solumla vurdum babaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa

-solunla vur şu topa!
-solumla vurdum zaten baba.
-ben kör müyüm? bir de utanmadan solumla vurdum diyorsun.
-ama baba sağıma gelmişti.
-sus! hala yalan konuşuyor. ben topu attığım yeri bilmiyorum sanki. cin olmadan şeytan çarpmaya mı çalışıyorsun sen? topu soluna doğru atıyorum, sen sağın dışıyla vuruyorsun. onu da nerden öğrendiysen.
-ama baba solumla vurunca kötü gidiyor top.
-vurmasını bilmediğinden. sana elli kere gösterdim. hala vuramıyorsun.
-ama baba ben solak değilim ki!
-solak değilsen sol ayağında mı yok?
-vaar.
-kullan o zaman onu.
-tamam baba.

ankara’da o gün maç yoktu. çünkü maç olsa bu ikili sabah erkenden 19 mayıs’a koşmuş olurlardı. maçlar o zamanlar öğleyin oynanırdı.

i̇ki kere seviniyordu yusuf. hem taraftar olarak hem de futbolcu olarak. kutlamalar sevinç gözyaşları stada uzunca bir süre devam etti. futbolcular tek tek alkışlandı. şampiyonluğa emek veren herkesi taraftar bağrına bastı. ülkenin dört bir yanında beşiktaşlılar sokağa aktı. staddan çıkan futbolcular ise bir gece kulübünde aldılar soluğu. tüm kanallar canlı yayınla eğlenceyi ekranlara taşıdı.

şimdi eğlencenin doruğa çıktığı gece kulübünde bulunan arkadaşımız onur’a bağlanıyoruz. evet onur. gördüğümüz kadarıyla orada müthiş bir coşku var. bize orada olup bitenleri anlatır mısın?
-gerçekten de burada coşkudan öte şeyler var. ligin bitimine 1 hafta kala şampiyonluğunu ilan eden futbolcular, teknik kadro ve yönetim zafer sarhoşu olmuş durumda. herkes burada ama bir tek ekgib var. o da bu gecenin kahramanı yusuf. yöneticilere sorduğumuzda yusuf’un kendilerinden izin aldığını, çok daha önemli bir işinin olduğunu söylediler…

çok daha önemli bir iş? evet. yusuf babasının yanına gidiyordu. beşiktaş aşığı olan rasim bey, oğlunun da formasını giydiği takımının şampiyonluk maçına gelmemişti. şimdi yusuf o’na gidiyordu. arabasında dinlediği radyodan arkadaşlarının eğlencenin doruğunda olduğunu öğrenmişti. sonra hafif müzik yayını başladı. sesi biraz daha açtı. arabada yalnızdı ama yine de ağladığını gizlemeye çalışıyordu. çünkü ‘erkek adam ağlamazdı’.

92-93 sezonunda,
2 takım şampiyonluk yolunda,
hatırlayın ne oldu ankara'da,
8-0'u unutmaa!
unutmadık, unutmiycaz,
cimbombomun dıbına koyacaz!

2 saat sonra ankara sınırına girmişti. şehir çoktan uyumuştu. rasim bey şehrin biraz dışındaydı. çok komşusu vardı. hatta şehrin en kalabalık yeri belki de o’nun olduğu yerdi. yusuf, babasına yaklaştıkça ‘solumla vurdum. bu sefer gerçekten solumla vurdum’ diyordu. ‘ödevimi gerçekten bitirdim baba’ der gibiydi sanki. hatta bu sefer takdir de almıştı. belgeyi bir hafta sonra havaya kaldıracaktı.

arabasını yolun sağına bıraktı. farları kontrol etti ve arabadan indi. kumandayla değil anahtarla kilitledi kapıları. sonra tekrar açtı. arka kapıyı açıp maçta giydiği formasını aldı. kapıları bir kez daha kilitledi. o tüm bunları yaparken güvenlik görevlisi de yanına gelmişti. yusuf’la göz göze geldiler. elindeki fenerin aydınlığında o’nu kolayca tanıdı. bir an söyleyecek bir şeyler aradı. ‘hoşgeldiniz’ dedi. yusuf belli belirsiz başını salladı. omzuna eliyle dokundu ve içeri girdi. babası her zamanki yerindeydi. hafif aydınlıkta rasim bey’i buldu. akıtacak pek fazla gözyaşı kalmamıştı. formasını sıktı. terini hissetti. yatıyordu babası. yanına iyice yaklaştı. söyleyecek pek de fazla bir sözü yoktu. onca yolu bir kaç kelime için gelmişti. dudaklarından kendiliğinden döküldü o sözler.

-solumla vurdum baba. tıpkı senin gösterdiğin gibi yaptım. gelişine vurdum hem de. senin istediğin gibi. solak değilim hala ama solumu kullanabiliyorum baba. gerçekten. şampiyon olduk hem de. galatasaray’ı i̇nönü’de yendik. görsen ne kadar sevindirdik taraftarı. sen de sevindin değil mi baba? benimle gurur duydun değil mi baba? seyretseydin beni sen de alkışlardın. senin istediğin gibi bir orta saha olamadım ama çok iyi bir sağ bek oldum. tıpkı senin gibi. senin gibi ben de 2 numara giydim. bak sana formamı getirdim baba. haftaya kupayı da alacağız. ben senin ismini yazdıracağım formama. i̇nönü’de sen şeref turu atacaksın.

söylemek istediği belki başka şeylerde vardı yusuf’un. ama sözün bittiği noktaya gelmişti. rasim bey’in yanına uzandı. kulağına fısıldamaya devam etti.

sabah olduğunun farkına vardığında hemen kalktı. güvenlik görevlisi radyoyu açmış, sabah haberlerini dinliyordu. yine yusuf’tan bahsediyorlardı. ama yusuf bunu duyabilecek durumda değildi. dalmış, bir gül ağacını seyrediyordu. beyaz açmıştı gül. beyaz?

-usta bakar mısın bi?

güvenliğe seslenmişti.

-geliyorum yusuf bey…buyurun bir isteğiniz mi var?
-yok. bir şey soracaktım ben sana.
-tabi buyurun.
-bu gül ağacı kırmızı açmaz mıydı?
-evet.
-ama şimdi beyaz açmış.
-allah allah. olacak iş değil!

yusuf bir süre daha baktı güle. neden sonra radyoyu fark etti. güvenlik görevlisine döndü…

-akşam maçı dinledin mi?
-evet. tebrik ederim sizi de. anladığım kadarıyla çok güzel bir gol attınız. bizim oğlan da…
-sesi böyle açık mıydı yine?
-evet açıktı. sürekli orada duramıyorum. dolaşırken sesini duymak için açmıştım.

yusuf, görevlinin son kelimelerini duymamıştı bile. babasının mezarının başına tekrar çöktü. ‘duydun de mi baba sen de? dinledin sen de maçı. kapalı siyah derken sen de yeni açıkla birlikte beyaz dedin de mi baba?

mezarlık görevlisi olanları anlamıştı. gözyaşlarını tutamadı. sessizce uzaklaştı oradan. baba-oğul sarmaş dolaştı yine. tıpkı bir golü kutlar gibiydiler. kulübesine girdi. uzaktan onları seyretmeye devam etti. yusuf bir şeyler söylüyordu halen ama duyamıyordu. derken yusuf bağırmaya başladı.

-siyaaaaaaaaahhhh!!!

siyahın zindan olsun beyaz aydınlık herkese nasip olmaz begibtaslılık

güzel hikaye olmus lan aglıcam simdi

siyah - beyaz
ölüm - yaşam

güzel öyküymüş bin. bunun devdıbını getirip kitap bile çıkarabilirsin. bence tutar

soluyla vurmuştu yusuf. tam rasim bey’in gösterdiği gibi yapmıştı. top yere değdiği anda basmıştı plaseyi. hafif sağına doğru esneyerek vurmuştu. deniz tarafındaki fileleri ilk kez havalandırmıştı hayatında. golün sevincini yaşamak için kapalı tribüne doğru koşmaya başlamıştı ki yakaladı takım arkadaşları. bir anda yere yatırıp üstüne atladılar. 10 kişinin altında kalmıştı yusuf. ama acı hissetmiyordu. hissettiği tek şey gururdu. babasının sözünü yerine getirmişti. gözündeki yaşların sebebi belki de buydu.

…dolmabahçe’de nefes almak artık çok zor. kalp atışları zirvede. hakemin bitiş düdüğünü bekliyor onbinler. stadda onbinler, dışarıda milyonlar. 90+3deyiz artık. hakem her an beşiktaş’ın şampiyonluğunu ilan edebilir. herkes omuz omuza. ve maç bitiyor. 2011-2012 sezonu şampiyonu beşiktaş. tebrikler beşiktaş…

yusuf, aynı maçı bundan 8 sene önce de yaşamıştı. 2002-2003 sezonunun sonunda yine böyle bir senaryo vardı. gülen taraf sergen’in golüne sevinenler olmuştu. ama bu kez maç çok daha sıkı oluyordu. beşiktaş tamamen kapanmaya başlamış, ilerde tek forvet bırakmıştı. beraberlik son haftaya bırakacaktı işi ama kaybetmek her şeyi bitirecekti.

…i̇brahim akın. i̇brahim kaleye vurduuuu!!! korner. savunmaya çarpan top galatasaray kalesinde tehlike yarattı. dakika 85. sağ taraftan köşe vuruşu kullanacak beşiktaş. 2,4,6 kişiyle geldi beşiktaş. köşe vuruşunu i̇brahim akın kullanıyor. i̇brahim, penaltı noktasına inen top, savunma vurdu kafayı, gelişine bir vuruuuş!!! gooooooooollll!!!. goooool!!! gol gol goool!!! yusuf attı. yok böyle bir gol. şampiyonluğu getiren gol. topun gelişine, sol ayağının içiyle mükemmel vurdu, o kalabalıktan geçen top, direğin içine vurdu ve ağlara gitti. harika vurdu harika. beşiktaş’ın sağ beki soluyla şampiyonluğu getirdi. i̇nönü yıkılıyor, dolmabahçe yıkılıyor, i̇stanbul, tüm türkiye yıkılı

devamı gelsinmi binler