uyusturucu bagimlisiyim

usenmemis yazmissin. seviyeyi de fazlasiyla yukseltmissin, tesekkur ederim panpa. tespitlerinde yerden goge kadar haklisin diyemeyecegim ama hakli oldugun noktalar da yok degil.

iradesizlik hususu yanlis anlasilmasin. madde bagimlisi olmadigini varsayarak soyluyorum; buna boyun egmemeyi basarabilen insanlar iradelerine, cok cok agir bir rehabilitasyon ve bilimum kimyasallar yardimiyla ulasabiliyor. benim problemim irademin yenik dusuyor olmasina ragmen severek kullanmaya devam ediyor olusum. benligimdeki bircok seyi yitirmis olabilirim, dirayet gibi amma velakin benim genel kaniya istinaden tek zaafim bu taku cok seviyor olmam. cunku aksi taktirde hicbir seye kanaliza olamiyorum, ya da olmak istemiyorum. belki yaptigim tercih bilincli bir sekilde yapilmis bir tercih degil ama mutlu mesut yasamak varken neden kendimi gibintiya sokayim degil mi?

ailem benim hicbir seyime karismamisti madde bagimliligim onune gecilemez duruma gelene kadar. 3 kardesiz. en kucukleri benim. digerleri de babam gibi isadami oldular. ben gittim konservatuar okudum. onlar tatillerde yok efendim ibizalar, bora bora adalari pesinde kosarlarken ben gittim uzakdogu'da koyleri gezdim, angkor wat'da tanrilari aradim hep. her zaman cok farkliydik her biriyle. ama kimseyi rahatsiz etmiyordu bu durum. sadece benim "farkli" oldugumu dusunuyorlardi ve babamin hosuna bile gittigini soyleyebilirim bu durumun.

onlarin cevrelerindeki kalabalikla alakali aslinda hicbir problemim yok. ben sadece dahil olmak istemedim hicbir zaman. ne kadar insancil olsalar da kafa bosaltmaktan baska hicbir getirileri olamadi bana. o yuzden baya yalniz kaldim. ama gel gor ki bu secilmis yalnizlik aslinda karakterimde buyuk bir bosluk acmis. nitekim ben de o boslugu doldurmak uzere baska arayislar icerisine girdim ve iste onun getirisi olarak su an burada bunlari konusuyoruz =)

insanin yasamak icin bilgiye degil cehalete ihtiyaci vardir. cok guzel soylemis thomas gray. genel yuzdeye baktigimizda insanligin cogu bilgiden ziyade ilgi ile beslenmeye programlanmis koyunlardan olusmakta. karakter yapisi olarak ben bunu hicbir zaman kabullenmedim, kabullenmem de. bilgiyi severim. sefil beyinlerimizde dunyalari ogrensek de dolduramayacagimiz koca bir bosluk mevcut. o yuzden ogrenmek hicbir zaman bitmiyor, bitemez. bunun dezavantajlari ortada. bu duruma gelecegimi bilsem, bilmemeyi secer miydim bilmiyorum ama sunu rahatlikla soyleyebilirim ki bugune kadar varligindan haberimin olmasindan tek rahatsizlik duydugum sey sudur mesela: http://www.earthlings.com

kendini ifade edememek, insanlarin seni anlayamadigini dusunmek tipik bir madde bagimlisi manifestosundan baska bir sey degil. ben insanlarin beni anlamadigini savunmadim hicbir zaman. bilakis insanlara kendimi ifade edememekten duydugum rahatsizligin esiri olmus olmaktan hoslanmiyorum.

ben, beni yasadiginiz hayatlardan muaf tutun diyebilecek bencillige sahip olmak istiyorum. eninde sonunda her koyun kendi bacagindan asiliyor. kendi kendimin efendisi olma fikrinden de hicbir zaman vazgecmeyecegim icin, isyanlarim hep "birakin beni kendimle ve kendi isinize bakin" seklinde. herseye ragmen hayat guzel. kotu aliskanliklarim, bircok kisiye uygunsuz gelecek davranislarim olabilir. ama benim bilincli olarak uyguladigim davranislarimin kimseye zarari yok. insanlari iyilige yoneltmek icin koca bir yalan uydurmuslar. adini din koymuslar. en cok taktir ettigim seylerden biridir su din denilen zikkim. evet belki koca bir yalan ya da gelmis gecmis en etkili uyusturucu olabilir ama kitleleri bu denli pesinden surukleyen boylesi bir uyusturucu olmasaydi su an yasadigimiz dunya ne durumda olurdu dusunmek bile istemiyorum.

sonuc olarak kalkip da bakin ben madde bagimlisiyim aciyin bana, sevin beni demiyorum hicbir zaman. birakin beni. ben istedigim zaman sizinle zaten iletisime geciyorum. eger bu iletisimin benim temenni ettigim zamanlarda gerceklesmesiyle alakali bir problemi olan varsa da soylesin iletismeyelim. ben zaten yalnizligimla mutluyum. ama sentetik arkadaslarimla aradamki dostlugun onune kimsenin gecmesine de izin vermem.

@203 madem samimi cevap verdin bende karşılık vermeyi bir borç bilirim ve borcu taksitlendirmeyi sevmem. ödeyeyim o halde hemen

"bir noktaya kadar tercih meselesi olarak seyredebiliyor. bir cizgi var ve asildiginda iradenle basbasa kaliyorsun"

tercih meselesi olduğu noktaya kadar irade gösteren birisin ve çizgiyi aştığında başbaşa kaldığın şey iradesizliğin değil mi? iradesizlik insan için yaşam içinde ölümdür. ne kadar irade o kadar dirim, yaşam. tabi iradeyi de harekete geçiren şeyler olmalı ama o ayrı mesele şu an

---

"oldukca varlikli ve sevecen bir ailem var. onlar hicbir zaman samimiyetsiz anturajlarindan gibayet etmediler. ben de kendimi bildim bileli kalabaliktan rahatsizim. elbette benim de yakin, iyi niyetli dostlarim var ama herbiriyle ayristigimiz ortak bir nokta mevcut. malesef empat'im ve bunun farkinda degilken gecirdigim nobetler yuzunden basladim ilk defa uyusturucu kullanmaya."

ailen bir yaşam biçimine hazmetmeden evet demiş olabilir. mental olarak olgunlaşmadan zengin olmuş köksüz bir küçük burjuva dünyası yaşayanlar yapabilecekleri en iyi şeyi yani gösterişi icra ederler hemen. çünkü düz mantıkla güç ve güzellik budur. sonrasında bu onlar için de sıkıcı bir hal alır ve olgunlaştırılmış bir insaniyete ihtiyaç duyarlar ama bunu yapmazlar çünkü ışıltı sinirlerini uyuşturmuştur

böyle bir dünyanın en önemli bileşeni elbette kalabalıklardır çünkü gösteriş ışıltı kalabalık olmadan bir halta yaramaz.
sanırım bu noktada seninle ortak bir sıkıntımız ortaya çıkıyor "kendimi bildim bileli kalabaliktan rahatsizim" demişsin evet bende ve şikayetimin seninle aynı olduğunu sanıyorum. ben bir ülkenin toplumunun her zaman bir kabileler değil de aileler birlikteliği olması gerektiğini düşünmüşümdür. benim aileden çok kalabalık bir sülale etkileşimi içinde yaşadığım çocukluğumdan beri insanlara cevap tavır bakış zeka tak püsül yetiştireyim derken geç denilecek bir yaşta artık yorulduğum için yıkıldığım bir noktada düşünmeye başladım. elimde "ben" dediğim bir şey yoktu. insanların insanlara boğulmaması gerektiğini ve insanların toplum yaşdıbına haz alacak şekilde yavaş yavaş girmesi gerektiğini düşünüyorum. kalabalığa fırlatılarak yaşanılan insan şoku ancak bir beyin karmaşasına yol açıyor sadece. senin bireyleşme talebini boğduğu için ailene kızgın olabilmen mümkün benim gibi

ve şu dediğinden hareketle "elbette benim de yakin, iyi niyetli dostlarim var ama her biriyle ayristigimiz ortak bir nokta mevcut." ailenin seni alıştırdığı ilişki biçimini aile dışındaki insanlarla varedemediğin için. birey olmak ve topluluğun parçası olmak konusunda terazi ayarlayamadın bir türlü ve ne kendinle ne de insanlarla doyumlu iletişim varedemidiğinden yaşadığın stres seni rahatlatacak bir şeyler aramaya itti oysa bakış açını değiştirmek ve değişimin getirdiği sancılara katlanmak da senin için bir seçenek olabilirdi. sen yaşadığın yoğun stres altında yanlış ata oynadın belliki

ailenin kalabalıklarla olan ilişkisi aslında gerçek anlamda burjuva olmayla bağdaşmaz çünkü gerçek varlıklılık bence tutkulu bireyi yaratmaya hizmet eden zenginliktir. ailen benim ailemle aynı şeyi yaptı. insana özgü hiçliğin verdiği güvensizlikle kendini aşırı düzeyde toplumsallaştırarak yaşamayı denedi ve bunun getirdiği toplumsallaşma birey olarak yaşama gücünü düşürdü ve yaşamsallıktan uzak bu yapı seni onlardan uzaklaştırdı. ailen halk tipi davranmış çünkü ya önceki kuşaklardan gelen bir zenginlik söz konusu değilmiş ya da önceki kuşakların getirdiği davranış alışkanlıklarını kıramamışlar. senin de payın senin nesline denk düşen gerçeklikte rahatlık içinde gözlem yapabilmek olmuş. onlar bir insan ömrünü tamamlayabilirken sen onlardan şanssız olmuşsun veya diğer açıdan şanslı. aileni içselleştirme biçiminin de senin bugününe etkisi büyük. bir an gelirki kabul edersin ailen yoktur kimse yoktur. onlardan uzaklaşarak kendi dünyanı kurmalıydın. ailen istediğin gibi değilse ısrar etmeyeceksin. sen kaybedersin. aileler değişmez

---

"bilimsel anlamda empatinin ne oldugu hakkinda en ufak bir fikrim yoktu"

bilimsel anlamda empatinin ne olduğunu bilseydin belki bugün hayatta olmayı başarmış insanlara katılırdın ama daha ötesini kazanamazdın. önemli olan şey o an seninleydi. farkındalığın seninleydi ama görmeyi istediklerinle birbirine uymuyordu. sorunun bilim veya rasyonalite değil yaşadığın an ve onu etkileyen şeyler. bilgi her zaman bizi kurtaracak kadar yakın aslına bakarsan. bilgi şu an dünyamızı cennet kılacak kadar birikmiş şekilde ama nerde o bilgi? yaşamak denilen şeyin kişisel olması gereğinden ötürü etkisi sınırlandırılmış bilinçli olarak. şu an bildiklerini o zaman bilmen dediğim gibi hayatını kurtarmana yeterdi belki ama insanın yaşamak için bilgiye ve bilmek denilen ama aslında olmayan o şeye ihtiyacı yoktur. mazeretin insan gerçeğinin anlamınca yaşaması açısından geçersiz ama toplumun idealist ve makul bakış açısına uygun

---

"beynimde neler oldugunu bilmediğimden kimseye kendimi dogru bir sekilde ifade edemedim"

evet anlıyorum bende kendimi ifade edemedim ama sonra yanlışımı buldum. insan yaşayacak ve bedelini ödeyecek o kadar.
anlatılacak ve anlaşılacak bir şey yok çünkü her davranış şekli bir yaşama şeklidir. ben şu an yaşamıyorum onu öğreniyorum beni muaf tutun diyemezsin hayata

edit: anlamlandırma çabamın yargılama gibi gözükebileceği bir üslup kullanmışsam biraz bile olsa affola

ve anturaj için teşekkürler. dağarcık yapmış oldum :PP