truely true

Vazgeçtim gözlerinden
Vazgeçtim sözlerinden
Bir ah de yeter

Sessisce kimsesizce
Gönderdim dudaklarımı
Öpme al yeter

Hiç tanımaz tenim ellerini
Bilmez yüreğim bilmez yüreğini
Ah bu koku, bu ten, bu dokunuş
Ah bu delilik sarsar bedenimi
Yok olmak anıdır şimdi...

https://youtu.be/83PXWOoucDU

https://youtu.be/qooEhxBfY4E

https://m.youtube.com/watch?v=V4ih9KraQe0

Herşey, herkes güzel olabilir. Ama insanın kendisine ait olan hem güzel, hem de anlamlıdır. Benim olmadığını bilerek yanında olduğum her seferinde güzelliğinin anlamı azaldı, bazı kavramların içi boşaldı. Engel olmam imkansızdı buna. Sen de olamazdın.

Altı yıl süren, içinde heyecan, merak, sevgi, şefkat, minnettarlık ve güzel olan herşeyin olduğu bir hikayenin kıvılcımlandığı yerde şimdi küllerine su dökmek... Ne dram ama!

yine yeniden ve neyseki kalbimiz son kez kırıldı... acılardan ders hayattan bir "nefes" çıkardık... tüm üzen, süründüren,günlerce ağlatan anılarımı serbest bırakıyorum... tüm güzel anılarıma kalbimin ufak ve gizli bir köşesinde yer ayırdım... sözlük bu sana son içimi döküşüm,"bu hikayede "onun için" son sözlerim ve son virgülüm, sana da hoşçakal binbir hevesle buluşulup sonra da çekiciliğini kaybettiğini öğrenen truely true.. incindim çok söyleyemedim, yine de hepiniz hoşçakalın...

bir gecelik olmak nedir öğret duymasın kimse!!!

Ölümden sonra hayat var gördüm
Kaç kere öldüm ...
Geçmişi bırak yoluna bak herşey yenilenir hayat geri gelir...

Sabahları kahvaltıya gelmiyorsun artık. Tadı tuzu yok hiç birşeyin.. Balkonda akşamüstü saatlerinde çay içmek bile özlenir miydi ayrılınca? Neden hiç söylemedin bunları...

ayrılık ne demekmiş ilk defa öğrendim.. gitgide artan bi özlem yaşanmışlıklarımıza, diğer yandan aynı şeylerin olmayışına alışmak gün geçtikçe.. uzaklaştıkça özleniyorsun...

ah ben ne zaman nasıl alışıcam yokluğuna...

birgün, bir parkta otururken, biliyorum
bir el yağmurla dokunacak omuzuma
bir çift göz, bir davet, bir kalp
çoluğu çocuğu terk edeceğim.

yapraklar dökülecek, çiçekler solacak
bir sonbahar, bir sabah ve bir yağmur olacak
toprak ve insan kokularıyla,
uğultulu bir sarhoşluk içinde, yıllar için
başımı alıp gideceğim.

umarım çok mutlusundur prenses..

hastalıklardan şikayetlerim git gide arttı seni son gördüğümden beri. oram buram ağrıyor. stres diye diye geçistirdiler ama artık daha büyük şehirde bakılmam gerektiğini söylemeleri korkuttu beni. sana belli etmezdim korkularımı ama en çok ölmekten korkarım ben.. en azından hayattan beklentilerimi almadan ölmekten... çok sevdiğim insanlara doyamadan ölmekten..

düşününce kader çizgimizin nerede biteceğinden habersiz olduğumuzu her şey ne kadar da anlamsız.. ne için varız diye sormadan edemiyorum.. yanında olmasını istediği insanların kalması için daha çok çaba sarf etmediğine üzülmez mi insan? kötü birşey öğrenirsem aklıma gelecek en büyük pişmanlığım olacağın için üzülür müydün? ya da bilmen gerekir mi onu bile bilmiyorum. boşluktayım, kararsızım, isteksizim...

eğer ölüm değilse bizi ayıran yazık olmuş, hata yapmışız..

sesini duymaya çok ihtiyacım var..

Yokken de varsın. Tıpkı varken olmadığın gibi..

zamana direnemiyor duygular. yenik düşüyoruz.. unutuluyoruz malesef..

arada hatırla beni. hissederim belki...