anlatacağım beyler. inanılmaz yazmamın sebebi başlık sıkıntısı bu arada. Kitap olarak yazmayı düşündüğüm hikayemi anlatacağım. Fakat önce rezleri göreyim ki boşa anlatmayayım.

Saat 00:00'da başlayacağım o arada up ve rezerveler gelsin. Saatleri geri almadıysanız dikkat edin

Şu anda 20 yaşındayım. istanbul'da özel bir üniversitede okuyorum. Buraya geldiğim il istanbul'a nazaran çok ufak.Ama tanınabileceğim için şehir ismini vermeyeceğim.Şimdi olaya en başından başlıyorum.

Hayat benim için çok değişik bir hal aldı beyler. Klagib fakir edebiyatı yapmayacağım çünkü değil. Sene 1996 falan.Bir göldeyiz.Ben, annem ve babam. Saniye saniye birleştirdiğimde sadece etrafı ve ailemi betimleyebilirim size. Konuşmalara dair hiç bir güvencem yok. Hafif puslu üstlerimizde kalın giysiler var. Babamın Türkçe konuşmadığını hatırlıyorum. Hangi dil olduğuna dair hiç bir fikrim yok. Annem ise sadece bakıyordu. Kavga ediyorlardı.Bir iskeleye yaklaşırken suyun içinde buldum kendimi. Gözlerimi açtığımda kapkaranlık bir odadaydım.

Buradan sonra hatırladıklarımda bu insanları asla göremedim.Bu saatten sonra kaptan bir babanın,bir köy kadının oğullarıydım.6 yaşına kadar sadece çekildiğim fotoğrafları hatırlıyorum. Hala baktığımda yaşamış gibi olurum. Daha sonra bir şey farkettim. Annem dediğim kadının hiç hamileyken fotoğrafı yoktu. Herkesin ultrason fotoğrafı varken benim neden yoktu? Yada 40 günlükken sanırım mevlüt okunur.O fotoğrafım hiç yoktu. Bunları sorgulamamı sağlayan şeyler oldu tabiki.

Anasınıfına gitme yaşım gelmişti. Kaptan olduğu için babamı çok az görüyordum.Her geldiğinde şiddet gösteriyordu anneme. Alkollü gelip günlerce uyuduğunu bilirim. Beraber her vakit geçirdiğimizde "bizimle mutlu musun?","istediğin bir şeyler var mı?" gibi sorularla karşılaşıyordum.O zamanlar anlam veremesem de saf gibi evet diyordum.Bu adam yüzünden iğrenç bir çocukluk geçirmiştim. Okul çıkışları 86 model fıstık yeşili mercedes ile beni alır sahilde gezdirir, hamburger yedirir ve eve bırakırdı.Bir çocuk için çok havalı şeyler bunlar. Sonra bir daha görmezdim.Hep böyle olurdu. Bütün çocuklar bu duruma imrenirdi.

Bir gün yine babam beni okuldan aldı dışarıda gezdirdi, yedirdi.Tabi sürekli yemekten tombik bir şey olmuştum. Yarın doktora gideceğiz dedi. Korkmamam için o gece evde kaldı. Daha sonra 1 hafta boyunca bizimleydi.Her gün yine aynı sorular gelmeye başladı "bizimle mutlu musun?" tarzı.1 hafta sonra mahkemeye çıktık beyler. Sanıkların durduğu korkuluk var ya orada duruyorum. Hakim de bana aynı soruları sormaya başladı. Ailemin sorduğu soruların aynısıydı.Önünde birisi not alıyordu.Şu yaz kızım muhabbeti.Bir de benim sol tarafımda bir kadın bir adam notlar alıyordu.Bir tanesi anneme gülümsedi. Sonra beni dışarı çıkardılar.Bir kadın beni odaya zütürdü. Hiç unutmam pokemon açmıştı. Elime de bayram çikolatalarından verdi.Bir süre bekledim çıktık gittik.Bu soruları asla duymadım bir daha.

Bunun üzerinden 3 4 yıl geçti beyler.Bir kız vardı adını vermiyorum yine. Anasınıfında aynı sınıftaydık. Annem bazen çıkışta beni bir binaya zütürür orada oyunlar oynardım diğer çocuklarla bu kız da oradaydı. Yıllar sonra öğrendim ki rehabilitasyon merkeziymiş. Anlam veremedim tabiki. Yıllar sonra annem ağzından kaçıracaktı bu noktayı. Neyse 4 yıl sonra annem ile oranın önünden geçiyoruz."Artık beni buraya getirmiyorsun neden?"O da "Artık büyüdün." tarzı bir şeyler saçmaladı. Sonrasını hatırlamıyorum.

Birde kuzenlerim var.Şu çekildiğimi hatırladığım fotoğrafların hepsi onlarla. Benden yaşça büyükler. Biri kız biri erkek. Kız olan 3 4 yıl önce nişanlandı. Kaderin cilvesine bakın ki nişanlandığı adam o rehabilitasyon merkezinden özel güvenlik.Ne zaman onun iş muhabbeti açılsa annem kapatmaya çalışır. işgillendim.Bir gün adamı takip ettiğimde ne göreyim? Yıllar önce anasınıfında olan kız ile dışarıda oturuyor. Takip ettim. Lisedeyim o dönemler. Kovalaklıkta sınır yok. Kız ile yürüdüler bir apartmana girdiler. Ablama söylemedim başta.Çünkü daha önemli konular vardı. Ablam dediğim kuzenim bu arada. ikinci üçüncü buluşma derken bu sefer yanlarına gittim oturdum. Dedim anlatın. Adam dedi yeğenim neyi anlatalım saçmalama. Tribe girmişim meğer onun kuzeniymiş kız.

Baya komik duruma düştüm benimle dalga geçtiler. Sonra o kızı evine bıraktık. Evlatlık olduğumu biliyordum ve bir yerden öğrenmem gerekiyordu. Sonuç olarak bu adamı ablama babam bulmuştu.O kızın evlatlık olduğu blöfünü attım.Şaşırdı ve inkar etmedi.O an anladım evlatlık olduğumu.Her şey tamamen oturmuştu artık."Sen nereden biliyorsun dedi?" aynı anasınıfınındaydık dedim geçiştirdim.

Bu arada biraz da babamdan bahsedeyim. Geçen zaman içinde babam aynı şerefsiz tavırlarına devam etti. Uzun yol kaptanı olduğu için geldiğinde resmen bize çektiriyordu.Öyle bir geçer zaman ki ali kaptan desek yanlış olmaz. Bire bir aynısı. Kumar,alkol,pis işler ne ararsanız bunda. Amcam intihar edene kadar böyle devam etti. Amcam emekli öğretmendi. Zorunlu emeklilik. Annem ile onun sayesinde tanışmışlar. Amcamın öğretmenlik yaptığı köye giden genç bir kaptanın köylü kızlarını tavlaması. Tabi o zamanlar büyük taşak kaptanlık. Civar köylerden gelirlermiş babamı dinlemeye.Bu da bi tak varmış gibi anlatırmış. Amcam kumar borçları yüzünden intihar edince ki zaten kanserdi elbet ölecekti.. intihar edince bu da emekli oldu.Pek bi alakası var mı bilmiyorum. Yüklü bir emekli parası aldı. Hepsini batırdı. Sadece gayrimenkuller kaldı elinde. Devlet okulunda okuduğum için pek sıkıntı olmuyordu ama eskisi gibi rahat değildik. Uzun bir süre böyle devam etti.

Küçükken kilo aldığım dönemi aşmam için doktor spora yönlendirmişti. Basketbol.5. sınıfa kadar oynadım.O kadrodan 3 kişi şuan profesyonel basketbolcu. Babam zorla bıraktırmıştı. Basketbol oynarken kendimi o kadar özgür hissediyordum ki.Bir yandan da yüzme kursuna gidiyordum. Bana sormadan yüzmeyi tercih etti.O zamanlar bizim şehirde kapalı havuz olmadığı için yazları yüzüp kışları dana gibi yatıyordum.Bir gibime faydası olmuyordu. Sonra gizli gizli basketbola gitmeye başladım. Erkek kuzenimin sayesinde. Liseye kadar böyle devam etti.

Lisede birden boy atınca dikkat çektim. Allah için tipim iyidir. Basketbol da var. Karizma tavan kıç kadar şehirde. Konuşmadığım karı kız yok. Hepsi yazıyor. Gerçekten zütüm kalkıktı bunu itiraf etmeliyim. Bambaşka bir yapay çevrem oluşmuştu ve ailemden kopmuştum.Şehrimizin ileri gelen liselerinden birini kazanmıştım o zamanlar her lise anadolu değildi şimdiki gibi. Efsane bir basketbol takımı vardı.Hep hayalim orada oynamaktı o da oldu çok şükür. Düşünün orta okuldan son derece havalı ayrılıyorsunuz tüm herkes sizi tanıyor ve maçlarını bütün öğrencilerin izlediği takımın oyuncusu oluyorsunuz. Daha güzel ne olabilirdi.

Bu arada şuan hayatımın gidişatı bölümünündeyim birazdan eski konuya döneceğim.

Lise 1 2 çok rahat geçti hala kızlarla haşır neşirim.8. sınıfta tanıştığım kız ile aynı sınıftayım. Kızı hiç istemiyorum ama o zamanlar benden ufak koca memeli bir hatuna takmıştım.Bu kızla sadece dalga geçip millete rezil ediyordum. Sebebi 8. sınıfta beni züt etmişti ayrılıp.Öyle böyle geçti yıllar. Geldik lise 3 e.Başka bir sevgilim var bu sırada hala diğer kızlar gelip gidiyor ama bununla düzenli. Hafta içleri okkul yakın olduğu için düzenliyle takılıp hafta sonları aynı sınıfa düştüğümüz eski sevgilime yazıyordum.Çocukluk işte.Sms atıp dururduk bütün gün herkese.O zamanlar da kontör vardı.Ne günlerdi.

Lise 3 e geldiğimde hayatım bambaşka bir yola girdi.. Derslerle alakam yoktu. Ailemle de aram olmadığı için kafama göre yaşıyordum. insanlara sürekli yalan söyleyip, sadece eğleniyordum. Komik olmak için insanları itin zütüne sokuyordum. Anlayacağınız iğrenç bir insan olmuştum.Ama spordan dolayı ne sigaram ne alkolüm vardı. Basketbolum iyiden iyide gelişmişti. Bölgede insanların dikkatini çekmeye başlamıştım. Aynı zamanda bizden küçük takımların antrenmanlarına girip antranöre yardımcı oluyordum. Varım yoğum basketbol olmuştu ve tek hayalim besyo okuyup basketbol oynamaktı. Hayatın bu kadar basit olduğunu düşünmüştüm. Daha sonra bel fıtığı illeti ile tanıştım.Tam her şeyin zirvesindeyken daha ilere gidebilecekken antrenmanda kasılmalara başladım. Ağlayarak sürünüyordum yerlerde.Ama acıdan değil sadece hırstan. Başarabildiğim,tek güvencem olan şeyi artık başaramamak. Elimde olmayan sebeplerden dolayı uzaklaşmak koyacaktı. Derslerim de kötüydü zaten okula uğramadığım için.O sıralar büyük bir takım ile alt yapı sözleşmesi imzalayacaktım.Bu sağlık sorunumdan dolayı olmadı. işte o an dünyam başıma yıkıldı. Artık hiç bir dayanağım kalmamıştı.

Benimle hiç bir zaman ilgilenmeye ailem bu sefer ilgilenme kararı alıp artık basketbol oynayamayacağımı söylediler. Gerçekten bu bir engeldi. Oynayamıyordum bir süre sonra kasılıyordum. Küçük olduğum için ameliyat olamıyordum ki zaten kuyruk sokumundaydı tam. Baya tehlikeli bir yer. Felç kalma riski vardı. Ameliyat olmadım. Sonra bambaşka bir kapı açıldı. Madem bu sakatlık benim basketbol oynamama engel. Bende engelli kardeşlerim, abilerimle oynamaya karar verdim. Tekerlekli sandalye basketbolu tam aradığım şeydi.

Öncelikle şunu söylemeliyim. Herkes bilir şu lafı herkes bir engelli adayıdır. Kesinlikle öyle.O insanlarda çok şey öğrendim. Bahsetmiştim az önce. Tabiri caiz ise popiydim. insanlar ise bunun benim itibarımı zedeleyeceğini düşündüler. Hemen gittim heyet raporu aldım. Yanlış hatırlamıyorsam yüzde 11 engel raporu geldi. Hemen başvurduk kabul ettiler.Şehrimizde bulunduğu için takım hemen başladım oynamaya.Önceden basketbol altyapım olduğu için çok rahat gelmişti.Çok yavaş kalıyordum belki ama her attığım giriyordu. Alışmıştım artık.O sezon takım bir üst lige çıktı. Araştırırsanız görürsünüz milli takımda normale göre yaşlı oyuncular oynar. Bunun sebebi çok fazla tekerlekli sandalye basketbol oyuncusunun bulunmamasıdır.Bu yüzden genç milli takıma çağrıldım. Maç başı en az 15 sayı 10 rebaund sallıyordum. Tabi kaçırmak istemediler. isim vermeyeceğim yine.O dönemin Haccettepe Üniversitesinde prof. doktor bir bayan vardı.Bu raporları falan düzenleyip yolluyor falan. Spor hekimi diye geçiyor kendileri. Milli takım kampına gitmeme bir gün kala kadın iptal etti bütün evraklarımı. Uluslararası alanda kabul edilemeyeceği için gereksiz görmüş ve Türkiye'de faal olarak tekerlekli sandalye basketbolunu oynamama izin vermemişti.

Hayatım tekrar tak yoluna girmişti. Artık yapabileceğim hiç bir şey kalmamıştı.Bu arada lise son sınıfa gelmiştim.O 8. sınıfta ki hatun ile hala aynı sınıftaydık ve artık sevgiliydik. Elimde tek bir çare kalmıştı.Son senemde gibe gibe çalışıp adam akıllı bir yer kazanacaktım.Son sene tedavi olup basketbola geri dönmüştüm ama bir şeye yaramamıştı. Eski yerel takımımım emektar, tecrübeli oyuncusuydum.Bir sene öyle böyle geçti. Yıllarca alıştığım için düzgün bir yer kazanamadım. Vasat bir sezon geçirdim.Bu arada o kızla devam etti ve bağlandım. istanbul'da başarılı bir yer kazandı.Bu şehirde öyle kötü anılarım vardı ki kurtulmam gerekiyordu.

Geçen zamanda babam mali durumları düzeltti. Tekrar eskisi gibiydik.Tek bir beklentim ve çarem vardı.Özel üniversite. Haklarını ödeyemem paşalar gibi okutuyorlar şuan. Neyse geldik istanbul'a.Sevgilimle aynı şehirdeydik. Artık bambaşka bir hayat başlamıştı benim için.ilk sene öğrenci klasiği yurda yerleştim. Beşiktaş Çarşı'da bir yurtta kalıyordum. Bilenler bilir gecesi gündüzü bir sürekli hareketli yerlerden biridir. Burası bana çok şey kattı.ilk sene hazırlık okuyacaktım. ingilizce iyiydi ama ileri düzeyde değildi.3. kurdan başladım. Maalesef huylu huyundan vazgeçmedi. Okula gitmedim doğru düzgün. Sürekli devamsızlıktan kalıyordum.Bu yüzden sevgilimle aram bozuldu. Onun da istanbul'a gelmesiyle biraz gözü açıldı ve ayrıldık.Bu arada kız arkadaşımın maddi durumu çok iyidir bir sürü alanda şirketleri var yedi sülalesinin sırtı yere gelmez.O yüzden rahat ve zor bir kızdı. Bana itibar etmek zorunda değildi. Eski popi günlerim artık yoktu ve istanbul'da bana bir şey kazandırmazdı.