda ise beraber eğlendiğim kardeşimin bu hale gelmesi beni mahvetmiş lisede ise ilk defa yetersizlik ile karşılaşıp daha sonraki olaylarda kendimden nefret etmemle son bulmuştur.

gibSELER OKUMAM

Ortada o kadar çok atladığım şey varki bütün olayı paramparça ediyor.Bu zamana kadar yaşadığım, yaşattığım her şey dönüp dolaşıp hep beni kötü tarafımdan vurmuş ben kendimi mutlu hissederken aslında hep tam tersi oluyormuş. Sürekli eski yaşantımı özleyip keşke hala ortaokullu olsam. Keşke böyle olacağını bilseydim de yapmasaydım diyorum.Her şeye en baştan başlamak istiyorum hep. Hayatımdaki sayfaların hepsini kopartıp yakmak istiyorum.

Ama anlarsınız ki hayatımızda hala olmasada bizi biz yapan kişilere, olaylara hep minnettar olmalısınız.Her zaman daha iyisi olabilecekken daha mükemmel bir hayat yaşayabilecekken neden olmadığına yakınır, sürekli her gece her gece ağlardım. Genelde zorbalığa uğramış, hayalleri suya düşmüş, kendisine asla bırakmayacağını söyleyen kadın tarafından terk edilmiş sefil birisiyim. Bunları yaşadığım için sefil, zavallı değil;sefil, zavallı olduğum için bunları yaşadım ben hep. Diğer insanların benim gibi olmasını istemedim hiç ama özümüzde hepimiz böyleyiz. istediğimiz kadar uğraşalım, istediğimiz kadar çabalayalım ama asla özümüzdeki kişiden ayrı kalamayız.Ben hala ağlıyorum. Bütün bunları yazarken kendimi ağlamamak için zor tutuyorum.Bu olaylar bütününü yaşarken keşke bir an durup düşünseydim.Ben ne kadar sefil, zavallı ve acınası bir insanım.Bu kadar şey yaşanırken hala kendimi düşünmek yerine başkalarını düşünmüş, onları benden daha yukarıya koymuş birisi olarak kendimden nefret ediyorum.

Belki ailem kavga etmese birbirlerinin boğazına dalacak kadar, belki öğretmenim beni sürekli dövmese, belki ortaokuldaki arkadaşlarımla çok mükemmel bi ilişkim olmasa, belki lisede antrenörüm tarafından takımdan atılmayıp bana sahip çıksa yada anlatamadığım istesemde olay yaşamasam ben ben olmazdım abi.Her gittiğim yerde şuan sevilip saygı duyulan birisi olmazdım.Şuan aşırı ağlamak istiyorum nedense neyse. Sırf bu yüzden yaşadığım olaylara ne kadar sövsemde ne kadar nefret etsemde her gece Allah'a şükrettim bana bunları yaşattığı için.Ne kadar kötü yada güzel olay yaşadıysam yaşayayım hepsi beni daha da yüceltti. Kendimden aşırı nefret ettim aşırı. Bütün doğru parçalara sahip olup asla birleştiremediğim için. Yaşanılabilecek daha nice mükemmel olay varken yaşamayıp yaşayamadığım için.

Kimse okumak istemedi anlıyorum bu yazdıklarımı.Ben sadece biraz olsun içimi dökmek istedim. Anlatmadığım şeyleri daha sonradan yazarım isteyen okur isteyen belki ders çıkarır. Lütfen size yalvarıyorum yaşadığınız benden kötü yada sahip olduğunuz kötü özelliklere üzülmeyin. Sizi bırakıp giden insanlar, size zamanında berbat bir hayat yaşatan insanlara minnettar kalın. Zaman geçtiğinde içinizde tabiki kin tutabilirsiniz ama bilinki onlar böyle olmasa siz böyle olmazdınız.iyi yada kötü bi şekilde. Hepimiz bu hayatta acınasıyız. Hepimiz istisnasız. Yeterki siz bu hayat maratonunda koşmaya devam edin. Size yardımı dokunacak çok çok fazla insan var. Hayat sadece sizi bekliyor yüzünüze gülmek için dostlarım.

Buraya kadar gelip okuduysan sana çok teşekkür ederim birnevi sende benim hayatıma bir şekilde tanıklık ettin. iyiki varsın.