ertesi gün kantinde alacam notları.
kantine girdim sola döndüm. bizim kantin büyüktür baya. girince sola doğru baktım ön taraflarda oturmuş arkadaşları var yanında.
el salladı.
lan dedim daha önce bi darbe yemişsin aşık olma kurban olayım.
gittim rahat bi şekilde aldım notları fotokopi çektirdim getirdim.
not bahanesi işe yaramıştı.
gözden başlamıştı işlemeye.
bembeyaz ten. gülünce kısılan gözler.
uzun düz saçlar.
şirin mi şirin bi yüz ifadesi.

ilk defa o gün o kadar net gördüm.
ilk defa o gün sesini duydum.
ilk defa o gün iki çift laf ettik.

zaman kavramından nefret ettim demiştim ya.
belki de bu yüzden her yaşadığımız anın tarihleri belki saatleri hafızamda adım gibi kazınmış olarak duruyor.
üzerinden aylar geçmesi en ufak bi kayıp yaşatamıyor.

duvar yazıları ilgimi çeker.
en çok beğendiklerimden bi tanesi
bizim gibi insanları özetlemiş.
kelepçelendim ulan sana

hani diyoruz ya mahkum olmuşuz.
cenneti de yaşatabilen o oluyor.
cehennemide.
isyan etmek istiyorsun mutlaka.
ağzından çıkan kelimeler, cümleler ölmüş sanki.
sesinin çıkmadığını fark ediyorsun.
duymuyor, duyulmuyor.

yüksek yerlerden aşağıya bakarak haykırmak istiyorsun içindekileri.
sevgini, öfkeni,sitemlerini
kapalı alanlarda boğulmaya başlıyorsun.
duvar üstüne geliyor.
sanki üstüne gelen duvar değil kaybettiğin geleceğin, mutluluğun,öz güvenin.
belki ruhun.

aşkın bi tanımı var ya midede kelebek uçuşması falan.
tamamen saçmalık.
tamamen kendin uçuyorsun.

kötü yanlarını hatırladığın gibi iyi yanlarını da hatırlayıp ağlarken bile tebessüm edebiliyor insanoğlu.
iki göze ne bu kadar bağlandığımızı anlamıyoruz. anlayacak kadarda ince düşünemiyoruz.
ayrıldıktan sonra başlıyor mücadele.
ölümüm olacaksın diye fısıldayan o ahmağı unutmasan ne olurdu ?

bak aklıma geldi.
okulun çimlerinde oturduğumuz gün.
karşı taraf havaalanı. arkasında karadeniz.
önümüzde hayatı acele acele yaşamak isteyen insanların süratle araba sürdüğü sahil yolu var.
telefondan o hiç sevemediğim fransızca şarkıyı açtın.
sürekli dinletmeye çalışırdın.
net bi insan olduğumu söylerdin.
şarkıyı sevmedim demiştim.
ellerimin arasında sıkıştırmaktan nirvanaya ulaştığım yanakların düşmüştü.
yüzünde hafif çocuk şımarıklığıyla, hüzünlü bi hal.
severim dedim senin için.

severim tabi ya.
neleri sevdirmedin ki ?
neleri özlettirmedin ki ?
hayatımda hiç görmediğim bi memlekete özlem duymayı öğrettin.
hiç görmediğim sokakları hafızama kazımayı öğrettin.
şuan gitsem kaybolmayacağım bi şehir var hafızamda.
beraber gideceğimiz bütün yerleri ezberlemişim.
görmediğim bi şehire bu kadar aşina olabilir miydim ?
yıllar sonra karşıma çıkan bi kıza bu kadar aşina olabildiysem şehire de olurum heralde.

şehir değil orası işte.
yuvan.
senin sürekli anlattığın benim dünyam olabilecek bi ev.

ardı arkası kesilmezdi anlatmalarının.
sanki sipariş veriyorduk olur da kumral düz saçlı bi erkek çocuğumuz olursa ne kadar şirin olur dediğini hatırlıyorum.
çocukları severdin küçük bi çocuk gördüğünde benzetme yapmaya çalışırdın bu saçtan işte,bu surattan işte.
olayı tam belinden yakalardın her zaman.
anne olacabilecek insansın.
basit değildi anne olmak.
çocuksu yüzünün arkasında yatan kollayıcı, sevdiğinin üstüne titreyen o ruhu unutmak mümkün mü ?

nihal atsızın geri gelen mektup şiirini okuduktan sonra döndün baktın.
nasıl sevebiliyorsun dedin o şairler gibi ?
unutulmayacağını biliyordun.
hani vardı ya sarı saçlarına deli gönlümü bağlamışım çözülmüyor mihriban.

o gülüşüne ömrümü bağlamışım, unutulmuyor mihriban.

ayık kafayla yazmak daha kolay oluyor benim için.
masal gibi olsun yazdıklarım
seneler sonra dönüp bakınca inanması güç, hayal etmesi güzel olsun.
akşam içtiğim rakının etkisini hissettim be canına yandığım
yine yazacaklarımı unutmuşum.
anlatmak istediğimi unutmuşum.
edebiyatı severdim edebiyatı unutmuşum.

yine yeniden en çok seni hatırlamışım.

unutacağımız hiçbir şey kalmaya dek herşeyi unutabilsek tanrıyla karşılacağız.
ama oraya kadar unutmaya başaramıyoruz bir türlü.

insan iniyor aşağı ama bir noktadan sonra soluksuz kalıp yukarı sıçrıyor.
herşey geçmişte gömülü, başlangıçta.

unuta unuta in aşağı sen.
madem anılar bizim atıklarımızmış unutmanın sonuna var anlarsın..

unutmaktan bahsetsek ya biraz.
sahi neyi unutacaktık ?
en çok seni hatırladım.
en çok kendimi unuttum.

http://www.youtube.com/watch?v=WJqnUplyatU

unutmam gereken bi çok şey vardı.
karadenizin sert rüzgarlarında savrulan saçların vardı.
gülerken kısılan gözlerin vardı.
ufacık ellerin vardı unutmam gereken.
hepsinden çok yüreğini unutmam gerekiyordu.

bi şekilde çıkar hafızadan şeklin şemalin.
aşinalığımı kaybederim.
zaman ezberlediğim ifadeleri siler.
siler mi sahi ?
yoksa tozları halının altına itelemek gibi ifadeleri, aşinalıkları,ezberlenmişlikleri, alışkanlıkları beyinden alıp yüreğin tozlu raflarına mı gönderir.

o meşhur ankara dizisinin final sahnesinden kaldı aklımda unutmak kelimesi undan çıkmış sözü.
haklılardı.
duymayınca sesini unutmaya başlarsın.
görmeyince yüzünü.
hissetmeyince yüreğini.
simsiyah olursun.
unutabileceğin şeyler olur.
ama unutmak acıyı dindirmiyor.
acı bedeni bütün gücüyle sarıyor.
her bi duyu organıyla hissedersin acıyı.