Birisiydi Nivan . Son 43 yıl boyunca yalnız ve kayıp kişilikli bir şizoid olarak yaşıyordu . Nedeni bilinmeyen bir de yazar sendromu vardı . Eğitim düzeyi ortaokulu geçmemesine rağmen çevresindeki kişilerden daha nitelikli konuşurdu . Doğrusunu söylemek gerekirse pek konuşkan birisi de değildi . Kitap okumak genel anti depresanıydı . Kendisine oturttuğu bir iş yoktu . Genel geçimini balık tutarak sağlamasına karşın kasabanın kuzeyinde bulunan parkın gece bekçiliğini de yapardı . Başkanın yardımcısı olan kuzeni ona ne kadar belediyede iş teklif etse de o kontrollü kölelik düşüncesini kendine yediremediği için bunu reddetmişti . Günlük bir rutini yoktu , daha çok doğaçlama haraket ederdi . Sanırım tek doğal rutini sayılabilecek denize açılmayı ele alabiliriz . Peki Nivan 'ın özel yanı ne idi? Bu normal soruya verilebilecek en doğal yanıt normal olması denilebilir . Belki de bu normalliğin olağandışılığını görebilmek için hikayeyi değil Nivan'ı okumaya çalışmalıyız .