Arkadaşların karılı kızlı geçmişlerini anlatan hikayeleri okudum sonra kendimi türkülere verdim. Nedenini sorarsan aklıma eskiler geldi; ben 14-15 yaşıma kadar kimseyle çıkmadım işim olmazdı zaten kimsede bana yaklaşmadı. Öyle yakışıklı birisi değilim. Böyle işlerle de uğraşmadığımdan hiç girmek de istemedim. 14-15 Yaşımın yaz tatilindeyken çok yakın bir arkadaşımın komşusu bir kızla tanıştım. Facebook'tan ekledi beni ve konuşmaya başladık. O kadar tatlı konuşuyordu ki ben onun konuşmalarına aşık oldum. Sonra gerçek hayatta buluştuk tanıştık. Tabi ben ameleyim elim ayağım titriyor 2-3 kelime ancak ettim. O gün hemen bir bahane bulup oradan uzaklaştım ama kızı ilk gördüğüm an çarpıldım. O nasıl güzellik öyle. Biz bununla çıkmaya başladık ama çocuk aklım işte evleneceğimizi filan sanıyorum ben o derece seviyorum. En son bunun doğum gününde bir hediye aldım kendisi Duman hayranıydı bende bir tişörte Duman grubunun resmini bastırdım hediye etmek üzre o gün mesaj attım. Gel bugün bowlinge gidelim diye. Kabul etti. Akşam oldu buluşma vakti geldi bizimkinden ses yok. 3 saat orada bekledim en son üzgün bir şekilde eve giderken bir mesaj geldi. "Ben eskisi gibi değilim." ne anlamalıydım bilmiyorum bu mesajdan. Aradım açmadı mesaj attım cevap vermedi. Evine gittim çıkmadı. 2 yıl onun acısını çektim. 3-4 kere onu hala sevdiğimi bir şans daha vermesini istedim. sonra 2.yıl öğrendim ki eski sevgilisini kıskandırmak için çıkmış benimle. Eski sevgilisi de hergün biryerlere giden gösterişli zengin bir çocuk. Tabi girdiğim modu az çok tahmin etmişsinizdir. O zamanlar kendime diyordum küçüğümdür filan diye bu kadar acımıştır diye. Şimdi 17 yaşımdayım geriye dönüp bakıyorum hala çok acıyor abi. Hiçbir şey bana bu kadar koymadı. bu 2 sene içinde bütün kızlardan uzaklaştım arkadaşlık bile etmedim. insanlardan uzaklaştım çünkü birisi bana nasıl olduğumu sorsa ağlayacak durumdaydım. Kendimi kitaplara verdim. Gerek okudum gerek yazdım. iyi kötü geçti o seneler liseye geçtik tabi ilk gün filan bir kız gördüm o gün. Sınıf arkadaşımdı. Zaman geçtikçe ilgimi çekti o diğer kızlardan farklıydı gibime geldi. Elinde hep bir kitap vardı. Susardı hep sadece gülümserdi. Kahkaha atmazdı. Çok da utanırdı. Bense her zamanki gibi amele amele takılıyordum. Yetiştirilme tarzım bu abi anlıyorsunuz demi? Konuşamıyorum yaklaşamıyorum. Öyle birisini etkileyebilecek birisi değilim ben. Uzaktan uzağa izledim kızı 9. sınıf ve 10.sınıfda hep izledim ama hiç konuşamadım. Bir keresinde bunun arkadaşlarıyla sinemaya gittik. biz 3 erkek onlar 3 kızdı. Ben tabi bu 3 kıza hesap ödettirmedim sırf onu etkileyeyim diye. Bir yandan da yediremiyorum kendime o eski anılar geliyor hatırıma. Neyse o sinema gününe gelelim. Ben bunlara hesabı ödettirmedim filan bu parayı vermeye çalıştı bana ama nasıl mahzun parayı al bile diyemiyor. Uzatıyor sadece. O gün bunlar bizi biraz atlatarak eve gittiler. Sıkıldılar büyük ihtimal. Abi bunları özgüvensizlikten demiyorum çok belliydi. Zaten benimle konuşan bütün kızlar sıkılır. Neyse o gün bende gittim eve gece geç saatler oldu yaktım mumumu aldım kağıdı. Mektup yazdım buna. içimden ne geldiyse akıttım kağıda. En sonuna da güzelinden bir şiir. Onun arkadaşlarına sordum vereyimmi diye onlarda ver çok güzel yazmışsın dediler. Verdim mektubu ama konuşamadım bile. Sadece ben bunu sana yazdım diyebildim. Okumuş tabi ben heyecandan öleceğim. Umutluyum. Umut bitiriyor zaten bizi. O gün bütün gün heyecanla bekledim bana gelip bir şey söylesin diye. Söylemedi. Eve gittim hüzünlüyüm bu bozgunun yanı sıra eski şeyleri hatırlıyorum hala. Eski sevgilime karşı bi sevgim kaldığından değil. Hala bir sevgim var evet ama bana attığı kazık aklımda. O diğer erkeklerle asla yarışamam diyorum. Bu fikirlerle evden girdim içeri. Telefon direk wi-fiye bağlandı. Bi çrling sesi. Mesaj gelmiş facebooktan. Mesaj aynen şu "Sna karşı arkadaşlıktan başka duygu beslemiyorum eğer teklifini kabul etseydim kendimide snide kandırmış olurdum özür dilerim sni üzdüğüm için" dışarıya çıktım hemen. Hava almam gerekiyordu çok tıkandı nefesim. Dışarısı sanırım -17filandı. Konya'yı bilirsiniz soğuğu mert olur. Hiç hissetmedim o an havayı filan. Bizim evin önünde bir site var girdim oraya tenha bir yere ağladım. Ağlamaktan başka bir şey gelmez oldu elimden. 1ay ruh gibi gezdim insanların dediklerini anlamıyordum zaten anlasam da cevap verecek gücüm yok gibi hissediyordum. Sınıfta ona bakamaz oldum notlarım düştü ailemle problemler yaşadım ama kimseye benim bu derdim var diyemedim. Ailem beni anlamazdı çok dindarlar babamla bir muhabbetim bile yok . Bunca yıl bi hal hatır bile sormadı bana. Hep acılarımı kendi içimde yaşadım. Şiire verdim kendimi gece gündüz sürekli şiirler yazdım. Onun dışında yatağımdan çıkmadım yaklaşık 1 ayda 13kilo verdim. Hastaneye bile kaldırıldım hızlı kilo kaybından. Normalde böyle olur mu bilmiyorum ama dedim ya o eskiden atılan kazıktan sonra bu çok ağırıma gitti. Kendimi hiç erkek gibi hissetmedim asla diğerleri gibi olamadım. Sonra bir gece içime bir his geldi. Okullar kar nedeniyle tatil edilmişti bende nedense o gece sanki bir şey olacak gibi hissettim. Bu lisede gördüğüm kızı aradım. Adı selin. Açmadı. Bir daha aradım açmadı. Sonra whatsapp'dan mesaj attı. Beni arayan sen miydin diye. Evet dedim oda niye aradığımı sordu. O an bütün inancım gitti bilmiyorum dedim. Sadece sesini duymak istediğimi söyledim. Oda "Ya ben senin sesini duymak istemiyorsam?"dedi. Zaten bu cümle her şeyi bitirdi. Ondan sonra da hiçbir şey yapmadım. Okulumun bitmesini bekledim. Okul bitti. Kenara çekilerek her şeyin düzeleceğini umdum düzelmedi. Bugün tekrar Selin'e yazmak istiyorum ama yazmayacağım yazsam ne zaten iplemez. Arkadaşlarıyla arkamdan dalga geçmiş bile olabilir. Umurumda değil zaten. işin aslı anlayacağınız benim bu hallerimin sebebi işte bunlar. Özgüvenim yok evet ama özgüvenimin geri gelmesi için bir sebep de yok geri gelse bir şey olacağı da yok. Sevgili istemiyorum. Sadece bu iki kız oldu hayatımda ikiside aslında hiç olmadı. Evlenmeyi düşündüm ben bunlarla çok renkli hayaller kurdum olmadı olmasında bundan sonra