tüm tabular yıkılıyor

panpa ilk başlığını yeni gördüm şimdi ordan başlayıp burdan devam edicem. panpa benim de sorunum insanların tümüyle amk. ezilen hep ben oluyorum düşüncemi söyleyemiyorum söylemek istediğimde de ciddi anlamda kırıyorum insanları ya da illa bi tartışma çıkıyo falan filan. kısacası hep gibilen ben oluyorum bu nedenlerden dolayı da insanlarla pek muhattap olmak istemiyorum. kızlarla tanıştıktan sonra muhabbet falan ederim o konuda sıkıntım yok ama dediğim gibi gerçek düşüncelerini açıklayamayan, o anda aklına gelmeyen, daha sonra kendini sinirden gibip kendi kendine küfür eden bi adamım. insanları ikna edemiyorum vs. vs. dışarıdan bakıldığı zaman da gayet sosyal cevresi olan bi adam gibi görünmeme rağmen aslında herşeyi kendi içimde yaşıyorum amk bıktım lan bu durumdan. gibeyim böyle işi kısaca panpa. biraz karısık yazdım kusura bakma yazma işini de pek beceremem çünkü. ha bi de beta mıyım omega mıyım ben anlamadım amk ya. anladığın kadarına bile yorum yapsan yeter panpa. arada özelden de rahatsız edicem seni. şimdiden sağol.

edit: panpa bazen kendime inancım bile kalmıyo lan sonra bi bakıyorum giberim ya bırakıyorum ulan sigarayı alkolü ferreyi diye sonra yine aynı çıkmazda hissetme hissi falan dıbınakoyim. maymun iştahlı mıyım neyim amk bende anlamadım. olm ben kendimi bulamadım lan kısacası şu anki ben, ben değil sadece onu biliyorum. asıl kimliğim, benliğim herneyse onunla hiç karşılaşmadım karşılaşamadım. ki bu kızlar yüzünden falan değil tamamen aile yüzünden bu konuda eminim bak. ben ne zaman bi işe başlasam öyle yapma böyle yap dur şöyle olmaz aman bunu almayı unutma falan filan hep yönlendirmelerle geçti hayatım hala da aynı şekilde gerek arkadaşlar gerek ailem hep yönlendirdiler beni bi şekilde. ben kimi zaman farkettim kimi zaman farketmedim. dıbınakoyim bıktım lan miletin hayatını yaşamaktan biraz da kendimi yaşamak istiyorum. olm bi yol göster bana. kendi hayatımı kendim yönetmek istiyorum artık ulan.

panpa bu arada yazmak bağırmaktan çağırmaktan daha iyi geldi sanki lan bi rahatlama geldi bana.

edit2: hollowmet yazmış sanırım hatırlamıyorum. "yıllar boyunca korunmacı olarak büyütüldüm. başka karakterlere o kadar çok özendim ki sonunda benliğimi kaybettim. şu anda bunu yazarak kendimi tanımak istiyorum, kendi geleceğime yön vermek istiyorum, bu insan olarak devam etmemek istiyorum
" aha işte bu adamın düşünceleri bana uyuyor.

edit3: olm ben yazdım üstüne kimse yazmamış kapattınız mı dükkanı naptınız amk. ha osbiri bırakınca mal gibi oluyom la ben işteyken büyük sıkıntı oluyo nasıl çözcez bunu.

Sanırım artık bir yerden başlamalıyım.
buraya yazarken bile şu kelimelerimi kırk defa düşünen sürekli bir şey yaparken
dışarıdan nasıl göründüğümü nasıl yorumlanacağını kontrol eden biriyim.
tam da buna uygun bir bölümdeyim. endüstriyel tasarım.
her detayın kırk defa kontrol edildiği, bir mesaj verdiği yegane yer.
Ama ben daha geriden başlayacağım.
1.5 yaşında astım hastası oldum ve orta okula kadar
alt komşunun kızı dışında hiç arkadaşım olmadı.
Hatta evden bile doğru düzgün dışarı çıkmadım.
Ailem sağolsun resim, müzik ve bilgisayarla bolca haşır neşir
oldum erken yaşta okuma yazmayı matematiği öğrendim.
ilk okula okuma yazmayı bilen
hesapları ezberden yapan biri olarak başladım.
Bir anda okulun sessiz popüler çocuğu olmuştum.
Kızlar benim için yer kapıyordu(Tabi o zamanlar bunun değerini anlamayacaktım)
Her dersi çalışmadan rahatlıkla yapıyordum.
Bu durum ortaokula kadar devam etti. Ortaokulda artık ders stoğum tükenmişti.
Dolayısıyla o zekasından susan çocuk gitmiş cahilliğinden susan çocuk gelmişti.
Zaten astımdan top oynayamıyordum bundan dolayı erkek arkadaşım yoktu (Çocukluk kıstaslarını gibeyim)
bunun üstüne kızlarda gitmişti. Artık yalnızdım. Liseye kadar yalnızlığım devam etti
(Bu da ilgi görme takıntımın nereden geldiğini açıklıyor)
Ortaokul boyunca o ilkokulda övündüğüm matematiğim 1 düştü.
Artık hayatım resim-müzik-bilgisayar-31den ibaretti.

Bir yandan ailemden de bahsetmek istiyorum.
Ailemin durumu ilkokul zamanında fena değildi.
Öncesinde ise çok çok daha iyiymiş. Fakat orta okul zamanında
iyice kötüleşti. Babam aşırı gururlu biridir. Durumun kötülüğünü
dışarıya belli etmemeye deli gibi çalıştı. Ekmek alacak paramız yokken
insanlara zengin taklidi yapar olduk anlayacağınız. Tabi bu durum
aile içi gerginliği de beraberinde getirdi. Babam kendini iyice alkole verdi.
Sonunda tam da ben ortaokuldan liseye geçerkenki yaz doğum günümde
boşanacaklarını söylediler. Ha tabi babamın sarhoşken
attığı dayakları da esgeçmemek lazım. Ama yine de seviyorum onu, hoşgörüyorum diyelim.

Derken liseye başladım. ilk bir ay resmen işkenceydi.
Derslerden tamamen soğumuş yalnızlığım tavan yapmıştı.
Artık günde 12-14 saat müzik dinleyen biri olmuştum.

Derken onunla tanıştım. Aklı başında, zeki, konuşmasını bilen,
karakterli, bir o kadar da güzel.(Sonradan okul birincisi oldu amk)
Aynı serviste, aynı sınıftaydık. Hatta dedemle dedesi çok çok yakın
arkadaşlarmış (Küçük bir şehirde yaşıyoruz). Benim gibi bir titanyum
alaşımlı kapalı kutuyu açmaya sabırla uğraştı. Ben de hayatımı ona adadım.
lise 2'de ona hislerimden bahsettim. Gözleri doldu.
Ben sana o gözle bakmıyorum dedi ve gitti. Bir sene boyunca yüzüme bakmadı.
Doğru düzgün konuşmadı bile. Sonra başkalarıyla oldu. Ben de öyle.
Artık bir kere açılmıştım. Karşımdakinin ne düşündüğünü umursamıyordum artık.
lisenin son iki yılında 13 kızla daha oldum(yanlış okumadınız 13)..

Ve mezuniyet gecesi geldi. Gülündü eğlenildi. Sevgililerle yiyişildi.
Giderken elime bir mektup ulaştı. Mektupta
Eğer seninle konuşmaya devam etseydim sana zarar vereceklerdi.
Korktum anlıyor musun? Bunu bilmeyi hakediyorsun. Mutlu ol, G. yazıyordu.

Ne yapmalı ne demeli? Bilmiyorum. Ama yediğim en büyük kazık sorusunun
cevabını da burada bulabilirsiniz. Artık üniversitedeyim ve incideki tüm o başlıklarda
deli gibi çırpınarak bir miktar da olsa gelişim sağladığıma inanıyorum.
27 kıza 3 erkek oranlı bir bölümdeyim. Kızların hepsini hatta alt ve üst
dönemdekilerde dahil tanıyorum konuşuyorum. Ancak hiçbiriyle bir samimiyetim yok.
Üniversite sorunları için başka bir entryi doldurmam lazım burada keseyim şimdilik:)

Özetle; Merhaba yoldaşlar!

edit: 42. sayfadayım henüz.