Buna eksi basan kim ciksin ortaya

Okuyacağim ama kafam musait değil şuan

+1

Anlıyorum seni panpa hayatı kötüleştiren leş insanlar olmasa aslında hepimiz mutlu olabilirdik...

içine kapanık konuşmayan her zaman susan bir insandım hayatım boyunca çevremde asla ezilmedim bunu kimseye yaptırtmadım.
biraz deliydim aslında sinir harpleri geçirebiliyordum kendi içimde bu sinirleri sadece duvarları yumruklayarak durdurabiliyordum galiba yoksa kendimi kesebilirdim =)
ilk hayal kırıklığımı babam yaşatmıştı bana ailemiz toparlanabilecek durumdayken tamamen dağılmıştı neden böyle bişey olmuştu hiç bilmiyorum her zaman çıkar yol vardı onlar istemediler.
ilk üzüldüğüm zaman elektriklerimiz kesilmiş yarın okul var annem pantolonum ütünlensin diye yatağımın altına koymuştu kırışmasın diye hiç hareket etmeden yatmıştım o gün sırf pantolonum hareket etmesin diye.
evimize ilk haciz memurları geldiğinde babam demiştiki eşyalarımız değişecek yenileri gelecek çok sevinmiştim yeni eşyalar yeni bir huzur ortamı ama giden eşyalar ne geri geldi ne yenisi geldi daima boşluk oldu hep odalarda
boşluklar sadece odalarda değil bendede vardı acımasız boşluklar insanlıktan çıkarıyordu beni dünyayı insanları sevmemi zorlaştırıyordu.
sevemedim ben insanları hepsine nefretle baktım bana zarar vermesinler canımı acıtmasınlar diye en yakınlarım acıtmıştı canımı canım çok yanmıştı açılan yara hiç kapanmadı.
umutsuzluk... umudum kalmamıştı hayatta tabi benden bişey beklenemezdi çok fazla ben işe yaramaz biriydim ailemin gözünde sadece tek bildiğim şey susmaktı onlara göre en iyi yaptığım iş susmak..

saatlerce hayaller kurardım herşeyin düzgün olduğunu benim mutlu olabileceğimi düşünürdüm bi nebze ama çok ağır gelirdi bu hemen aklımdan silerdim bu düşünceleri neden düşündüğümü düşünüp yıkarım tüm mutluluk hayallerini bırakırdım kendini kör kuyuların dipsiz boşluğuna
hayal kurmayı babam sayesinde sevmedim hep umutlandırıp sonra boşa çıkartırdı çok üzülürdüm aldatılmak çok canımı yakardı ama her seferinde inanırdım ona kimseye inanmadığım kadar belki bu sefer olur diye inanırdım hata yaptım.
şimdi gelip gene bana hayaller kurdurtsa gene inanırım neden bilmiyorum artık nedenini bilmediğim şeylerin sayısı bi hayli fazla galiba =).
sabah doğardı insanlar için benim için zaman çoktan durmuştu hergüne yeni bir gün demedim dünle bugün arasında fark yoktu dün olanlar bugünümü etkilemişti yarınım hep aynı kalacaktı ben susamıştım
insanlara değer veremedim çok fazla içten onlara sarılamadım çok fazla yediremedim kendime ağlamayı çoktan unutmuştum ben göz yaşlarım damlamıyor akmıyordu gözlerimden bu nedenle bazen 2 saat boyunca 15 dakika aralıklarla gözümden tek tek yaş akar.