yeter lan2

sevgili okan,

aşağıdaki metni okumadan önce tekrar http://www.okandede.com adresini ziyaret edip, yazılı metni okumanı rica ediyorum senden okan.

ben ccc imelih messi ccc,
sıradan bir incisozluk üyesiyim. bugün yayınına yapılan ziyaretin sorumlusuyum. ziyaretin organize edilmesinde websitesinin hazırlanması, okandede fotograflarının photoshoplanmasından, programı arıyacak kızların organize edlimesinden sahte facebook hesapları açılmasına, metnin yazılmasına kadar bütün sorumluluk benimdir.

sana biraz kendimden bahsetmek istiyorum,

25 yaşındayım. üniversite mezunu bir işsizim.
yaklaşık 10 yıldır sıkı bir fanın olarak senin fuck the system tavırlarını herhalde öyle benimsemişim ki,17 yaşından beri çeşitli stklarda, vakıflarda aktif olarak gönüllü çalışmalara katılıyorum. gerçekten toplum için yararlı bir birey olmak için, bu kokmuş sistemi değiştirmek, bir şeyler yapabilmek için canla başla gönülle çalışıyorum.

progrdıbına yaptıgımız bu ziyareti de toplumda bir farkındalık yaratma adına yaptığım için cv’me koyuyorum ve bundan mutluluk duyuyorum.

işsizim; açıklamak istiyorum.

kalifiye olmadığım için işsiz değilim. iş bulamadığım için de işsiz değilim.

patronum bana yatırmadığı ssk primleriyle oğluna cip almasını istemediğim için işsizim.

memleketimin kayıtsız ekonomisinde gençliğimizin %40 ı işsiz, çalışan %60nın da patronlar tarafından sömürülmesine karşı olduğum için işsizim.

duyu organları sistem tarafından alınmış olan halkımın popüler kültür zırvalamalarıyla daha fazla hissizleşmesine karşı olduğum için işsizim.

varoşların toplum tarafından aşağılanmasına yardım eden ve hiçbir toplumsal kaygı taşımadan, sadece rating: dolayısıyla reklam ve para amaçlı düşünen medyaya daha fazla tahammül edemediğim için işsizim.

sırf bankalardan gelecek reklam gelirleri azalır kaygısıyla hasankeyf’in yok olmasına göz yuman bir medyaya karşı olduğum için işsizim.

ankarabelediyespor, halka hizmet zütürmesi gerekirken brezilya’dan vederson diye bir adama yüzbinlerce dolar harcamasını kaldıramadığım için işsizim.

pelin batu basbas halklar kardeş olmalıdır diye bağırırken susturulduğu için, sadece programda uyuduğunda sizin sitelerinizde manşet olduğu için işsizim.

işsizdim.. ama incisozluk’te kendime iş buldum. maaşım şimdiye kadar günde 5 şuku 30 eksiydi, bu ziyaretten sonra zam yaptı modlar saolsun artık günde 20 şukela için çalışıyorum.

sosyal güvencem yok ama işimden memnunum. yol parası vermiyorum bi kere.500 lira asgari ücretle çalışıp 110 lira yol parası vermektense…

arkasına dayandığım tek güç inci ve onlar için çalışmaktan gurur duyuyorum. patronla ben eşitiz bi kere,moda ana avrat sövüyorum karşılığında orhan baba’dan şarkı gönderiyorlar.
evet, şimdi bazı köşe kabadayılarının dediği t…klarım kokana kadar inci için çalışıyorum.

3 gece uyumadan disco gıralı ziyareti için kafa patlatıyoruz.

seçenekleri daha önceden empoze edilmiş olan tüm sistemlere olan hıncımı sitelerinizdeki anketlerde, diğer şıkkını işaretleyerek çıkarıyoruz.

sevgili sozluk yazarları,medya mensupları,televizyon başlarında dikkatini çektiğimiz ahali,

soylediklerinizin hepsinde haklısınız.

inciciyiz, abazayız, terbiyesiziz, ahlaksızız, boşuz, malız bunların hepsi doğru.

ama unutmayınız ki inci popüler kültürün dejenere olmasına karşı oluşmakta olan bir tepkidir.

abazayız çünkü sevişmenin ayıp olduğu bir toplumda yaşıyoruz.

abazayız çünkü mastürbasyon yapma özgürlüğümüz dahi sistem tarafından engellenmiş.

terbiyesiziz küfür ediyoruz çünkü kendimizi bu şekilde ifade ediyoruz.

ahlaksızız bazılarının medya kabadayılarının dediğine göre, çünkü artık onları da rahatsız ediyoruz.

evet boşuz çünkü yıllardır tv başında bize,sorgulama kavrdıbını unutturan “halk istiyor” politakanızla bizlere yedirdiğiniz taklar sayesinde bu hale geldik.

ve şuan elinizdeki milyarlarca dolarlarla oluşturamadığını kültürü biz 6 ayda beş para harcamadan oluşturduk. nasıl mı ?

çünkü inci’de ayrımcılık yasak !

bir televizyon programı düşünün, birbirimize ana avrat küfredebiliyoruz bu programda..
ama dinlere ve ırklara ayrımcılık yapmıyoruz. yaptırmıyoruz! yapanları direk uçuruyoruz.

bu programda özgürüz. siz bankalardan gelecek reklam gelirlerini düşünüp, hasankeyf yok olmasın bile diyemezken, biz o başlığı açıyoruz, yok edenlere ve buna göz yumanlara küfür ediyoruz.

ve korkmuyoruz. çünkü sizler gibi sistemin kölesi olmayı reddediyoruz.
rating alalım biraz daha yazar alalım reklam gelirimiz olsun demiyoruz.
hepimiz eşitiz bu platformda hepimiz zenginiz zaten.caps isterseniz onu da veririz : )

asıl fakir olan paraya muhtaç olan zavallılar sizlersiniz.

ve bu zavallı halinizle sizler varoş kültürüyle dalga geçip prim yapmaya kalkıp, sosyal toplum kavramlarını, vatandaşlık bilincini, katılımcı demokrasi denen topluma şukela getirmeyecek soğuk taklar sunmaya devam ettikçe..

ensenizde inci’yi bulacaksınız.

televizyonlarımızı zaten çöpe attık biz, artık bize sunduğunuz takları yemiyoruz.

şimdilik bu kadar.

sayın yoldaş yeter lan2

bobby fischer ile yapmakta olduğunuz dünya satranç şampiyonluğu maçını büyük bir ilgi ile izliyorum. satranç meraklısı değilim ve hatta oynamam da ve oyunun sadece temel kurallarını biliyorum. ben mesleği romancı-felsefeci olan birisiyim.

fakat televizyonda hamle hamle yeniden verilen bir oyununuzu izledim ve onları bir satranç oyuncusunun ihtiyaç duyduğu müthiş düşünce ve planlama karmaşıklığının gerçek bir ispatı olarak gördüm. bu bir satranç oyuncusunun kaç şeyi aklında tutması gerektiğinin , kaç şeyi entegre etmesi gerektiğinin, ne kadar ileriyi görmesi ve planlaması gerektiğinin bir ispatıydı. sizin ve rakibinizin sıradışı bir entelektüel kapasiteye sahip olması aşikardı.

sonra ,oyunun kendisinin ve oyuncuların zihni marifetinin onların uğraştıkları realitenin metafiziksel mutlaklığı sayesinde mümkün olduğunu fark ederek sarsıldım oyuna kimlik kanunu ve onun sonucu olan nedensellik kanunu hakimdir. her şey olduğu gibidir: bir vezir bir vezirdir, bir fil bir fildir, ve her birinin yapabileceği hareketler onların niteliğiyle belirlenir: bir vezir doğrusal ya da diyagonal herhangi bir açık çizgide ilerler, bir piyon ilerleyemez; bir kale satranç tahtasının bir kenarından diğerine ilerler, bir piyon ilerleyemez, vs. onların kimlikleri ve hareketlerinin kuralları sabittir - ve bu durum oyuncuların aklının karmaşık, uzun vadeli bir strateji geliştirmesini mümkün kılar, bu nedenle oyun sadece kişinin (ve rakibinin) marifetine bağlıdır.

bu durum beni size sormam gereken bazı sorulara zütürdü.

1. ıki saatlik beyin çatlatan bir emekten sonra - rakibinizi köşeye sıkıştırdığınız - kritik bir anda, bilinmeyen, keyfi bir kuvvet aniden diyelim rakibinizin filinin vezir gibi oynamasını sağlayacak şekilde oyunun kurallarını rakibinizin lehine değiştirmiş olsa, oynayabilir miydiniz? oynayamaz mıydınız? ancak gerçek hayatta, bu sizin ülkenizin kanunudur ve bu oynamak için değil, fakat yaşamak için sizin ülkenizin vatandaşlarının içinde bulunduğu durumdur.

2. satrancın kuralları diyalektik bir realiteye uygun olacak şekilde zıtların bir araya gelebileceği şekilde yenilense, böylece kritik bir anda sizin veziriniz beyazdan siyaha dönüp, rakibinizin veziri olsa ve sonra da her ikinize de ait olan griye dönse, oynayabilir miydiniz, oynayamaz mıydınız? ancak gerçek dünyada, bu sizin vatandaşlarınızın kabul etmesi, içselleştirmesi ve onlarla yaşaması öğretilen realite görüşüdür.

3. bir ekip halinde oynamak zorunda olsanız - yani kendi başına düşünmeniz ve oynamanız yasaklansa ve bir grup tavsiyeci ile değil fakat her hareketinizi oylamayla belirleyen bir takım ile birlikte oynamak zorunda olsanız- oynayabilir miydiniz? bir şampiyon olarak takım içindeki en iyi beyin siz olacağınızdan, takımı sizin stratejinizin en iyi olduğuna ikna etmek için ne kadar çaba ve zaman harcamak zorunda kalırdınız? başarmanız mümkün olur muydu? eğer bazı faydacı, sadece içinde bulunduğu anı düşünen zihniyetler rakibinizin atını sizin üç hamle sonra şah mat olmanıza yol açma pahasına alsa ne yapardınız ? devam edebilir miydiniz ? ancak gerçek dünyada, bu sizin ülkenizin teorik idealidir, ve bu ülkenizin (bir gün) bilimsel çalışma, sanayi üretimi ve insanoğlunun hayatta kalması için gereken herhangi bir diğer aktiviteyle uğraşmada önerdiği metottur.

4. hantal bir takım çalışma mekanizması söz konusu olsa ve hareketleriniz basitçe arkanızda duran - hiçbir şeyi açıklamayan veya tartışmayan, tek argümanı ve niteliği silahı olan bir kişi - tarafından sırtınıza dayalı bir silahla size dikte ettirilse, oynayabilir miydiniz? oyuna devam etmeyi bir tarafa bırakın, başlayabilir miydiniz? ancak gerçek dünyada, bu sizin ülkenizde insanların yaşadığı (ve öldüğü) uygulamadaki politikadır.

5. oyunun kuralları farklılaştırılsa ve siz 'proletaryaci' kurallarla oynarken rakibinizin 'burjuva' kurallarla oynadığı, bir uluslararası satranç federasyonu profesyonel anlayış, ilgi ve yaklaşımından hoşlanır mıydınız, bu şartlarda oynayabilir miydiniz ? böyle bir 'çok kurallı' sistemin çoklu mantıkçılıktan daha saçma olduğunu mu söylerdiniz? ancak gerçek dünyada, sizin ülkeniz diğer ülkelerin 'burjuva' mantığı veya 'aryan' mantığı , ya da 'üçüncü dünya' mantığı vs. izlediklerini iddia ederken kendisinin 'proletarya' mantığı izlediğini ve küresel uyum ve anlayış peşinde koştuğunu ifade etmektedir.

6. oyunun kuralları bir istisna ile bugünkü gibi kalsa, yani (kitleleri temsil ettikleri için) piyonlar daha etkili taşları (bireyleri) kurban verme pahasına korunmaları gereken en değerli ve en harcanamaz taşlar olarak ilan edilse, oynayabilir miydiniz ? bu sorunun cevabının berabere olduğunu iddia edebilirsiniz, çünkü bu tür bir ahlak kuralını kabul eden sadece sizin ülkeniz değil tüm gerçek dünyadır.

7. oyunun kuralları aynı kalsa fakat eşitlikçi prensibe uygun olarak ödüllerin dağıtımı değiştirilse, yani ödüller, onur ve ünvan, kazanana değil fakat kaybedene verilse, kazanmak bir bencillik belirtisi olarak kabul edilse ve kazanan, üstün bir zekaya sahip olması nedeniyle diğerlerine şans tanımak için bir yıl oyundan men etme cezasıyla cezalandırılsa, oyunu oynamaya dahi tenezzül eder miydiniz ? siz ve rakibiniz kazanmak için değil fakat kaybetmek için oynamaya çalışır mıydı? bu sizin aklınızı nasıl etkilerdi?

bana cevap vermek zorunda değilsiniz, yoldas. konuşma ve hatta bu gibi soruları düşünme özgürlüğüne dahi sahip değilsiniz ve ben de zaten cevapları biliyorum. hayır, yukarıdaki şartların hiçbirnin altında oyunu oynayamazsınız. satranç dünyasına kaçmış olmanız bu tip olaylardan kaçmak içindir.

aritmetiğin aksine, satranç zihinsel çabanın temel eğilimi olan soyutluğu temsil etmez; onun zıddını temsil eder:zihinsel çabayı bir takım somut şeyler üzerinde odaklar ve bir aklın başka hiçbir şeye yeri kalmayacak şekilde karmaşık hesaplamalar yapmasını talep eder. bir hareket ve mücadele illüzyonu yaratma yoluyla, satranç profesyonel oyuncunun aklını hayata karşı kritik olmayan, önem vermeyen bir pasifliğe indirger. satranç, entelektüel çabanın motorunu yani "ne için?" sorusunu ortadan kaldırır ve bir ölçüde korkutucu bir şey bırakır: amacından soyutlanmış entelektüel çaba.

fakat yoldaş, bu konuda berabere kaldığımızı söyleyebilirsiniz: sizin ülkeniz bu kelimenin anldıbını bilmez, ve bugün bizim ülkemizdeki çoğu insanda onu bilmez.

saygılarımla

hidrolik pompa

sevgili yeter lan2,

ben hayatımda iki kere ferre izledim. ikisi de tesadüfen. birinde bu neymiş böyle ki diye ortalıkta bulduğum bir cd'yi pc'ye takmamla ciksi fotoğraflarından tanıdığım şahin k kişisini karşımda bulmam, diğeri de masaüstündeki "aylin" isimli bi' dosyayı tıklamam sayesinde oldu. yoksa "tanımam etmem ama methini duyduğum bi' eylem bu" haa... ferre diyorduk. birincisini geç, o tam bi' travmaydı. ikinci deneyimimde, çayda çıra eşliğinde boxerıyla zıplaya zıplaya gelen ve aylin karşimizin üzerine adeta bi' karabasan gibi çöken çelimsiz çocuğun, yatakta sadece sütyenle kalıp "ay ihihi ay yapma ay ben gülerim ama" diye diye gıncıfırlaşan işbu aylin hanım kızımızı üryanlaştırma girişiminde yaşadığı travma karşısında benim yaşadıklarım bir hiçti zaten...

- aaa aaa limoooon diye kaldı çocuk. elektrik kesintisi oldu devrelerinde. aaaaaaaa...

sonrasını bilmiyorum, çünkü terbiyesizleştiler ve izlemeyi yarıda kestim. o gün anladım ki, sen de bir yalana ortak olmanın vebali altında kıvrım kıvrım kıvranıyorsun sevgili destekli sütyen. ama allah sana dil vermemiş, vermemiş ki sessiz kalıyor, memesiz hatunlara memelik yaparken gakını gıkını çıkarmıyorsun. ahh kim bilir ne derûni acılar yaşıyorsun destekli sütyen. o kandırıkçı kadınlara arka çıkarken, destek olurken, senin bir tane bile destekçin yok. ama üzülme artık ben varım, hayatında bir karıncayı bile incitmemiş yaşar usta... senin yükselen sesin olucak.

bu bağlamda sütyenin destekli mi desteksiz mi olduğunu ayırt etme yollarını kendime iş eyledim. yaptığım çıkarımlar;

1. hatun kişisinin badisini gerim gerim geren bir görüntü varsa,
2. bu gergin görüntü böyle hafif üçgenimsiyse, tepesi sivrimsi gibiyse,
3. memeler baş kaldırmış gibi dik gibi duruyorsa dik dik (yer çekimine karşı koymanın bu kadarı!)
4. o bıçak sırtı gibi baş kaldırmış memeler hatun kişisi yürürken hoplamayı bırak, hafif salınım bile yapmıyorsa,
5. sarılınca itiyorsa, bi' yumşaklık sezilmiyorsa

destekli sütyenle kamufle edilmiştir arkadaş. bütün gün istanbul sokaklarını gezip, otobüslerden kadınlara göz dikip, meme baktım ben. bu sahici, bu yalancı deyi deyi... utanıyorum böyle yaşamaktan, ama asıl beni bu hâle düşürenler utansın diyorum... kendimizi kabullendirme çabalarını bi' kenara bırakalım hemşireler, neysek o olalım. gerekirse küçüğü makbul diyip geçelim, ama bu sıcakta o süngerli dolgulu, o destekli sütyenlerle kendimize yazık etmeyelim. su duvarın içinde kalmaz ne de olsa, şişir şişir bir yere kadar. aaa aaaa limoon diyor adam sonra. üzülüyorsun. üzüldüğüne üzülüyorum ben de. kelebek etkisi içremece işliyor...

sana gelince, hiçbirimiz senin yerinde olmak istemezdik destekli sütyen. allah yardımcın olsun. yine de yalnız olmadığını bilmek istersin diye düşündüm. haklı davanda her zaman arkanda olacağım.

sevgilerle,
hidrolik pompa

sevgili başkanım başkanlığınız hayırlı olsun, uzun zaman oldu farkındayım ama iş güç derken bir türlü yazamadım, bir de artık öyle her yerde posta kutuları falan yok, e-mail diye bir şey çıkmış herkes ordan mektup gönderir olmuş, gerçi geçenlerde -geçen dediysem üç ay oluyor- televizyonda gördüm ptt nin böyle bir çalışması var. hayata geçerse daha sık yazarım, söz.

naçizane bazı şeyleri hatırlatma gereği duydum, biz fenerbahçeli değiliz her limanda farklı bir sevgilimiz olsun, tanıdığım fenerbahçelilerin hepsi her sezon gidip yeni forma alıyor hatta bazıları o sene yapılan tüm formaları alıp değişik değişik giyiyor. ben ise hala bilet bulup giremediğim 7 mart 2001 galatasaray milan maci öncesinde 35 milyon verip aldığım formayı giyiyorum. tamam hala yeni gibi ama üzerindeki reklam veren firma tarih oldu.* bu sezonki formalara bakıyorum almış başını gitmiş 80-85 ytl olmuş. bedava olsun veya 10 lira olsun demiyorum, sakın beni yanlış anlama ama birbirimizi kandırmayalım, tekstil sektöründe de çalıştık maliyetini az çok tahmin edebiliyorum. öte yandan, allah seni inandırsın şampiyon olduktan sonra kendime ve yeğenime aldığım çıldırın tişörtünün taksidi bu ay bitti.

ekonomik durumlar iyi değil başkanım, galatasaray gibi düşün borcumuz çok fazla, kıt kanaat geçinmeye çalışıyoruz. sen yabancı sayılmazsın rakamları da söyliyim 900 lira maaş alıyorum, 375 ytl kiramız var, elektrik, su, telefon derken 450 lira gitti bile, ekmek olmuş 70 kuruş, 50 milyonun adı var başkanım, bozdurdunmuydu nereye gittiği belli olmuyor. bana dersen şu dünyada sevdiğin 10 şeyi say birinci sırada galatasaray ı söylerim, yüz üzerinden %25 inden fazla yaşadığım bu hayatta kaç maçı ali sami yende izledim dersin. tahmin et 5 mi? 10 mu? 20 mi? hayır bilemedin başkanım yalnızca iki (yazıyla iki) biri 3-5 sezon önceki bursaspor maçı diğeri de suat ın jübile maçı. jübile demişken başkanım eskiden öyle bir şey vardı negzel izlerdik yalandan 10 dk top oynar sonra oyundan çıkar ve herkes ayakta alkışlardı. şimdi neden olmuyor o maçlar, hagi, bülent korkmaz ve hakan şükür ve niceleri, 11 kişi toplandıktan sonra toplu jübile şenlikleri yapmayı mı planlıyorsunuz. düz mantıkla bu hakan şükür denen adam leblebi gibi gol atmış ve beni 250 den fazla sayıda sevindirmiş, benim hayatım için bu kadar önemli insanlara hakettikleri saygıyı göstermek çok mu zor?

biraz farklı konulara girdim bağışla lütfen, asıl meseleye gelelim. metallica konserinde gittik gördük 5 sezon önceki tribünden hiçbir farkı yok, bütün gün neredeyse aç susuz dolaşıp, insan gibi tuvalete giremeyip 110 m ötemde gelişen pozisyonları göremeyeceğim tribün için benden 50 lira isterseniz, kusura bakmayın ama ben oraya gelemem, dikkat edersen gelmem demiyorum gelemem. ticaret meslek lisesi mezunu arkadaşlardan öğrendiğim 100 kasa ile koskoca klüp nasıl yönetilir bilmiyorum ama bildiğim tek şey sevenleri ayırıyorsunuz. sevgiler, saygılar.

özhan abinin ellerinden öp benim için...

bana güvenin general. bu başınıza gelebilecek en iyi şey. anlıyorum, bir uyarı yapılmadan tutuklanmak, ev hapsinde tutulmak. chelsea sokaklarında gezinememek, gelecekte seni neyin beklediğini bilmemek hoş bir şey değil. bunun böyle olduğunu, öyle pek uzağa gitmeden, özgürlüklerini ellerinden aldığın şilililere sorabilirsin; onların durumu sana londra’da beş yıldızlı klinikte sağlanan koşullardan çok daha ağırdı. korkuyor, kendini yalnız ve sırtından bıçaklanmış hissediyorsan, general, bil ki, kader yaşdıbının bu son döneminde, ruhunu kurtarmak için, sana ilahi bir fırsat tanıyor. 1973 darbesinden beri bir yalanla yaşıyorsun; özenle kendini yücelttiğin, davranışlarına bahane ettiğin bu yalan, seni o makama atayan ve senin ihanet ettiğin adamın, salvador allende’nin, bizzat senin tarafından oluşturulan, dehşet uyandıran, katlanılamaz cinayetiyle sonlandı. nasıl asıl suçu örtmek için pek çok başka suç gerekirse, senin ilk ihanetini de bir çığ gibi diğerleri izledi. diktatörler, özgür bıraktıkları şeytanları kovmak için, mutlak gücün peşine düşerler. kabuslarını susturabilmek için, dalkavuk aynalardan oluşan duvarlarla ve evet siz en iyisiniz, en güzelsiniz, en akıllısınız, diyen yaltakçılarla çevrilmiş olmakta ederler. ve sonunda sen de buna inandın rai. seni kimsenin sorgulayamayacağı bir yenilmezlik duvarı arkasında, yaptığın ve yapmakta olduğun her şeyi savundun. senin için bir yasa vardı, geri kalan vatandaşların için ise bir başka yasa. 1988'de şili halkı seni reddettiğinde ve 1990'da başkanlığı bıraktığında inanılmaz bir kurnazlıkla ülkeyi yaptığın ya da söylediğin hiçbir şey için yanıt vermen gerekmeyen bir 'geçiş dönemi’ne mahkum etme becerisini gösterdin. bu zorunlu geçiş döneminde söylediklerin ve yaptıklarında gerçek özgürlüğe sahip tek kişi sendin. vatandaşların, dillerini tutup, sözlerine dikkat etmek zorundayken sen sınırsız bir sorumsuzlukla hareket edebildin. aslında general, sen demokratik bir süreçte de diktatörlerin dokunulmazlık keyfini sürdürebileceğini sandın.ve sen dünyayı ülkenle karıştırdın. uygarlığın zirvesi olarak gördüğün ingiltere’ye gidip, thames kıyısında, mapacho'daymış gibi yürüyüş yapabileceğini, ingilizlerin şili kurallarına, anlaşmalarına ve yasalarına, kendilerininmiş gibi saygı göstermeleri gerektiğini düşündün. kendi kurduğun tuzağa düştüğünü görmek ne büyük mutluluk, general. iktidardayken taşıdığın kibir seni kör etti. istediğin her şeyi zorla kabul ettirebileceğini, insanlara çektirdiğin uzak ya da yakın tüm acıları görmezden gelebileceğini garanti eden bir fantezi içinde kaybolup gittin. işte bu yüzden, tutuklanmış olman senin için çok sağlıklı. bilmeni isterim general, ben ölüm cezasına inanmıyorum. inandığım şey, insanın kurtuluşudur. senin bile general! bu nedenle yirmi beş yıldır görmek istediğim şey -ve hala inanmakta zorlanıyorum – ölmeden önce o mavi gözlerinizle, oğullarını ve kocalarını, babalarını ve kardeşlerini kaybettirdiğin kadınların koyu ya da açık renk gözlerine tek ve tek bakman. onların, verdiğin bir emirle ya da gizli polisin engellemeyi seçmediğin bir “eylem”ile yaşamlarının nasıl örselenip paramparça olduğunu yüzüne karşı söyleme şanslarının olmasını istiyorum. sen, tanrıya inanan general... düşün, senin bilge, atlı ve haşin tanrın, bu son günlerinde, sana pişmanlık duyman için bir fırsat veriyor, böylelikle bu korkunç suç çemberinden çıkıp, bağışlanmanı dileyebilir ve bize ölülerimizin nerede olduğunu söyleyebilirsin. aslında biliyor musun, don augusto, bu şahsen benim için de yeterli olurdu. uygun bir ceza olurdu bu, düşün, çok sevdiğin bu ülke için ne büyük bir yardım: uzlaşmaya giden bu zorlu yolda, bir adım daha atabilmek için ulusumuza yardım edebilirdin: bu ancak bize yapılanların korkunç gerçekliğinin kabul edilmesiyle; kendine ya da bize yalan söylemeden, gerçeğin acı dolu arayışında senin de yanımızda yer almanla mümkün olabilirdi. biliyorum, burada yazılanları ne okuyacak ne de dikkate alacaksın. artık sahip olmadığın dokunulmazlıktan ve hep var olacağına inandığın ayrıcalıklarından kendi isteğinle vazgeçeceğini hiç sanmıyorum. bedenin tutsak edildiğinde bile, gerçekten,
özgür olmanın ruhunu kavrayacağından; korkuların üstesinden gelip, kendi yaşdıbının bilinmezliğini çözebileceğinden insanlığın büyük bir çoğunluğunun sende gördüğünü kendinde görebileceğinden ve bu yüzyılın sonuna yaklaşırken, seni ve senin gibi tiranları neden başımızdan defetmek istediğimizi anlayabileceğinden son derece kuşkuluyum.
asla çok geç değildir general!