Arkadaşlar meraba. Yaşım 21. Yazacaklarıma çoğunuz gülüp geçicek, ciddiye bile almayacak. Fakat burada anlatıcaklarımın hepsi kaybolmuş bir Çocukluğun hikayesi. Hayatım boyunca dışlandım. Aslında çocukluğum çok güzel geçmişti, güzel bir bahçemiz vardı 5 6 tane de arkadaşım. Yaz aylarında bütün gün bahçede oyun oynar , kelebek yakalamaya çalışırdık. Arada annem pencereden ekmek arası ve limonata verirdi bizlere. Hava karardığında saklambaç oynar, geceye renk katan ateş böceklerini yakalar,çimenlerin üstünde bulutsuz gökyüzünde yıldızlarımı seçerdik en parlak olan annemin yıldızıydı. Oysa hep benim olmasını isterdim, annem ise birgün senin olacak derdi.Çocukluğun verdiği bilinçsizlik ile mışıl mışıl uyurduk. Aklımda ne bir kaygı , ne bir umutsuzluk vardı.

https://www.youtube.com/watch?v=s-5yC_XbHV8

7 yaşından sonra sarmadı hayat. Babam o gece ağlayarak gelmişti. Ev çok kalabalıktı, ters birşeyler vardı annemi bulamıyorduk bir türlü. Babannem başımı okşayarak melek olduğunu söylemişti gözleri doluydu fakat ağlamıyordu. Babanne bu iyi birşey değilmi neden üzgünsün demiştim, tutamadı kendini hıçkıra hıçkıra ağlamaya başlamıştı. Annemi , her zaman çilek kokulu elleriyle evin içinde gülen o meleği bir trafik canavarı almıştı bizden. Hem de doğduğu gün. Tanrı'nın kibirine kurban gitmişti belki kim bilir , bu kadar mutlu olmamızı kıskanmıştı sanırım. Peki kim limonata hazırlıyacaktı bize şimdi? Hasta olduğunda bile gülümseyen , her akşam hikaye kitabı okuyan o masum melek neden terketmişti bizi? Hep 6 yaşında kalamazmıydım , ben razıydım buna , büyümek istememiştim ki ben.

Bugün annemin doğum günü. Aynı bahçede, aynı çimenlerin üzerinde annemin yıldızına bakarak geçiricem bu geceyi biliyorum o da yıldızın üstünden el sallıyor bana...